Page 147 - "Xəzər" 2017
P. 147
rçənd ilk dəfə əyninə açıq rəngli don nu və yüngülcə açıq çiyinləri görünürdü. 147
geyinmişdi. Mariya uzağı bir az zəif gö- Söz tapıb sükutu poza bilmədiyinə və qiy- 2017
rürdü, amma onu ayırd edə bilmişdi, çünki mətli dəqiqələri itirəcəyinə görə dəhşət
həmin gün kollecdə hansısa tədbir oldu- bürümüşdü. Fransua Moriak. Sevgi səhrası
ğundan, Raymon məktəbli formasınday-
dı, pelerini boynunda düyünləməmiş, çiy- – Siz, deyəsən, yaxınlıqda yaşayır-
ninə necə gəldi atmışdı (Dənizçilik mək- sız.
təbinin kursantlarını yamsılayırdı). Bəzi
sərnişinlər tramvay tərpənənə qədər gözlə- – Hə, bulvardan Talans kilsəsinə qə-
mək qərarına gəldilər, bəziləri isə düşüb dər ondəqiqəlik piyada yoldu.
piyada getdilər. Raymonla Mariya çıxış-
da qarşılaşdılar. Qadın məhz ona müra- Raymon mürəkkəb ləkəsi olan yaylı-
ciət olunduğunu bilməsin deyə oğlanın ğını çıxarıb alnını sildi, sonra bulaşıq ol-
üzünə baxmadan yavaşca dedi: duğunu görüb, təzədən cibinə qoydu.
– Onsuz da mənim yolum elə də uzaq – Sizinsə yolunuz, yəqin, çox uzaqdı.
deyil... – Yox, kilsədən sonrakı mənim daya-
nacağımdı. – Və tələsik əlavə etdi. – Mən
O isə yüngülcə qanrıldı, yanaqları od Kurrejin oğluyam.
tutub yanırdı, sözü göydə tutdu: – Həkimin?
O, həyəcanla dedi:
– Bir dəfə də piyada getmək yaxşı – Onu hamı tanıyır, eləmi?
olardı. Qadın yanındakına diqqətlə baxmaq
üçün başını qaldırdı və Raymon onun
Bu sözdən sonra Mariya cəsarətlə rənginin qaçdığını gördü. Mariya dedi:
Raymonun üzünə baxdı. Onu heç vaxt – Doğrudan da, dünya dardı... ancaq,
belə yaxından görməmişdi. lütfən, atanıza mənim barəmdə heç nə
deməyin.
– Yaxşı, bir halda ki həmişə sizinlə – Mən ona heç nə demirəm, həm də
birgə qayıdırıq, gəl bu vərdişimizi pozma- heç sizin kimliyinizi də bilmirəm axı.
yaq. – Bilməsəniz yaxşıdır.
Mariya uzun müddət baxışlarını ona
Onlar bir müddət dinib-danışmadan zillədi. Həkimin oğlu! Yəqin, çox sadəlövh,
addımladılar. Marıya altdan-altdan onun həm də çox məsum bir uşaqdı. Adını de,
alışıb-yanan yanaqlarının ülgücdən cızıl- dəhşətə gəlib qaçacaq. Ola bilərmi ki, bu
mış zərif dərisinə baxırdı. Kürəyindən ası- uşaq onu tanımasın? Ötən iləcən balaca
lan ağzınacan kitabla dolu çantasından Bertran Larussel də həmin kollecdə oxu-
uşaq kimi ikiəlli yapışmışdı və Mariya yurdu... Orada, yəqin ki, Mariya Krossun
onun çox balaca olduğu qənaətinə gəldi. adı pis çıxmışdı...
Bu fikir şübhənin, utancaqlığın və sevin- Raymon marağa deyil, daha çox sükut-
cin bir-birinə qarışdığı anlaşılmaz hisslər- dan qorxduğuna görə təkid edirdi:
lə qəlbini doldurdu. Onun isə hansısa bir – Hə, nədi adınız, axı mən özümün-
dükanın kandarından adlayıb keçməyin künü dedim.
