Page 120 - "Xəzər" 4/2016
P. 120
dolu çağırışı içində əriyib yox oldu. Qaranlıq güclə sezilən titrəmə hiss olunurdu və
üfüqün dörd bir yanından təmkinli, ciddi, adama elə gəlirdi ki, bütün bu köhnə, gü-
həm də cingiltili, şən səslər axıb gəlir, nah dolu ev gizli göz yaşlarından, zorla
rəngarəng çiçəklər kimi bir-birinə hörülür boğulan hönkürtülərdən titrəyir.
və kilsə zənginin töküldüyü ucsuz-bucaqsız
dərinlikdə bulaq kimi çağlayırdı. 21-24 fevral, 1900-cu il
Aleksey Stepanoviç şapkasını çıxarıb
xaç çəkdi. O, üzünü çevirəndə yanında
Olyanın dayandığını və qızın solğun
sifətinə uzaq ağ işığın parıltısı düşdüyünü
gördü. Olya bir əlini dirəyə qoyub, digər
əli ilə boynundakı incə yaylığını tutmuşdu.
Budur, Böyük Vasili zəng qülləsində
benqal fişəngi alışdı və onun işığı zülmət
çayın üzərinə qıpqırmızı şəfəq kimi yayıldı.
Üfüqün hər tərəfində qırmızı, mavi işıqlar
120 yanmağa başladı, gecə daha da qaranlıq
2016 oldu. Səslər isə elə hey axıb gəlirdi. Onlar
göydən düşür, çayın dibindən yuxarı qalxır,
ürkmüş göyərçinlərtək özlərini hündür,
qara təpəyə çırpır, sonra isə azad şəkildə,
təntənəylə yüksəklərə uçurdu. Aleksey
Stepanoviçə elə gəlirdi ki, onun ruhu da
eynilə belə bir səsdir və o, bu ruhun azad ZİRZӘMİDӘ
uçuşunun qarşısını bədəninin kəsə
bilməyəcəyindən qorxurdu.
Leonid Andreyev. Çay kənarında Onun əlinə başqa, isti bir əl dəydi və I
qulağı sakit, ürkək, sevinc dolu bir pıçıltı O, çox içirdi, buna görə işini itirib oğru-
eşitdi: larla, fahişələrlə birlikdə zirzəmidə
məskunlaşmışdı və son olan-qalan əş-
– Doğrudurmu ki, pasxada ölən adam yalarını satıb-dağıtmaqla məşğul idi. Onun
birbaşa cənnətə düşür? işləməkdən üzülüb əldən düşmüş, əzab-
əziyyətin və arağın qurutduğu xəstə, cansız
– Bilmirəm... Hə, doğrudur, – Aleksey bədəni vardı. Günəş işığında kor olan,
Stepanoviç də elə o cür sakit cavab ver- zülmət gecələrdə isə gözü iti görən yırtıcı
di. boz quş kimi əcəl başının üstünü almışdı.
Ölüm səhərlər qaranlıq künc-bucaqda
Səslər elə hey axıb gəlirdi və onların gizlənir, gecələr isə səssizcə onun yata-
sevinci get-gedə daha coşqun, daha ğının baş tərəfində özünə yer eləyirdi və
təmtəraqlı olurdu. Elə bil mis sinələr xeyli – ta dan yeri ağarana qədər otururdu,
sevincdən və isti göz yaşlarından çatlayırdı. özü də sakit, səbirli, inadkar idi. Hava
işıqlaşmağa başlayan kimi o, adyalın altın-
Kiçik eyvanda iki tutqun insan fiquru
qaralırdı, gecə də, su da onları əhatəyə
almışdı. Döşəmənin taxtalarında yüngül,
üfüqün dörd bir yanından təmkinli, ciddi, adama elə gəlirdi ki, bütün bu köhnə, gü-
həm də cingiltili, şən səslər axıb gəlir, nah dolu ev gizli göz yaşlarından, zorla
rəngarəng çiçəklər kimi bir-birinə hörülür boğulan hönkürtülərdən titrəyir.
və kilsə zənginin töküldüyü ucsuz-bucaqsız
dərinlikdə bulaq kimi çağlayırdı. 21-24 fevral, 1900-cu il
Aleksey Stepanoviç şapkasını çıxarıb
xaç çəkdi. O, üzünü çevirəndə yanında
Olyanın dayandığını və qızın solğun
sifətinə uzaq ağ işığın parıltısı düşdüyünü
gördü. Olya bir əlini dirəyə qoyub, digər
əli ilə boynundakı incə yaylığını tutmuşdu.
Budur, Böyük Vasili zəng qülləsində
benqal fişəngi alışdı və onun işığı zülmət
çayın üzərinə qıpqırmızı şəfəq kimi yayıldı.
Üfüqün hər tərəfində qırmızı, mavi işıqlar
120 yanmağa başladı, gecə daha da qaranlıq
2016 oldu. Səslər isə elə hey axıb gəlirdi. Onlar
göydən düşür, çayın dibindən yuxarı qalxır,
ürkmüş göyərçinlərtək özlərini hündür,
qara təpəyə çırpır, sonra isə azad şəkildə,
təntənəylə yüksəklərə uçurdu. Aleksey
Stepanoviçə elə gəlirdi ki, onun ruhu da
eynilə belə bir səsdir və o, bu ruhun azad ZİRZӘMİDӘ
uçuşunun qarşısını bədəninin kəsə
bilməyəcəyindən qorxurdu.
Leonid Andreyev. Çay kənarında Onun əlinə başqa, isti bir əl dəydi və I
qulağı sakit, ürkək, sevinc dolu bir pıçıltı O, çox içirdi, buna görə işini itirib oğru-
eşitdi: larla, fahişələrlə birlikdə zirzəmidə
məskunlaşmışdı və son olan-qalan əş-
– Doğrudurmu ki, pasxada ölən adam yalarını satıb-dağıtmaqla məşğul idi. Onun
birbaşa cənnətə düşür? işləməkdən üzülüb əldən düşmüş, əzab-
əziyyətin və arağın qurutduğu xəstə, cansız
– Bilmirəm... Hə, doğrudur, – Aleksey bədəni vardı. Günəş işığında kor olan,
Stepanoviç də elə o cür sakit cavab ver- zülmət gecələrdə isə gözü iti görən yırtıcı
di. boz quş kimi əcəl başının üstünü almışdı.
Ölüm səhərlər qaranlıq künc-bucaqda
Səslər elə hey axıb gəlirdi və onların gizlənir, gecələr isə səssizcə onun yata-
sevinci get-gedə daha coşqun, daha ğının baş tərəfində özünə yer eləyirdi və
təmtəraqlı olurdu. Elə bil mis sinələr xeyli – ta dan yeri ağarana qədər otururdu,
sevincdən və isti göz yaşlarından çatlayırdı. özü də sakit, səbirli, inadkar idi. Hava
işıqlaşmağa başlayan kimi o, adyalın altın-
Kiçik eyvanda iki tutqun insan fiquru
qaralırdı, gecə də, su da onları əhatəyə
almışdı. Döşəmənin taxtalarında yüngül,
