Page 119 - "Xəzər" 4/2016
P. 119
Qoca kirimişdi. Olya gülümsədi və Olya əlini onun dodaqlarının üstünə 119
pıçıldadı: qoydu və dərhal da geri çəkdi. 2016
– Yuxuya gedib. O elə dayandığı yerdə – Neynirsiz, İvan Daniloviç! Yenə Leonid Andreyev. Çay kənarında
yuxulayır. Siz onun məni döydüyünə uşaqlıq edirsiz.
inanmayın. O, yad adamların qarşısında
bu cür lovğalanır. – Ö-ö-öyrəşməmisən. Mən cavan olan-
da həmişə xanımların ə-ə-əllərini öpürdüm.
Olya bir anlığa susdu. Sonra, görünür, Әtirli əllərini. Dəliqanlı olmuşam. A-x-xmaq
öz səsini eşitdiyinə və kiminləsə danışmaq olmuşam.
imkanı qazandığına sevinib davam elədi:
Olya şişmiş eybəcər başa tərəf əyilib
– Arada yüngülvari ilişdirir. Dərddən susurdu. Aleksey Stepanoviç onun,
içib sərxoş olanda. Belədə yaxşı adamdı, dəsmalın ucunu necə gözünə yaxınlaşdır-
hətta medalı da var. dığını gördü və barmaqlarının ucunda
kiçik eyvana çıxdı. Orada başını dirəyə
– Nə medalı? söykədi və çaya baxanda hər şeyin
– Xidmətə görə. Әvvəllər xidmət edib. titrədiyini gördü. Ulduzlar da sanki çiliklənib
İndi xiffət edir. Elə hey ağlayır, ölmək böyük, açıq-mavi rəngli dairələr kimi işıq
istəmir. Bəzən çoxlu qorxulu şeylər danışır. saçırdı. Gecə bir az da qaralmışdı və
Şeytan haqqında. səssiz çaydan soyuq külək əsirdi.
– Bəs siz burada belə tək... necə
qalırsız? – Aleksey Stepanoviç maraqlandı. Buradan sahillər görünmürdü və şəhərə
– Gündüzlər çətin deyil, amma gecələr tərəf baxanda adama elə gəlirdi ki, suyun
qo-o-orxuludu, – qız uzada-uzada dedi. – ucu-bucağı yoxdur. Yalnız havadan asılıb
Xüsusilə də dünən gecə. Yağış içəri dam- qalan iki-üç işıqdan qarşı tərəfdə izdihamlı
mışdı və şamı söndürmüşdü. O isə çığırır: şəhərin olduğu anlaşılırdı.
ölürəəəəm. Sonra mahnı oxuyub söyüş
söyməyə başladı. Bizim kimi elə-belə yox, Qəfil dağın başında, kilsə zəngi olası
alicənabcasına, ağalar kimi söyürdü. yerdə ağ gur işıq parladı və baş ucunda
Qəfildən ev körpünün üstünə çıxan nazik, get-gedə genişlənən, dirək kimi
qatarın qopardığı gurultudan titrədi. Aleksey elektrik işığı qaranlığı yardı. Onun düşdüyü
Stepanoviç bu səsdən Olyanın nə dediyini yerdə nəm damlar, suvaq çəkilmiş divarlar
eşitmirdi. Yavaş-yavaş gurultu azaldı və işıldadı. Sanki elə həmin an çay da,
uzaq bir fit səsi suyun üzü ilə uçub daha qaranlıq gecə də, mavi göy üzü də diksindi
da uzaqlaşdı. və uğuldadı. Bu qalın, dolğunluğundan
– Olqa! – Dankov gözlərini açmadan tir-tir titrəyən, əzəmətli və gur uğultunun
danışmağa başladı. – Sən getmə! O çıxıb haradan gəldiyini anlamaq çətin idi. Yalnız
getdi? Fı-rıl-daq-çı. bu uğultuya yaxındakı qüllədən, dalğa-
Olya Aleksey Stepanoviçlə pıçıldaşdı dalğa gələn səslər qoşulandan sonra Alek-
və cavab verdi ki, çıxıb gedib. sey Stepanoviç pasxa zəngi çalındığını
– Ә-ə-əlini... – Dankov sözləri güclə anladı və ona elə gəldi ki, elə bil yüzlərlə
tələffüz edirdi. – Ә-ə-əlini qoy. A-x-maq, nəhəng yuxudan oyanaraq mis sinələrində
ora yox. Dodaqlarımın üstünə. gur səslərini boğub danışır. Bu uğultu
get-gedə yayılır və artırdı, az sonra gecənin
bütün sakit səsləri onun hökmlü, sevinc
pıçıldadı: qoydu və dərhal da geri çəkdi. 2016
– Yuxuya gedib. O elə dayandığı yerdə – Neynirsiz, İvan Daniloviç! Yenə Leonid Andreyev. Çay kənarında
yuxulayır. Siz onun məni döydüyünə uşaqlıq edirsiz.
inanmayın. O, yad adamların qarşısında
bu cür lovğalanır. – Ö-ö-öyrəşməmisən. Mən cavan olan-
da həmişə xanımların ə-ə-əllərini öpürdüm.
