Page 167 - "Xəzər"
P. 167
– Hə, siz mənə demişdiz axı, atanızla nə söykə. Təmiz dəsmalın varmı? Mə- 167
dostluğunuz yoxdu və bu, təbiidir: atalar nimki çirklidi.” Raymon atasının özünə 2017
və oğullar... Bəzən Fransua dizlərim üstə gəlməkdə olan üzünü ehtiyatla sildi. Hə-
özünə yer eləyib oturanda fikirləşirdim ki, kimin yenidən açılmış gözləri əvvəlcə oğ- Fransua Moriak. Sevgi səhrası
nə qədər mümkündüsə, istifadə elə, uzun lunun küləkdən yüngülcə tərpənən saçla-
çəkməz. rını, sonra iri bir üzüm salxımını, ən yu-
xarıda isə sarı-boz çalarlı göy üzünü
Mariya Kross Raymonun dodaqlarını gördü: orada möhkəm gurultu vardı, san-
köpürdüb çiyinlərini çəkməsinin nə de- ki gözəgörünməz bir arabadan daşlar
mək olduğunda yanılırdı. Oğlan bu anlar- tökülürdü. Oğlunun qoluna girib evə sarı
da atasını xatırlamaq istəmirdi: əhəmiy- yollananda üzlərini və çiyinlərini isti yağış
yətsiz olduğuna görə yox, əksinə, sra- damlaları isladırdı, amma iti addımlarla
ğagün baş verənlərdən sonra o, yadın- yerimək də olmazdı. Həkim dedi: “Yalan-
dan çıxmırdı. Həkim nahardan sonra çı döş ağrısıdı, ancaq sancısı həqiqidən
üzümlükdə siqaret çəkə-çəkə yalqız gə- seçilmir... Evdə özümü elə aparacam, gu-
zən Raymona yaxınlaşıb sözlü adam ki- ya zəhərlənmişəm, iki gün yataqda ac
mi susaraq, onunla yanaşı addımlamağa qalacam, su içəcəm təkcə. Ancaq nənə-
başladı. “Görəsən, məndən nə istəyir?” – nə və anana bir kəlmə də...” Raymon
Raymon fikirləşdi. Bir payız səhəri yağış- atasının sözünü kəsdi: “Məni aldatmır-
dan şüşələri bulanmış karetdə yol gedər- san ki? Ciddi bir şey olmadığına əmin-
kən olduğu kimi, yenə onun acığına aman- sən? And iç ki, ciddi bir şey yoxdu”. Hə-
sızlıqla susmağından məmnun idi. Hətta kim sakitcə soruşdu: “Sən məyus olar-
atasının onunla ayaqlaşa bilmədiyindən dın, desəydim ki..?” Raymon yenə ona
arxada qaldığını hiss edərək, acığından sözünü bitirməyə imkan verməyib gərgin-
addımlarını daha da yeyinlətdi. Amma ar- lik içində titrəyən atasını qucaqlayaraq
xadan atasının nəfəsini duymayınca geri qışqırdı: “Səfehlik edirsən!” Nə vaxtsa oğ-
çevrildi: həkimin qara silueti yolun orta- lu ona ögeylik göstərəndə, daşlaşmış qəl-
sında donub-qalmışdı, əllərini sinəsinə sı- biylə düşmənə çevriləndə həkim bu nə-
xaraq sərxoş kimi yellənirdi. Həkim bir vaziş dolu kobudluğu xatırlayacaq, bu
neçə addım ataraq, ağır-ağır kolların ara- ağır dəqiqələri yadına salacaq. Onlar qo-
sında oturdu. Raymon özünü yetirib diz- naq otağına girdilər, amma həkim oğlunu
ləri üstə onun qarşısında çökərək, kişinin öpməyə ürək eləmədi.
həyat əlaməti olmayan başını sinəsinə
sıxdı: gözləri qapalıydı, yanaqları ağar- – Bəlkə, nəsə başqa şeydən danı-
mışdı. “Nooldu sənə, nooldu, ata?!” Həm şaq? Mən bura atamın söhbətini eləmə-
yalvarışlı, həm də hökmlü olan bu səs yə gəlməmişəm axı! Biz daha maraqlı
xəstənin hissiyyatını özünə qaytardı, san- məşğuliyyət tapa bilərik... Elə deyil?
ki müalicəvi gücü vardı. Çətinliklə nəfəs
alsa da, gülümsəməyə çalışdı – təbəss- Raymon yöndəmsiz əlini ona uzadan-
ümü həyəcanlıydı. “Heç nə, heç nə, boş da Mariya onu havada tutaraq, ehtiyatla
şeydi...” Oğlunun təlaşlı üzünü görür, sə- ovcunda saxladı.
