Page 172 - "Xəzər"

şıq, qarma-qarışıq yolda azırdı. Elə bil ov nın üzündəki ifadələri seçməkdə çətinlik

tulasıydı – ov etmədən gəzən sahibinin çəkən yeniyetmə quru tərzdə soruşdu:

yan-yörəsindəki kolluqları bircə-bircə im- – Mariya Kross haqda söhbətimizi xa-

siləyirdi. Həkim bir məqalə düşünmüşdü, tırlayırsanmı?

qalırdı təkcə onu ardıcıllıqla, bənd-bənd – Hə, noolub ki?

yazmaq. Bu, son dəfə elmi dairədə tən- Həmin an Raymon atasının üstünə

qid olunmasına cavab idi. Anasının ya- elə əyilmişdi ki, sanki ya öpəcəkdi, ya da

nında olmasından çox xoşhallanırdı, elə bıçaqlayacaqdı; həmin an onun təlaş için-

arvadının da. Daha Lüsiyə də müqavimət də dodaqlarına zillənmiş gözlərini gördü.

göstərmirdi. Anasının öz gəliniylə müna- Anladı ki, atası da əzab çəkir. “Bunu mə-

qişədən qaçmağına da heyran qalmışdı. nə “yalançı” dediyi həmin axşamdan bili-

Bu iki qadın onu – işdən, elmdən, gizli rəm...” – düşündü. Raymon qısqanclıq

sevgisindən müvəqqəti ayrı düşmüş qə- hiss etmirdi, inanmırdı ki, atası məşuq

nimətlərini öz aralarında mübahisəsiz ola bilər; ancaq qıcıq və istehza dolu an-

bölüşdürmüşdülər. O isə müqavimət laşılmaz bir ağlamaq istəyi vardı canın-

göstərməmiş, hər sözlərinə qulaq asmış, da: bu miskin görünüş – seyrək saqqal

172 öz aləmini onlarınkına uyğunlaşdırmışdı. basmış bu solğun yanaqlar, bu əzgin, yal-

İndi bilmək istəyirdi: Jüli getməyə qəti qə- varıcı səs soruşurdu:
2017 rar verib, yoxsa ümid etmək olar ki, Mad-
– Nooldu? Nə bilirsən axı? Tez elə,

lenanın qulluqçusuyla razılığa gələcək? de.

Uşaqlıqda xəstələndiyi vaxtlardakı kimi, – Ata, məni aldadırlarmış. Әlbəttə,

özünü qayğı altında hiss edirdi – fərqi Mariyanı hamıdan yaxşı tanıyırsan, bu-

yox idi ki, alnındakı anasının əlidi, ya ar- nu mütləq sənə deməliydim. İndisə din-

vadının: tənhalıqda ölməyəcəyinə sevi- cəl. Rəngin yaman qaçıb! Bu pəhrizin

nirdi. Fikirləşirdi ki, qırmızı ağacdan düzəl- sənə xeyiri olduğuna əminsən?

miş mebeli olan bir otaqda anan, arvadın Raymon hayqırıb demək istədiyi sözlə-

sənin gülümsəməyinə səbəb ola bilirlər- rin əksini indi heyrət içində öz dilindən

sə, ölməyə nə var?! Onlar son dəqiqələr- eşidir. O, atasının kədərli görünən həra-

Fransua Moriak. Sevgi səhrası də dərdini də şirinləşdirəcək, ağrın-acın rətli alnına əlini qoydu – bu əl bir qədər

üstü şirniylə örtülü həb kimi olacaq. Hə, əvvəl Mariya Krossun ovcundaydı. Hə-

yalana bələnib ölmək lazımdı, aldadıldı- kim bu sərin əldən yapışdı, qorxdu ki, oğ-

ğını bilsən də... lu onu çəkər.

Qəfil otağa işıq doldu. Raymon deyi- – Mariya barədə fikirlərim çoxdankı-

nə-deyinə: “göz-gözü görmür” – söyləyib dı...

uzanmış atasına – bu axşam Mariya Xanım Kurrej otağa qayıdanda bar-

Krossdan qeybət edəcəyi yeganə adama mağını dodaqlarına qoydu. Raymon sa-

yaxınlaşdı. İçini doldurmuş və indi sanki kitcə getdi. Həkimin anası neft lampasını

tüpürmək istədiyi həmin iyrəncliyin tamı- gətirib (çünki elektrik işığının zəifliyi gözlə-

nı ağzında duydu. Xəstə: “Məni öp” – de- rinə ziyan edə bilərdi) komodun üstünə

yib, srağagün üzümlükdəki yolda üzünü qoyaraq abajuru endirdi. Keçmiş zaman-

silən oğluna sevgiylə baxdı. İşıqlıqdan ların cansıxıcı işığı artıq mövcud olma-

gəldiyinə görə yarıqaranlıq otaqda atası- yan bir otağın sirli dünyasını yenidən can-