Olya bir anlığa susdu. Sonra, görünür, Әtirli əllərini. Dəliqanlı olmuşam. A-x-xmaq
öz səsini eşitdiyinə və kiminləsə danışmaq olmuşam.
imkanı qazandığına sevinib davam elədi:
Olya şişmiş eybəcər başa tərəf əyilib
– Arada yüngülvari ilişdirir. Dərddən susurdu. Aleksey Stepanoviç onun,
içib sərxoş olanda. Belədə yaxşı adamdı, dəsmalın ucunu necə gözünə yaxınlaşdır-
hətta medalı da var. dığını gördü və barmaqlarının ucunda
kiçik eyvana çıxdı. Orada başını dirəyə
– Nə medalı? söykədi və çaya baxanda hər şeyin
– Xidmətə görə. Әvvəllər xidmət edib. titrədiyini gördü. Ulduzlar da sanki çiliklənib
İndi xiffət edir. Elə hey ağlayır, ölmək böyük, açıq-mavi rəngli dairələr kimi işıq
istəmir. Bəzən çoxlu qorxulu şeylər danışır. saçırdı. Gecə bir az da qaralmışdı və
Şeytan haqqında. səssiz çaydan soyuq külək əsirdi.
– Bəs siz burada belə tək... necə
qalırsız? – Aleksey Stepanoviç maraqlandı. Buradan sahillər görünmürdü və şəhərə
– Gündüzlər çətin deyil, amma gecələr tərəf baxanda adama elə gəlirdi ki, suyun
qo-o-orxuludu, – qız uzada-uzada dedi. – ucu-bucağı yoxdur. Yalnız havadan asılıb
Xüsusilə də dünən gecə. Yağış içəri dam- qalan iki-üç işıqdan qarşı tərəfdə izdihamlı
mışdı və şamı söndürmüşdü. O isə çığırır: şəhərin olduğu anlaşılırdı.
ölürəəəəm. Sonra mahnı oxuyub söyüş
söyməyə başladı. Bizim kimi elə-belə yox, Qəfil dağın başında, kilsə zəngi olası
alicənabcasına, ağalar kimi söyürdü. yerdə ağ gur işıq parladı və baş ucunda
Qəfildən ev körpünün üstünə çıxan nazik, get-gedə genişlənən, dirək kimi
qatarın qopardığı gurultudan titrədi. Aleksey elektrik işığı qaranlığı yardı. Onun düşdüyü
Stepanoviç bu səsdən Olyanın nə dediyini yerdə nəm damlar, suvaq çəkilmiş divarlar
eşitmirdi. Yavaş-yavaş gurultu azaldı və işıldadı. Sanki elə həmin an çay da,
uzaq bir fit səsi suyun üzü ilə uçub daha qaranlıq gecə də, mavi göy üzü də diksindi
da uzaqlaşdı. və uğuldadı. Bu qalın, dolğunluğundan
– Olqa! – Dankov gözlərini açmadan tir-tir titrəyən, əzəmətli və gur uğultunun
danışmağa başladı. – Sən getmə! O çıxıb haradan gəldiyini anlamaq çətin idi. Yalnız
getdi? Fı-rıl-daq-çı. bu uğultuya yaxındakı qüllədən, dalğa-
Olya Aleksey Stepanoviçlə pıçıldaşdı dalğa gələn səslər qoşulandan sonra Alek-
və cavab verdi ki, çıxıb gedib. sey Stepanoviç pasxa zəngi çalındığını
– Ә-ə-əlini... – Dankov sözləri güclə anladı və ona elə gəldi ki, elə bil yüzlərlə
tələffüz edirdi. – Ә-ə-əlini qoy. A-x-maq, nəhəng yuxudan oyanaraq mis sinələrində
ora yox. Dodaqlarımın üstünə. gur səslərini boğub danışır. Bu uğultu
get-gedə yayılır və artırdı, az sonra gecənin
bütün sakit səsləri onun hökmlü, sevinc
