Page 142 - "Xəzər" 2017

gözləyirdi. Həkimin üstünə artıq narın ya- dın bunu bilmədi. İri yağış damcıları ar-

ğış damlaları düşməyə başladı, o isə əlin- xasınca qocanın hənirini eşidən Mariya-

də kitabla taxtda uzanmış və onu görən- nın tələsik çıxdığı kandarın pilləkəninə çi-

də dərhal başını qaldırmayacaq qadının lənirdi. «Ah, seçmədiyimiz, qəlbimizdə

görüşünə qaçırdı... yeri olmayan, amma bizi özünə seçim et-

Amma qapıya yaxınlaşanda qəfil onu miş adamlar necə də bezdiricidi! Haqqın-

qarşısında gördü. Eşiyə çıxmışdı. Hər iki- da heç nə bilmək istəmədiyimiz yad adam-

si dayandı. Mariya təngnəfəs olmuşdu, o ların ölümləri də bizim üçün fərq etmə-

da qaçmışdı. məlidi... Amma belələri varlığımıza hakim

– Axı sizə yazmışdım ki, altının yarısı- kəsilirlər».
Onlar yemək otağının yanından keç-
nacan, – deyə güclə seziləcək bir peş-
mançılıqla dedi. Həkim iti baxışlarını ona dilər. Qonaq otağında Mariya pəncərəni
açdı, şlayapasını çıxarıb taxta uzandı.
zillədi.
Әbəs yerə qabaqcadan sözlər hazırla-
– Matəmdən çıxmısız?
mış həkimə gülümsünüb dedi:
Mariya yay donuna baxdı:
– Təngnəfəs olmusuz... Sizi çox ye-
– Bənövşəyi-çəhrayı rəng elə yarıma-
yin yeriməyə məcbur etdim.
142 təm deməkdi. – Mən elə də qoca deyiləm.
2017 Bu başlanğıc təsəvvüründə canlan- Həkim gözlərini, həmişəki kimi taxtın

dırdığına qəti uyğun gəlmirdi! Hədsiz qor- arxasından asılmış güzgüyə zillədi. Pah,
xaqlığı bu sözləri deməyə təhrik etdi: özünə bələd deyil guya? Niyə hər dəfə
ürəyi belə çırpınır və sanki güzgüdən
– Sizi hardasa gözləyən varsa, görü-

şümüzü başqa vaxta saxlayaq. gəncliyinin ona gülümsəyəcəyini gözlə-

– Sizcə, məni gözləyən kimdi elə? – yirmiş kimi kədərli siması donur. Və bu-
cəld soruşdu. – Nə qəribə adamsız, hə- dur, o, «əhvalınız necədi?» – deyərək,
kim?!
həmişə Mariya Krossla danışanda göstər-
O, geri dönüb evə qayıtdı, həkim də diyi ata nəvazişiylə soruşur. Mariya heç
arxasınca. Bənövşəyi-çəhrayı rəngli tafta vaxt özünü indiki kimi yaxşı hiss etmə-
donunun ətəkləri tozda sürünürdü. Başı- mişdi və bunu məmnuniyyətlə həkimə bil-
nı əymişdi, həkim onun açıq qalmış boy- dirdi. Bu, indicə yaşadığı məyusluğun,
Fransua Moriak. Sevgi səhrası nunu görürdü. Mariya onunla görüşü ba- azacıq da olsa, əvəzini çıxmaq demək

zar gününə salmışdı, tam arxayın idi ki, idi. Yox, bu gün bazardı, naməlum oğlan

həmin gün o naməlum gənc altısaatlıq çətin ki, tramvayda olub. Amma sabah

tramvayda olmayacaq. Ancaq təyin olun- mütləq olacaq və Mariya artıq bütünlüklə

muş vaxt həkim gəlib çıxmayanda Mari- yaşayacağı bu sevincə, həm də hər gün

ya sevincək, ümidlə evdən çölə qaçmış- onu aldadıb yenidən doğulan bir ümidə

dı. köklənmişdi. Güman edirdi ki, bəlkə, yeni

«Mində bir şans, – deyə düşündü, – nəsə baş verəcək və nəhayət, naməlum

bəlkə də, mənə görə tramvayla gedə- gənc onu dindirəcək.

cək... Ah! Kaş bu sevinci əldən buraxma- – İynələri saxlaya bilərsiz... (O, güzgüdə

yaydım...» Həmin bazar o naməlum gənc öz seyrək saqqalına, dazlaşmış başına

altısaatlıq taramvayla getmişdimi və onu baxaraq, atəşin sözlər deməyə hazırlaş-

görmədiyinə görə kədərlənmişdimi?.. Qa- dığını yadına saldı.)