fövqəlbəşəri bir qəhrəmanlıq olduğunu Batan günəşin şüaları meyvə-tərəvəz
düşündüyü vaxtlardakı kimi elə bil əl-qolu dükanının kandarına düşdü, səbətdəki
bağlanmışdı. Boyda ondan hündür oldu- poratağallar çıraq kimi parıldadı. Bağları
ğuna görə heyrət içindəydi. Çəhrayı-bənö- toz basmışdı. Uzaqdan üstündən dəmir-
vşəyi rəngli həsir şlyapa, demək olar, qa- yolu keçən, bu yaxınlaracan Raymonun
dının üzünü örtmüşdü, yalnız çılpaq boy-
geyinmişdi. Mariya uzağı bir az zəif gö- Söz tapıb sükutu poza bilmədiyinə və qiy- 2017
rürdü, amma onu ayırd edə bilmişdi, çünki mətli dəqiqələri itirəcəyinə görə dəhşət
həmin gün kollecdə hansısa tədbir oldu- bürümüşdü. Fransua Moriak. Sevgi səhrası
ğundan, Raymon məktəbli formasınday-
dı, pelerini boynunda düyünləməmiş, çiy- – Siz, deyəsən, yaxınlıqda yaşayır-
ninə necə gəldi atmışdı (Dənizçilik mək- sız.
təbinin kursantlarını yamsılayırdı). Bəzi
sərnişinlər tramvay tərpənənə qədər gözlə- – Hə, bulvardan Talans kilsəsinə qə-
mək qərarına gəldilər, bəziləri isə düşüb dər ondəqiqəlik piyada yoldu.
piyada getdilər. Raymonla Mariya çıxış-
da qarşılaşdılar. Qadın məhz ona müra- Raymon mürəkkəb ləkəsi olan yaylı-
ciət olunduğunu bilməsin deyə oğlanın ğını çıxarıb alnını sildi, sonra bulaşıq ol-
üzünə baxmadan yavaşca dedi: duğunu görüb, təzədən cibinə qoydu.
– Onsuz da mənim yolum elə də uzaq – Sizinsə yolunuz, yəqin, çox uzaqdı.
deyil... – Yox, kilsədən sonrakı mənim daya-
nacağımdı. – Və tələsik əlavə etdi. – Mən
O isə yüngülcə qanrıldı, yanaqları od Kurrejin oğluyam.
tutub yanırdı, sözü göydə tutdu: – Həkimin?
O, həyəcanla dedi:
– Bir dəfə də piyada getmək yaxşı – Onu hamı tanıyır, eləmi?
olardı. Qadın yanındakına diqqətlə baxmaq
üçün başını qaldırdı və Raymon onun
Bu sözdən sonra Mariya cəsarətlə rənginin qaçdığını gördü. Mariya dedi:
Raymonun üzünə baxdı. Onu heç vaxt – Doğrudan da, dünya dardı... ancaq,
belə yaxından görməmişdi. lütfən, atanıza mənim barəmdə heç nə
deməyin.
– Yaxşı, bir halda ki həmişə sizinlə – Mən ona heç nə demirəm, həm də
birgə qayıdırıq, gəl bu vərdişimizi pozma- heç sizin kimliyinizi də bilmirəm axı.
yaq. – Bilməsəniz yaxşıdır.
Mariya uzun müddət baxışlarını ona
Onlar bir müddət dinib-danışmadan zillədi. Həkimin oğlu! Yəqin, çox sadəlövh,
addımladılar. Marıya altdan-altdan onun həm də çox məsum bir uşaqdı. Adını de,
alışıb-yanan yanaqlarının ülgücdən cızıl- dəhşətə gəlib qaçacaq. Ola bilərmi ki, bu
mış zərif dərisinə baxırdı. Kürəyindən ası- uşaq onu tanımasın? Ötən iləcən balaca
lan ağzınacan kitabla dolu çantasından Bertran Larussel də həmin kollecdə oxu-
uşaq kimi ikiəlli yapışmışdı və Mariya yurdu... Orada, yəqin ki, Mariya Krossun
onun çox balaca olduğu qənaətinə gəldi. adı pis çıxmışdı...
Bu fikir şübhənin, utancaqlığın və sevin- Raymon marağa deyil, daha çox sükut-
cin bir-birinə qarışdığı anlaşılmaz hisslər- dan qorxduğuna görə təkid edirdi:
lə qəlbini doldurdu. Onun isə hansısa bir – Hə, nədi adınız, axı mən özümün-
dükanın kandarından adlayıb keçməyin künü dedim.
fövqəlbəşəri bir qəhrəmanlıq olduğunu Batan günəşin şüaları meyvə-tərəvəz
düşündüyü vaxtlardakı kimi elə bil əl-qolu dükanının kandarına düşdü, səbətdəki
bağlanmışdı. Boyda ondan hündür oldu- poratağallar çıraq kimi parıldadı. Bağları
ğuna görə heyrət içindəydi. Çəhrayı-bənö- toz basmışdı. Uzaqdan üstündən dəmir-
vşəyi rəngli həsir şlyapa, demək olar, qa- yolu keçən, bu yaxınlaracan Raymonun
dının üzünü örtmüşdü, yalnız çılpaq boy-
