Page 29 - "Xəzər"
P. 29
a soxalar. Görünür, beynimin qalan ağlayırdı, başqaları isə bu bəla onlara 29
hissəsi itmiş qabiliyyəti öz üzərinə toxunmayana qədər əvvəlki kimi 2015
götürüb. Belə fikirləşirəm. yaşayırdılar. Qəzetlər yazırdı ki,
əsgərlərimiz körpü tikirlər, dostluq Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar
Hospitalda dostumdan məktub xiyabanı salırlar, bizim həkimlər isə
aldım. Ondan bildim ki, bizim “beteer” əfqan qadınlarını, uşaqlarını müalicə
italyan fuqas minasında partlayıb. O, eləyirlər. Vitebsk təlimində bizi
mühərriklə birlikdə kiminsə uçduğunu Әfqanıstan üçün hazırladıqları sirr de-
görüb... O adam mən idim... yildi. Çoxu necəsə aradan çıxmağa
çalışırdı. Biri etiraf etdi ki, qorxur orda
Xəstəxanadan çıxdım, üç yüz rubl hamımızı qıralar. Mən ona nifrət elədim.
yardım verdilər. Yüngül yaralanana Yola düşməyə yaxın biri də getməkdən
yüz əlli, ağır yaralıya üç yüz müəyyən imtina elədi: əvvəlcə komsomol biletini
edilib. Sonra necə bacarırsan yaşa. itirdiyini dedi, bilet tapılanda, istədiyi
Pensiya – qəpik-quruşdu. Məcbursan qızın doğacağını bəhanə elədi. Mən
valideynlərinə yük olmağa. Mənim onu normal adam saymırdım. Biz in-
atam müharibədən keçmiş kimidi. qilab eləməyə gedirdik! Bizə belə
Saçları ağarıb, hipertonik olub. Mən deyirdilər. Biz də inanırdıq. Nəsə ro-
müharibədə böyümədim, müharibədən mantik şeylər təsəvvür eləyirdik. Güllə
sonra böyüməyə başladım. Və hər adama dəyir, sən – bunu unuda, heç
şey əks tərəfə fırlandı... nəylə səhv sala bilməzsən –
özünəməxsus şappıltı eşidirsən. Tanış
Məni əsgərliyə səksən birinci ildə oğlan böyrümdə üzü üstə kül kimi
çağırdılar. Müharıbə artıq iki ildi gedirdi, tozun içinə yıxılır. Onu çevirirsən:
ancaq arxada bu barədə az bilir və az ağzında indicə verdiyin siqareti sıxıb...
danışırdılar. Ailəmizdə hesab edirdilər Siqaret tüstülənir... Mən hələ adama
ki, əgər hökumət ora ordu göndəribsə, güllə atmağa hazır deyiləm, mən dinc
demək, belə lazımdı. Atam, qonşular həyatdan gəlmişəm... Dinc həyatdan...
belə düşünürdülər. Kiminsə başqa cür İlk vaxtlar yuxudaymış kimi hərəkət
düşündüyü yadımda deyil. Hətta eləyirsən: qaçırsan, sürünürsən, güllə
qadınlar da ağlamırdılar, bütün bunlar atırsan, ancaq heç nə yadında qalmır,
hələ uzaqda idi və elə də dəhşətli döyüşdən sonra heç nə danışa
deyildi. Bilmirdin müharibədi, müharibə bilmirsən. Hər şey elə bil şüşə arxasın-
deyil, guya ölən yox, əsir düşən yox. dadı... Yağış pərdəsi arxasında... Elə
Hələ heç kim sink tabutları görməmişdi. bil dəhşətli yuxu görürsən. Qorxudan
Sonra bildik ki, şəhərə tabutlar gəlirmiş, ayılırsan, amma heç nə xatırlamırsan.
ancaq gecə xəlvətcə dəfn eləyirmişlər, Dəhşəti hiss etmək üçün, demə, onu
başdaşına “həlak olub” yox, “vəfat yadda saxlamalısan, ona öyrəşməlisən.
