Page 28 - "Xəzər"
P. 28
– Qurdalama! Әn yaxın dostumu açdım... Partlayışdan on altı gün sonra
hücumdan sellofan torbada gətirmişəm, Daşkənddə özümə gəldim. Şüurun
o mənim üçün qardaş əvəzi idi. Başı qayıdanda özünü iyrənc hiss eləyirsən,
ayrı, ayaqları, əlləri ayrı... Dərisi qaban deyirsən, daha yaxşı olmayacaqsan...
kimi soyulub... Parça-parça olmuş Geriyə qayıdış yoxdu... Duman və
bədən... O isə skripka çalırdı, şeir ürəkbulanma, hətta ürəkbulanma da
yazırdı. Bax o yaza bilərdi, sən yox... deyil, boğulmadı, elə bil ciyərlərin su
Onun dəfnindən iki gün sonra anasını ilə dolub. Bu vəziyyətdə çox qalırsan...
dəlixanaya apardılar. Qəbiristanlıqda, Duman və ürəkbulanma... Başım öz
oğlunun məzarının üstündə yatırdı. pıçıltımdan ağrıyır, hündürdən danışa
Qışda qarın üstündə yatırdı. Sən! bilmirdim. Kabil hospitalı arxada
Sən... Buna toxunma! Biz əsgər qalmışdı. Kabildə sıyığa dönmüş
olmuşuq, bizi ora yollayıblar. Biz əmri kəlləmi açıb, xırda sümük qırıqlarını
yerinə yetirmişik. Mən hərbi and
28 içmişəm. Diz çöküb bayrağı öpmüşəm. təmizlədilər, oynaqsız sol qolumu
2015 şurupla yığdılar. İlk hiss: heç nəyin
– “Özünüzü gözləyin ki, heç kim geri dönməyəcəyinə, dostları
sizi yoldan çıxartmasın; çünki Mənim görməyəcəyimə təəssüflənirəm, ən
adımla çoxları gələcək”. Әhdi-Cədid. ağır gələn də turnikə çıxa bilməyə-
Mattanın İncili.
– Ağıllılar! On ildən sonra hamı cəyimdi.
İki ilə yaxın hospitalda qaldım. On
ağıllı çıxıb. Təmiz qalmaq istəyirsiniz?
Biz isə qara iş görənlərik... Sən hətta səkkiz əməliyyat keçirdim, onlardan
güllənin necə uçduğunu bilmirsən. dördü narkozla oldu. Tələbələr məndən
Sizin Әhdi-Cədidinizə tüpürüm! Sizin kurs işi yazırdılar: nəyim var, nəyim
həqiqətinizə tüpürüm! Mən öz yox. Üzümü qırxa bilmirdim, uşaqlar
həqiqətimi sellofan torbada qırxırdı. Birinci dəfə üstümə bir butulka
Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar daşımışam... Başı ayrı, qolları ayrı... odekolon tökdülər, mənsə qışqırıram:
Başqa həqiqət yoxdu... – Və dəstəkdə “Birini də tökün!” Qoxusu yoxdu.
uzaqdakı partlayışa bənzər uğultu Qoxusunu duymuram. Tumbadan hər
eşidilir. şeyi çıxartdılar: kolbasa, xiyar, bal,
Onunla axıra qədər danışa bilmə- konfet – heç nəyin iyi yoxdu! Rəngi
diyimə görə, hər halda, təəssüflənirəm. var, dadı var, iyi yoxdu. Az qaldım dəli
Bəlkə o mənim baş qəhrəmanım idi... olam! Yaz gəldi, ağaclar çiçəklədi,
mən isə bunları görürəm, qoxusunu
Müəllif hiss etmirəm. Beynimdən 1,5 kub san-
timetr götürmüşdülər, görünür, qoxuyla
– Ancaq səsləri eşidirdim... Nə bağlı hansısa mərkəz çıxarılmışdı.
