Page 169 - "Xəzər"
P. 169
tün varlığıyla bu meyvəni dərib yemək şənbə gəzintisinə çıxmış kefli adamların 169
fikrinə düşmüşdü. Bu meyvənin onun qis- oxuduğu nəğmələr küçələri başına 2017
mətində olduğuna qəti şübhəsi yoxuydu, götürmüşdü. Amma Mariya Krossu səs-
bu haqda düşünmək belə istəmirdi... di sizlik boğurdu – bu sükut kənardan deyil, Fransua Moriak. Sevgi səhrası
gəl, neyləməli, indi onu ancaq gözləriylə içinin dərinliklərindən gəlir, daşaraq
yeyə bilər... bütünlüklə boş otağı, evi, şəhəri, dünyanı
doldururdu. İçində sönməyən alovu seyr
Raymon inciməsin deyə Mariya hə- edə-edə hələ də yolu-yolağası bağlı olan
limliklə, qorxa-qorxa təkrarlayırdı: “Mən bu boğucu sükutun tən ortasında yaşa-
tək olmalıyam, Raymon, başa düşün, tən- yırdı. Bəs bu alovu yaşadan nəydi? Yu-
ha qalmalıyam...” Həkim əzab çəkirdi ki, xusuz gecələrdə gözünü zilləyib sönmüş
Mariya onun gəlişini dəyərləndirmir, Ray- bildiyi ocağın qaralmış yalqız bir kösövünün
mon isə bu əzabın daha acı olduğunu kiçicik qığılcımdan qəfil alışdığı anları xa-
dərk etdi – sevimli qadının istəyi odur ki, tırlayırdı. O, tramvaydakı oğlanın məftun
nə olur olsun, biz burada olmayaq, artıq olduğu üzünü axtarır, tapa bilmirdi. İndi
bu niyyətini ört-basdır da edə bilmir, giz- sadəcə ürəksizliyi ucbatından səfehləmiş,
lətməyə də gücü çatmır, gözgörəsi bizə özü özünü tələsdirən bu yaramaz, qəd-
püskürür, kənara tullayır... Bizim getmə- dar oğlanın obrazı Mariyanın sevgiylə ya-
yimiz onun ürəyincədi, bizi unutmaqdan ratdığı əsl Raymondan çox uzaq idi. O,
ötrü alışıb-yanır: “Tələs həyatımdan yox indi dəyişdirib ilahiləşdirdiyi obraza qarşı
olmağa...” Amma itələmir – müqavimət- çıxırdı: “Mən bu iyrənc cavana görə əzab
dən qorxur. Mariya Kross Raymonun şap- çəkirdim, o isə göyün yeddinci qatına qal-
kasını verərək qapını açıb oğlanı irəli bu- xırdı...” Mariya bilmirdi ki, kamala çatma-
raxdı. Onun isə bircə yolu vardı – buxar- mış bu yeniyetmənin kişiyə çevrilməsi
lanıb yoxa çıxmaq. Səfehcəsinə nəsə bir üçün bircə baxışı bəs edərdi; beləsinin
üzrxahlıq da etdi, təzədən özünün də iy- xəyanətini, nəvazişini, kobudluğunu za-
rəndiyi yeniyetməyə döndü sanki: utan- man-zaman əksər qadınlar öz üzərlərin-
dığından ölüb yerə girirdi. Arxasınca qa- də hiss edirlər. Onu özü üçün sevgili kimi
pının çırpıldığı anda, nəhayət, bu fahişə- yaratmaq istərkən, nifrətiylə buna son
nin sifətinə deməli olduğu sözü tapdı... vermiş oldu. Yaratdığı isə özü özünə sübut
Amma çox gec idi! Və ona layiq olduğu etməyə mübtəla idi ki, ona qarşı heç kim
sözləri demədən getdiyinə görə uzun il- dayana bilməzdi, hansısa Mariya Kross
lər boyu əzab çəkdi. dirəndi ancaq. Bundan sonra onun bütün
sevgi sərgüzəştlərini gizli bir kin, yara
*** vurmaq və qadınını əfv diləməyə məcbur
Raymonun, Mariyanın üzünə çırpma- etmək kimi hisslər izləyəcək. Bütün ömrü
ğa dili gəlməsə də, küçədə mümkün olan boyu Mariya Krossun göz yaşlarını baş-
hər cür söyüşlə ürəyini boşaldıb rahatlıq qa qadınların gözündən axıdacaq. Hər-
tapdığı vaxtda qadın qapını, pəncərəni çənd ondakı bu ovçu instinkti anadangəl-
örtüb uzanmışdı. Ağacların başında bir mədi, Mariya olmasaydı belə, başqa bir
quş yuxuda qışqıran insan səsinə oxşar zəiflik önündə ram olacaqdı.