edib” yazırmışlar. Ancaq heç kim sual İki-üç həftədən sonra əvvəlki adamdan
vermirdi ki, nədən ötrü iyirmi yaşlı səndə heç nə qalmayacaq, yalnız adın
gənclər birdən orduda ölməyə
başlayıblar? Araqdan, ya qripdən, bəlkə
naringini çox yeməkdən. Doğmaları
hissəsi itmiş qabiliyyəti öz üzərinə toxunmayana qədər əvvəlki kimi 2015
götürüb. Belə fikirləşirəm. yaşayırdılar. Qəzetlər yazırdı ki,
əsgərlərimiz körpü tikirlər, dostluq Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar
Hospitalda dostumdan məktub xiyabanı salırlar, bizim həkimlər isə
aldım. Ondan bildim ki, bizim “beteer” əfqan qadınlarını, uşaqlarını müalicə
italyan fuqas minasında partlayıb. O, eləyirlər. Vitebsk təlimində bizi
mühərriklə birlikdə kiminsə uçduğunu Әfqanıstan üçün hazırladıqları sirr de-
görüb... O adam mən idim... yildi. Çoxu necəsə aradan çıxmağa
çalışırdı. Biri etiraf etdi ki, qorxur orda
Xəstəxanadan çıxdım, üç yüz rubl hamımızı qıralar. Mən ona nifrət elədim.
yardım verdilər. Yüngül yaralanana Yola düşməyə yaxın biri də getməkdən
yüz əlli, ağır yaralıya üç yüz müəyyən imtina elədi: əvvəlcə komsomol biletini
edilib. Sonra necə bacarırsan yaşa. itirdiyini dedi, bilet tapılanda, istədiyi
Pensiya – qəpik-quruşdu. Məcbursan qızın doğacağını bəhanə elədi. Mən
valideynlərinə yük olmağa. Mənim onu normal adam saymırdım. Biz in-
atam müharibədən keçmiş kimidi. qilab eləməyə gedirdik! Bizə belə
Saçları ağarıb, hipertonik olub. Mən deyirdilər. Biz də inanırdıq. Nəsə ro-
müharibədə böyümədim, müharibədən mantik şeylər təsəvvür eləyirdik. Güllə
sonra böyüməyə başladım. Və hər adama dəyir, sən – bunu unuda, heç
şey əks tərəfə fırlandı... nəylə səhv sala bilməzsən –
özünəməxsus şappıltı eşidirsən. Tanış
Məni əsgərliyə səksən birinci ildə oğlan böyrümdə üzü üstə kül kimi
çağırdılar. Müharıbə artıq iki ildi gedirdi, tozun içinə yıxılır. Onu çevirirsən:
ancaq arxada bu barədə az bilir və az ağzında indicə verdiyin siqareti sıxıb...
danışırdılar. Ailəmizdə hesab edirdilər Siqaret tüstülənir... Mən hələ adama
ki, əgər hökumət ora ordu göndəribsə, güllə atmağa hazır deyiləm, mən dinc
demək, belə lazımdı. Atam, qonşular həyatdan gəlmişəm... Dinc həyatdan...
belə düşünürdülər. Kiminsə başqa cür İlk vaxtlar yuxudaymış kimi hərəkət
düşündüyü yadımda deyil. Hətta eləyirsən: qaçırsan, sürünürsən, güllə
qadınlar da ağlamırdılar, bütün bunlar atırsan, ancaq heç nə yadında qalmır,
hələ uzaqda idi və elə də dəhşətli döyüşdən sonra heç nə danışa
deyildi. Bilmirdin müharibədi, müharibə bilmirsən. Hər şey elə bil şüşə arxasın-
deyil, guya ölən yox, əsir düşən yox. dadı... Yağış pərdəsi arxasında... Elə
Hələ heç kim sink tabutları görməmişdi. bil dəhşətli yuxu görürsən. Qorxudan
Sonra bildik ki, şəhərə tabutlar gəlirmiş, ayılırsan, amma heç nə xatırlamırsan.
ancaq gecə xəlvətcə dəfn eləyirmişlər, Dəhşəti hiss etmək üçün, demə, onu
başdaşına “həlak olub” yox, “vəfat yadda saxlamalısan, ona öyrəşməlisən.
edib” yazırmışlar. Ancaq heç kim sual İki-üç həftədən sonra əvvəlki adamdan
vermirdi ki, nədən ötrü iyirmi yaşlı səndə heç nə qalmayacaq, yalnız adın
gənclər birdən orduda ölməyə
başlayıblar? Araqdan, ya qripdən, bəlkə
naringini çox yeməkdən. Doğmaları