sini eşidirdi, – bu səs Raymonun səkkiz
yaşında olduğu kimi zərif idi. “Başını mə- – Yox, Raymon, yox, siz onu tanımır-
sız, çünki həmişə yanındasız. Biz öz ya-
xınlarımızı hamıdan pis tanıyırıq... O həd-
dostluğunuz yoxdu və bu, təbiidir: atalar nimki çirklidi.” Raymon atasının özünə 2017
və oğullar... Bəzən Fransua dizlərim üstə gəlməkdə olan üzünü ehtiyatla sildi. Hə-
özünə yer eləyib oturanda fikirləşirdim ki, kimin yenidən açılmış gözləri əvvəlcə oğ- Fransua Moriak. Sevgi səhrası
nə qədər mümkündüsə, istifadə elə, uzun lunun küləkdən yüngülcə tərpənən saçla-
çəkməz. rını, sonra iri bir üzüm salxımını, ən yu-
xarıda isə sarı-boz çalarlı göy üzünü
Mariya Kross Raymonun dodaqlarını gördü: orada möhkəm gurultu vardı, san-
köpürdüb çiyinlərini çəkməsinin nə de- ki gözəgörünməz bir arabadan daşlar
mək olduğunda yanılırdı. Oğlan bu anlar- tökülürdü. Oğlunun qoluna girib evə sarı
da atasını xatırlamaq istəmirdi: əhəmiy- yollananda üzlərini və çiyinlərini isti yağış
yətsiz olduğuna görə yox, əksinə, sra- damlaları isladırdı, amma iti addımlarla
ğagün baş verənlərdən sonra o, yadın- yerimək də olmazdı. Həkim dedi: “Yalan-
dan çıxmırdı. Həkim nahardan sonra çı döş ağrısıdı, ancaq sancısı həqiqidən
üzümlükdə siqaret çəkə-çəkə yalqız gə- seçilmir... Evdə özümü elə aparacam, gu-
zən Raymona yaxınlaşıb sözlü adam ki- ya zəhərlənmişəm, iki gün yataqda ac
mi susaraq, onunla yanaşı addımlamağa qalacam, su içəcəm təkcə. Ancaq nənə-
başladı. “Görəsən, məndən nə istəyir?” – nə və anana bir kəlmə də...” Raymon
Raymon fikirləşdi. Bir payız səhəri yağış- atasının sözünü kəsdi: “Məni aldatmır-
dan şüşələri bulanmış karetdə yol gedər- san ki? Ciddi bir şey olmadığına əmin-
kən olduğu kimi, yenə onun acığına aman- sən? And iç ki, ciddi bir şey yoxdu”. Hə-
sızlıqla susmağından məmnun idi. Hətta kim sakitcə soruşdu: “Sən məyus olar-
atasının onunla ayaqlaşa bilmədiyindən dın, desəydim ki..?” Raymon yenə ona
arxada qaldığını hiss edərək, acığından sözünü bitirməyə imkan verməyib gərgin-
addımlarını daha da yeyinlətdi. Amma ar- lik içində titrəyən atasını qucaqlayaraq
xadan atasının nəfəsini duymayınca geri qışqırdı: “Səfehlik edirsən!” Nə vaxtsa oğ-
çevrildi: həkimin qara silueti yolun orta- lu ona ögeylik göstərəndə, daşlaşmış qəl-
sında donub-qalmışdı, əllərini sinəsinə sı- biylə düşmənə çevriləndə həkim bu nə-
xaraq sərxoş kimi yellənirdi. Həkim bir vaziş dolu kobudluğu xatırlayacaq, bu
neçə addım ataraq, ağır-ağır kolların ara- ağır dəqiqələri yadına salacaq. Onlar qo-
sında oturdu. Raymon özünü yetirib diz- naq otağına girdilər, amma həkim oğlunu
ləri üstə onun qarşısında çökərək, kişinin öpməyə ürək eləmədi.
həyat əlaməti olmayan başını sinəsinə
sıxdı: gözləri qapalıydı, yanaqları ağar- – Bəlkə, nəsə başqa şeydən danı-
mışdı. “Nooldu sənə, nooldu, ata?!” Həm şaq? Mən bura atamın söhbətini eləmə-
yalvarışlı, həm də hökmlü olan bu səs yə gəlməmişəm axı! Biz daha maraqlı
xəstənin hissiyyatını özünə qaytardı, san- məşğuliyyət tapa bilərik... Elə deyil?
ki müalicəvi gücü vardı. Çətinliklə nəfəs
alsa da, gülümsəməyə çalışdı – təbəss- Raymon yöndəmsiz əlini ona uzadan-
ümü həyəcanlıydı. “Heç nə, heç nə, boş da Mariya onu havada tutaraq, ehtiyatla
şeydi...” Oğlunun təlaşlı üzünü görür, sə- ovcunda saxladı.
sini eşidirdi, – bu səs Raymonun səkkiz
yaşında olduğu kimi zərif idi. “Başını mə- – Yox, Raymon, yox, siz onu tanımır-
sız, çünki həmişə yanındasız. Biz öz ya-
xınlarımızı hamıdan pis tanıyırıq... O həd-
