Page 162 - "Xəzər"

agah etdi. Evdə yalqız qalacağı heç yax- o, artıq burada – qonaq otağındadı, şap-

şı deyil: gənc Kurrej məktubu alıb, Mari- kasından su süzüldüyünə görə narahat-

ya onun nə qədər utancaq olduğunu ar- dı. Raymon bir addım da irəli atmağa cə-

tıq anlayır, üzüyolalığına şübhə etməyə sarət etmir, Mariya isə onunla söhbətə

bilər. Məktub yazmasaydı da, Raymon başlaya bilmirdi: içində öc almaq üçün

bu qapıdan keçməyə ürək etməzdi, yə- baş qaldırmış, bütün sədləri vurub-keçən

qin. Gülümsündü, oğlanın ayaqqabısının və bir anda insanın bütün varlığını bürüyən,

dabanıyla xiyabanın qumunu eşələdiyini bütün fiziki və mənəvi gücünü özünə ta-

və inadla: “Bəs bağban?” deməsini xatır- be edən, zirvəsindən dərinliyinəcən nəyi

ladı. Tək oturub yemək yeyə-yeyə yaxın- varsa üzə çıxaran həyəcandan qulaqları

laşan tufanın uğultusunu dinləyirdi. Külə- tutuldu. Buna baxmayaraq, ciddi tərzdə

yin qanadlı atları öz işini görüb dördnala soruşdu:

uzaqlara çapır, ağacların budaqlarına çır- – Məktubumu almamısız?

pılaraq vıyıldayırdı. Küləklər buradakı ça- Raymon hələ də özünü itirmiş halda

ya coşqun Atlantikanın üfüqlərindən suya durmuşdu. (“O, səni aldadır, – Papilion

oturmayan dəniz göyərçinlərini və gümüşü inandırmışdı. – Qoyma beynini xarab elə-

162 qağayıları gətirirdi; şəhərkənarı qəsəbə- sin, cəsarətli ol...”) Amma qadının qəzəbli

nin üstündən ötüb-keçən buludları sanki üzünü görəndən sonra cəzalandırılmış
2017 öz nəfəsiylə ölgün yaşıl rəngli yosuna ça- uşaq kimi başını aşağı saldı. Mariya isə

lan bir rənglə boyayır, yarpaqlara çırpılır- titrəyir, tərpənə bilmirdi, sanki burada –

dı. bu məxmərə tutulmuş qonaq otağında

Pəncərədən əyilib bağa baxan Mari- onunla üzbəüz qızğın, cavan bir maral

ya dodaqlarında havanın dondurucu da- dayanmışdı. Gəlib. Hərçənd mümkün olan

dını hiss etdi. O gəlməyəcək. Heç mək- hər şeyi etmişdi ki, onu özündən uzaq-

tub olmasaydı da, bu havada evdən çıx- laşdırsın – deməli, vicdan əzabı xoşbəxt-

mazdı. Әvvəlcə bu qənaətindən həyə- liyini zəhərləməyəcək, deməli, bütünlüklə

canlanıb iztirab çəkdi. Ah, həqiqətən də, ona təslim ola bilər. Verdiyi hədiyyəyə

gəlməyəcəyini bilmək daha yaxşıdı. Yax- görə bu oğlanı ona qurbanlıq kimi gətir-

Fransua Moriak. Sevgi səhrası şı, heç kimi gözləmirsə, niyə yemək ota- miş taleyə layiq olmağı düşünürdü. Bəs

ğının dolabını açıb portveynin qalıb-qal- nədən qorxurdu? Bu an içi pak, ilahi bir

madığını yoxlayır? Nəhayət, sanki canı- sevgiylə doluydu. Bir neçə ildən sonra

na gün işığı hopmuş bir leysan başladı. Fransuanın da bu gənc oğlan kimi ola bi-

Mariya kitabı açıb oxusa da, başına heç ləcəyini düşünəndə gözlərinin dolması bu-

nə girmədi, səbirlə bir də oxudu, yenə na sübut idi... O bilmirdi ki, göz yaşlarını

faydası olmadı. Pianonun arxasında əy- boğaraq üzünə verdiyi görkəmi Raymon

ləşdi: giriş qapısı çırpılanda eşitsin deyə, qəzəb və hətta nifrət əlaməti kimi qəbul

çox da bərkdən çalmırdı. Məyus olaca- edib. Mariya gözlənilmədən dilləndi:

ğından qorxaraq inadla təkrarladı: “Bu, – Belə götürəndə, niyə də yox? Yaxşı

küləkdi, əlbəttə, küləkdi”, hərçənd yemək eləyib gəlmisiz. Şapkanızı kətilin üstünə

otağından ürkək və ləng addım səsləri qoyun. Yaş olmağı fəlakət deyil, bu Ge-

eşidilirdi. Mariya yerindəcə quruyub qal- nova məxməri çox şeylər görüb... Port-

dı, ayağa durmağa gücü çatmadı: budur, veyn istəyirsiz? Hə? Yox? Deməli, hə.