qədər özümü toplasam da, sifətləri İndi, beş il keçəndən sonra da güllərin,
görmürdüm. Səslər gah uzaqlaşır, gah tütünün, qadın ətrinin qoxusunu duy-
yaxınlaşırdı. Deyəsən, düşünməyə muram. Odekolonun qoxusu tünd olsa,
macal tapdım: “Ölürəm”. Və gözlərimi duyuram, onda da gərək flakonu bur-
hücumdan sellofan torbada gətirmişəm, Daşkənddə özümə gəldim. Şüurun
o mənim üçün qardaş əvəzi idi. Başı qayıdanda özünü iyrənc hiss eləyirsən,
ayrı, ayaqları, əlləri ayrı... Dərisi qaban deyirsən, daha yaxşı olmayacaqsan...
kimi soyulub... Parça-parça olmuş Geriyə qayıdış yoxdu... Duman və
bədən... O isə skripka çalırdı, şeir ürəkbulanma, hətta ürəkbulanma da
yazırdı. Bax o yaza bilərdi, sən yox... deyil, boğulmadı, elə bil ciyərlərin su
Onun dəfnindən iki gün sonra anasını ilə dolub. Bu vəziyyətdə çox qalırsan...
dəlixanaya apardılar. Qəbiristanlıqda, Duman və ürəkbulanma... Başım öz
oğlunun məzarının üstündə yatırdı. pıçıltımdan ağrıyır, hündürdən danışa
Qışda qarın üstündə yatırdı. Sən! bilmirdim. Kabil hospitalı arxada
Sən... Buna toxunma! Biz əsgər qalmışdı. Kabildə sıyığa dönmüş
olmuşuq, bizi ora yollayıblar. Biz əmri kəlləmi açıb, xırda sümük qırıqlarını
yerinə yetirmişik. Mən hərbi and
28 içmişəm. Diz çöküb bayrağı öpmüşəm. təmizlədilər, oynaqsız sol qolumu
2015 şurupla yığdılar. İlk hiss: heç nəyin
– “Özünüzü gözləyin ki, heç kim geri dönməyəcəyinə, dostları
sizi yoldan çıxartmasın; çünki Mənim görməyəcəyimə təəssüflənirəm, ən
adımla çoxları gələcək”. Әhdi-Cədid. ağır gələn də turnikə çıxa bilməyə-
Mattanın İncili.
– Ağıllılar! On ildən sonra hamı cəyimdi.
İki ilə yaxın hospitalda qaldım. On
ağıllı çıxıb. Təmiz qalmaq istəyirsiniz?
Biz isə qara iş görənlərik... Sən hətta səkkiz əməliyyat keçirdim, onlardan
güllənin necə uçduğunu bilmirsən. dördü narkozla oldu. Tələbələr məndən
Sizin Әhdi-Cədidinizə tüpürüm! Sizin kurs işi yazırdılar: nəyim var, nəyim
həqiqətinizə tüpürüm! Mən öz yox. Üzümü qırxa bilmirdim, uşaqlar
həqiqətimi sellofan torbada qırxırdı. Birinci dəfə üstümə bir butulka
Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar daşımışam... Başı ayrı, qolları ayrı... odekolon tökdülər, mənsə qışqırıram:
Başqa həqiqət yoxdu... – Və dəstəkdə “Birini də tökün!” Qoxusu yoxdu.
uzaqdakı partlayışa bənzər uğultu Qoxusunu duymuram. Tumbadan hər
eşidilir. şeyi çıxartdılar: kolbasa, xiyar, bal,
Onunla axıra qədər danışa bilmə- konfet – heç nəyin iyi yoxdu! Rəngi
diyimə görə, hər halda, təəssüflənirəm. var, dadı var, iyi yoxdu. Az qaldım dəli
Bəlkə o mənim baş qəhrəmanım idi... olam! Yaz gəldi, ağaclar çiçəklədi,
mən isə bunları görürəm, qoxusunu
Müəllif hiss etmirəm. Beynimdən 1,5 kub san-
timetr götürmüşdülər, görünür, qoxuyla
– Ancaq səsləri eşidirdim... Nə bağlı hansısa mərkəz çıxarılmışdı.
qədər özümü toplasam da, sifətləri İndi, beş il keçəndən sonra da güllərin,
görmürdüm. Səslər gah uzaqlaşır, gah tütünün, qadın ətrinin qoxusunu duy-
yaxınlaşırdı. Deyəsən, düşünməyə muram. Odekolonun qoxusu tünd olsa,
macal tapdım: “Ölürəm”. Və gözlərimi duyuram, onda da gərək flakonu bur-
