Page 187 - "Xəzər"
P. 187
ın da qəlbinə elə bu toxunmuş və ata- – Atanız gəldi. 187
sının onun həyat tərzinə olan iradları bu Pəncərəni örtüb Mariyanın arxasınca 2017
vasvası adamı dəhşətə gətirmişdi. Atası- Viktor Larusselin otağına getdi və onun
na elə gəlirdi, oğlunun dəllal, komisyonçu çarpayısına əyilmiş bir kölgə gördü. Ata- Fransua Moriak. Sevgi səhrası
fəaliyyəti Kurrejlər nəslinə yaraşan iş de- sının böyük silindri, fil sümüyündən tuta-
yil. Düşünürdü ki, Raymondan özünə uy- cağı olan əlağacı (uşaq vaxtı Raymon
ğun işlə məşğul olmağı tələb etməyə haq- onu at kimi çapardı) kətilin üstündəydi.
qı var... Bir azdan burada olacaq – onu Həkim başını qaldıranda Raymon onu ta-
öpsün, yoxsa sadəcə əlini uzatsın? nımadı. Hərçənd bilirdi ki, indi üzünə
gülümsəyərək onu özünə sarı çəkən bu
Raymon bu sualı çözərkən, Bertranın qoca atasıdı.
çarpayısı diqqətini çəkirdi: ensiz, miskin, – Siqaret çəkməyin, spirtli içki, qəhvə
çit mələfəylə örtülmüş dəmir çarpayı... içməyin! Günorta ya dana, ya toyuq əti
Onu gülmək tutdu: bu ki qarımış bir qız, yeyin! Amma axşam ət olmaz! Və yüz il
ya da seminariyaçı çarpayısıdı. Qarşısı yaşaya bilərsiz. Bax belə!
kitablarla dolu divar istisna olmaqla, o bi- Həkim “bax belə”ni uzada-uzada usan-
rilər çılpaq idi; iş masasında, mömin ürə- dırıcı tərzdə təkrarladı. Adətən fikri ayrı
yi kimi, hər şey qaydasındaydı. “Mariya yerdə olan adamlar belə deyirlər. Gözünü
bizə gəlsəydi, – düşünürdü, – hər şey də- Mariyadan çəkmirdi, qadın isə onun ye-
yişərdi”. Az qala xalçaya yapışan alçaq rindən tərpənmədiyini görüb dilləndi:
divanı görərdi. O, yarıqaranlıq otağa gi- – Yaxşı olar ki, daha yataq.
rən hər kəs özünü itirir, ehtiras üzgünlüyü, Həkim onun arxasınca düşərək, yenə
komplekssizliyə qapılıb hər şeyi özünə qorxaqcasına təkrarladı: “Hər halda, yax-
rəva görmək kimi təhlükəli hisslər yaşa- şı ki, görüşdük...” Mehmanxanada tələ-
yırdı. Sanki bu şeyləri yad bir planetdə və sə-tələsə geyinərkən, sonrasa taksi sax-
ya yuxuda edirdi... Ancaq həmin axşam layarkən əmin idi ki, Mariya Kross bu qı-
Raymonun oturduğu otaqda, hətta qış sa cümləni təkrarlamağa macal verməyib
gecəsində donan pəncərələrin pərdəsi də sözünü kəsəcək: “Həkim, axır ki, sizi tap-
yoxuydu. Bu otaqda yaşayan, yəqin, ar- dım, daha əlimdən buraxan deyiləm”. An-
zulayardı ki, saatın birinci zənginə qədər caq kandardan ayağını içəri qoyan kimi
onu sübh şəfəqi oyatsın. Raymon bütün tələsik dilə gətirdiyi: “Yaxşı ki, görüşdük...”
bunlarda günahsız həyat əlamətləri sez- sözlərinin müqabilində Mariya tamam ay-
mirdi; dua etmək üçün yaradılmış bu otaq rı şeylər dedi. Öncədən hazırladığı hə-
onda belə bir fikir yaradırdı ki, sevgidən min cümləni artıq dördüncü dəfə təkrarla-
üz çevirmək, onu inkar etmək sadəcə yırdı, sanki bu israra görə istədiyi cavabı
həzz hissini kənarlaşdırmaqla onu daha almalıydı. Yox, belə olmadı: Mariya onun
da kəskinləşdirən bir fənddi. O, kitabların paltosunu tutanda ilk cəhddən qolunu qol-
bir neçəsinin adını oxuduqdan sonra mı- çağa düz sala bilmədiyindən əsəbiləşmə-
zıldandı: “Yox, bu, tamam gicmiş!” Başqa di və sakit tərzdə dedi:
dünya haqda olan bu şeylər ona çox yad – Həqiqətən, dünya kiçikdi, baxın, biz
idi və Raymonda nifrət yaradırdı. yenə görüşdük, təsadüf elə gətirər, bir də
rastlaşarıq.
