Page 170 - "Xəzər"

“Bu küçə uşağından ötrü...” Rəzalət! bahara qədər, yəni bir səhər sarı tozlarını –

Ancaq içində, hərçənd heç kimin körüklə- öz sevgilərinin nəfəsini çiləməyənəcən

mədiyi sönməz bir alov şölələnirdi. Onun onların heç bir qayğısı yoxdu. Xiyabanın

işığı, istisi dünyada heç kimi oxşamaya- döngələrində gah sınıq bir gəlincik, gah

caq. Bəs hara getməli? Fransuanın da cır göyəmlərə ilişib-qalmış örpək ta-

külünün uyuduğu monastır qəbiristanlığı- pardı. İndi isə o yerlərə yaddı, orada ha-

namı? Yox, yox, boynuna al ki, sən mər- çansa qarnını gərib uzandığı qumluqdan

humun yanında günahsız olduğunu bil- başqa, heç nə tapa bilməz.

dirmək istəyirsən. O, geri qayıdanda diri Jüstina naharın hazır olduğunu de-

oğlanla keçirəcəyi xoş dəqiqələrə görə yəndə Mariya saçlarını qaydasına salıb

həvəslə qəbiristanlığa gedib ölüyə baş masanın arxasında əyləşdi və buğlanan

çəkirdi. İkiüzlü! Onun qəbri üstə heç bir şorbanı özünə sarı çəkdi. Xidmətçi qa-

işi, deyiləsi heç bir sözü yoxdu; o qəbir dınla əri tələsirdilər ki, yarım saatdan son-

hər dəfə əbədi bağlanmış qıfılsız qapı ki- ra kinoteatra çata bilsinlər. Mariya qonaq

mi dururdu qarşısında. Onsuz da bu, bir- otağının pəncərəsi önündə yalqız qaldı.

baş küçənin ortasında diz çökmək kimi Cökə hələ çiçəkləməmişdi, ətir saçmırdı;

170 bir şeydi... Həmişə gülməyə və ya ağla- gördü ki, rododendron kolları kölgələrə

mağa hazır olan Fransuası bir ovuc küldü bürünüb. Batıb-boğulmasın deyə fanili-
2017 indi... Bu külün yanında dayanıb kimi ar- yin, heçliyin qorxusundan yapışmağa sa-

zulamalı? Cansıxıcı həkimimi? Yox, o, man çöpü axtarırdı. “Qaçmaq fikrinə qey-

gərəyi deyil. Alnımıza yazılıbsa ki ən xoş ri-iradi boyun əydim – düşündü – aclığın

niyyətlə etdiyimiz bütün cəhdlər ikimənalı və ehtiyacın pis günə qoyduğu insan si-

görünməlidi, onda çırpınıb-çapalamağın ması önündə bu hissi, demək olar, hamı

nə xeyri var? Mariya hansısa hədəfə çat- yaşayır. İndi özünü inandırırsan ki, bu

dığına görə qürur duyanda amansız baş- heyvan – sənin göylərə qaldırdığın yeni-

lanğıc qazandığı uğuru hiyləgərcəsinə öz yetmə deyil, tamam başqa varlıqdı. Yox,

xeyirinə yönəldə bilirdi. o, elə həmin uşaqdı, amma maskalıdı:

O, indi heç kimi görmək istəmir, cırıq üzü səpmiş hamilə qadınlarsayağı, kişi-

pərdəli bu qonaq otağından heç hara can lər ehtirasa qapılanda əsl heyvani sifətlə-

Fransua Moriak. Sevgi səhrası atmırdı. Bəlkə, Sen-Klerə getsin? Uşaqlı- ri maska kimi, həm də əksər vaxtlarda iy-

ğı orada keçmişdi... Parkı xatırlayır; yadı- rənc və qorxunc şəkildə üzə çıxır. Qala-

na gəlir ki, anasının düşməni olan mömin teya1 onu qorxudandan həm qaçar, həm

bir ailə çıxıb gedəndən sonra xəlvətcə də onu çağırardı... Mən yolun uzaqlığını

ora yollanardı. Sanki pasxa tətilindən son- arzulayırdım, rahatlıqla, tələsmədən iki-

ra onların gedişini təbiət də gözləyər, tu- likdə getməyimizi istəyirdim, amma bu

murcuqların qəhvəyi rəngli libaslarını so- kobud heç nəyə baxmadan yüyürməyə

yundurardı. Ayıdöşəkləri qalxıb dikələr, başladı... Bəs onun ehtirasını niyə nəzə-

yaşıllıqlarıyla palıdların alt budaqlarını da rə almadım? Onda, bəlkə də, ağlasığ-

örtərdi. Şam ağaclarının gümüşü təpə- maz bir dinclik tapardım, bəlkə də, daha

cikləri yırğalanar və adama elə gələrdi ki, artığını... Yəqin, insanlar arasında sevgi-

1Qalateya – qədim yunan mifologiyasında Nerey və Doridanın qızı, sakit dənizin rəmzi (tərc.)