qırıq-qırıq səslər çıxarırdı. Tramvayların
siqnalı şəhərkənarı qəsəbəni bürümüş,
fikrinə düşmüşdü. Bu meyvənin onun qis- oxuduğu nəğmələr küçələri başına 2017
mətində olduğuna qəti şübhəsi yoxuydu, götürmüşdü. Amma Mariya Krossu səs-
bu haqda düşünmək belə istəmirdi... di sizlik boğurdu – bu sükut kənardan deyil, Fransua Moriak. Sevgi səhrası
gəl, neyləməli, indi onu ancaq gözləriylə içinin dərinliklərindən gəlir, daşaraq
yeyə bilər... bütünlüklə boş otağı, evi, şəhəri, dünyanı
doldururdu. İçində sönməyən alovu seyr
Raymon inciməsin deyə Mariya hə- edə-edə hələ də yolu-yolağası bağlı olan
limliklə, qorxa-qorxa təkrarlayırdı: “Mən bu boğucu sükutun tən ortasında yaşa-
tək olmalıyam, Raymon, başa düşün, tən- yırdı. Bəs bu alovu yaşadan nəydi? Yu-
ha qalmalıyam...” Həkim əzab çəkirdi ki, xusuz gecələrdə gözünü zilləyib sönmüş
Mariya onun gəlişini dəyərləndirmir, Ray- bildiyi ocağın qaralmış yalqız bir kösövünün
mon isə bu əzabın daha acı olduğunu kiçicik qığılcımdan qəfil alışdığı anları xa-
dərk etdi – sevimli qadının istəyi odur ki, tırlayırdı. O, tramvaydakı oğlanın məftun
nə olur olsun, biz burada olmayaq, artıq olduğu üzünü axtarır, tapa bilmirdi. İndi
bu niyyətini ört-basdır da edə bilmir, giz- sadəcə ürəksizliyi ucbatından səfehləmiş,
lətməyə də gücü çatmır, gözgörəsi bizə özü özünü tələsdirən bu yaramaz, qəd-
püskürür, kənara tullayır... Bizim getmə- dar oğlanın obrazı Mariyanın sevgiylə ya-
yimiz onun ürəyincədi, bizi unutmaqdan ratdığı əsl Raymondan çox uzaq idi. O,
ötrü alışıb-yanır: “Tələs həyatımdan yox indi dəyişdirib ilahiləşdirdiyi obraza qarşı
olmağa...” Amma itələmir – müqavimət- çıxırdı: “Mən bu iyrənc cavana görə əzab
dən qorxur. Mariya Kross Raymonun şap- çəkirdim, o isə göyün yeddinci qatına qal-
kasını verərək qapını açıb oğlanı irəli bu- xırdı...” Mariya bilmirdi ki, kamala çatma-
raxdı. Onun isə bircə yolu vardı – buxar- mış bu yeniyetmənin kişiyə çevrilməsi
lanıb yoxa çıxmaq. Səfehcəsinə nəsə bir üçün bircə baxışı bəs edərdi; beləsinin
üzrxahlıq da etdi, təzədən özünün də iy- xəyanətini, nəvazişini, kobudluğunu za-
rəndiyi yeniyetməyə döndü sanki: utan- man-zaman əksər qadınlar öz üzərlərin-
dığından ölüb yerə girirdi. Arxasınca qa- də hiss edirlər. Onu özü üçün sevgili kimi
pının çırpıldığı anda, nəhayət, bu fahişə- yaratmaq istərkən, nifrətiylə buna son
nin sifətinə deməli olduğu sözü tapdı... vermiş oldu. Yaratdığı isə özü özünə sübut
Amma çox gec idi! Və ona layiq olduğu etməyə mübtəla idi ki, ona qarşı heç kim
sözləri demədən getdiyinə görə uzun il- dayana bilməzdi, hansısa Mariya Kross
lər boyu əzab çəkdi. dirəndi ancaq. Bundan sonra onun bütün
sevgi sərgüzəştlərini gizli bir kin, yara
*** vurmaq və qadınını əfv diləməyə məcbur
Raymonun, Mariyanın üzünə çırpma- etmək kimi hisslər izləyəcək. Bütün ömrü
ğa dili gəlməsə də, küçədə mümkün olan boyu Mariya Krossun göz yaşlarını baş-
hər cür söyüşlə ürəyini boşaldıb rahatlıq qa qadınların gözündən axıdacaq. Hər-
tapdığı vaxtda qadın qapını, pəncərəni çənd ondakı bu ovçu instinkti anadangəl-
örtüb uzanmışdı. Ağacların başında bir mədi, Mariya olmasaydı belə, başqa bir
quş yuxuda qışqıran insan səsinə oxşar zəiflik önündə ram olacaqdı.
qırıq-qırıq səslər çıxarırdı. Tramvayların
siqnalı şəhərkənarı qəsəbəni bürümüş,