Atam niyə belə yubanır?! Burada tək
oturmaq istəmirdi, elə bilirdi, bu otaq ona
istehzayla gülür. Pəncərəni açdı – ay işı-
ğında evlərin damları görünürdü.
sının onun həyat tərzinə olan iradları bu Pəncərəni örtüb Mariyanın arxasınca 2017
vasvası adamı dəhşətə gətirmişdi. Atası- Viktor Larusselin otağına getdi və onun
na elə gəlirdi, oğlunun dəllal, komisyonçu çarpayısına əyilmiş bir kölgə gördü. Ata- Fransua Moriak. Sevgi səhrası
fəaliyyəti Kurrejlər nəslinə yaraşan iş de- sının böyük silindri, fil sümüyündən tuta-
yil. Düşünürdü ki, Raymondan özünə uy- cağı olan əlağacı (uşaq vaxtı Raymon
ğun işlə məşğul olmağı tələb etməyə haq- onu at kimi çapardı) kətilin üstündəydi.
qı var... Bir azdan burada olacaq – onu Həkim başını qaldıranda Raymon onu ta-
öpsün, yoxsa sadəcə əlini uzatsın? nımadı. Hərçənd bilirdi ki, indi üzünə
gülümsəyərək onu özünə sarı çəkən bu
Raymon bu sualı çözərkən, Bertranın qoca atasıdı.
çarpayısı diqqətini çəkirdi: ensiz, miskin, – Siqaret çəkməyin, spirtli içki, qəhvə
çit mələfəylə örtülmüş dəmir çarpayı... içməyin! Günorta ya dana, ya toyuq əti
Onu gülmək tutdu: bu ki qarımış bir qız, yeyin! Amma axşam ət olmaz! Və yüz il
ya da seminariyaçı çarpayısıdı. Qarşısı yaşaya bilərsiz. Bax belə!
kitablarla dolu divar istisna olmaqla, o bi- Həkim “bax belə”ni uzada-uzada usan-
rilər çılpaq idi; iş masasında, mömin ürə- dırıcı tərzdə təkrarladı. Adətən fikri ayrı
yi kimi, hər şey qaydasındaydı. “Mariya yerdə olan adamlar belə deyirlər. Gözünü
bizə gəlsəydi, – düşünürdü, – hər şey də- Mariyadan çəkmirdi, qadın isə onun ye-
yişərdi”. Az qala xalçaya yapışan alçaq rindən tərpənmədiyini görüb dilləndi:
divanı görərdi. O, yarıqaranlıq otağa gi- – Yaxşı olar ki, daha yataq.
rən hər kəs özünü itirir, ehtiras üzgünlüyü, Həkim onun arxasınca düşərək, yenə
komplekssizliyə qapılıb hər şeyi özünə qorxaqcasına təkrarladı: “Hər halda, yax-
rəva görmək kimi təhlükəli hisslər yaşa- şı ki, görüşdük...” Mehmanxanada tələ-
yırdı. Sanki bu şeyləri yad bir planetdə və sə-tələsə geyinərkən, sonrasa taksi sax-
ya yuxuda edirdi... Ancaq həmin axşam layarkən əmin idi ki, Mariya Kross bu qı-
Raymonun oturduğu otaqda, hətta qış sa cümləni təkrarlamağa macal verməyib
gecəsində donan pəncərələrin pərdəsi də sözünü kəsəcək: “Həkim, axır ki, sizi tap-
yoxuydu. Bu otaqda yaşayan, yəqin, ar- dım, daha əlimdən buraxan deyiləm”. An-
zulayardı ki, saatın birinci zənginə qədər caq kandardan ayağını içəri qoyan kimi
onu sübh şəfəqi oyatsın. Raymon bütün tələsik dilə gətirdiyi: “Yaxşı ki, görüşdük...”
bunlarda günahsız həyat əlamətləri sez- sözlərinin müqabilində Mariya tamam ay-
mirdi; dua etmək üçün yaradılmış bu otaq rı şeylər dedi. Öncədən hazırladığı hə-
onda belə bir fikir yaradırdı ki, sevgidən min cümləni artıq dördüncü dəfə təkrarla-
üz çevirmək, onu inkar etmək sadəcə yırdı, sanki bu israra görə istədiyi cavabı
həzz hissini kənarlaşdırmaqla onu daha almalıydı. Yox, belə olmadı: Mariya onun
da kəskinləşdirən bir fənddi. O, kitabların paltosunu tutanda ilk cəhddən qolunu qol-
bir neçəsinin adını oxuduqdan sonra mı- çağa düz sala bilmədiyindən əsəbiləşmə-
zıldandı: “Yox, bu, tamam gicmiş!” Başqa di və sakit tərzdə dedi:
dünya haqda olan bu şeylər ona çox yad – Həqiqətən, dünya kiçikdi, baxın, biz
idi və Raymonda nifrət yaradırdı. yenə görüşdük, təsadüf elə gətirər, bir də
rastlaşarıq.
Atam niyə belə yubanır?! Burada tək
oturmaq istəmirdi, elə bilirdi, bu otaq ona
istehzayla gülür. Pəncərəni açdı – ay işı-
ğında evlərin damları görünürdü.
