Page 21 - "Xəzər"
P. 21
ü qurbağanı görəndə üzümü çe- tikməyə kömək eləyir, qışlaqlara gübrə 21
virirdim... Dəfələrlə fikirləşmişəm ki, daşıyır, sovet həkimləri isə əfqan 2015
heyvanlar, quşlar, balıqlar da əzab qadınlarının doğmasına yardım göstərir.
çəkir... Bunu nə vaxtsa yazacaqlar. Qayıdan əsgərlər məktəbə gitara ilə Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar
gəlirlər ki, hayqırmaq lazım olan şeydən
Və birdən! Әgər buna “birdən” mahnılar oxusunlar... Biri ilə xeyli
demək olarsa. Yeddi ildi müharibədi. söhbət elədim... Bu seçimin əzablı
Ancaq qəhrəmanlıqlarla dolu televiziya olub-olmadığını eşitmək istəyirdim –
reportajlarından savayı onun haqqında atəş açım, ya yox? Amma elə bil bu
biz heç nə bilmirik. Panel “xruşovka- faciəni yaşamamışdı. Nə pisdi, nə
ların” ölçülərinə sığışmayan, uzaqdan yaxşı? “Sosializm uğrunda” öldürmək
gətirilən sink tabutlar hərdən-hərdən yaxşıdı? Bu uşaqlar üçün əxlaq
bizləri silkələyir. Әləmli yaylım atəşləri sərhədləri hərbi əmrlə məhdudlaşmışdı.
guruldayır – və yenə sakitlik. Bizim Doğrudu, onlar ölüm haqqında
mifoloji mentallığımız sarsılmazdı – burdakılardan ehtiyatla danışırlar.
biz ədalətli və böyüyük. Və həmişə Aramızdakı məsafə bu yerdə dərhal
haqlıyıq. Dünya inqilabının son işartıları üzə çıxır.
sönür... Yanğının artıq evimizdə oldu-
ğunu heç kim hiss eləmir. Öz evimiz Tarixi eyni zamanda yaşayıb və
alışıb yanır. Qorbaçovun yenidənqur- eyni zamanda onun haqqında necə
ması başlayıb... Yeni həyata can atırıq. yazasan? Ancaq bu o mənaya gəlmir
Bizi irəlidə nə gözləyir? Bu uzun illər ki, həyatın istənilən parçasını, bütün
davam edən süni letargiya yuxusundan ekzistensial “çirki” götürüb kitaba
sonra nəyə qadir olacağıq? gətirəsən, tarixin yaddaşına yazasan.
Uşaqlarımızın isə çox-çox uzaqlarda “Zamanı sındırmaq” və “ruhu tutmaq”
nədən ötrü öldüyü məlum deyil... lazımdı.
Әtrafımda nədən danışırlar? Nədən
yazırlar? Beynəlmiləl borcdan, geopoli- “Kədərin yüz şəkli var”. (U.Şekspir.
tikadan, bizim dövlət maraqlarımızdan “III Riçard”)
və cənub sərhədlərimizdən. Özü də
buna da inanırlar. İnanırlar! Bir az ... Avtobus stansiyasının yarıboş
əvvəl oğullarını qaytardıqları dəmir gözləmə zalında zabit oturub. Yanında
qutuların üstündə saç yolan analar başı əsgərsayağı dibdən qırxılmış arıq
məktəblərdə, hərbi muzeylərdə çıxış oğlan yeşikdəki qurumuş fikusun dibini
edib, başqa uşaqları da “Vətən qarşı- qazır. Kənd arvadları onların yanında
sında öz borclarını yerinə yetirməyə” oturub, hardan gəlib, hara getdikləriylə
səsləyirlər. Senzura nəzarət eləyir ki, maraqlanırdılar. Zabit havalanmış əs-
hərbi oçerklərdə bizim əsgərlərin həlak gəri evlərinə müşayiət eləyir: “Kabildən
olması xatırlanmasın, bizi inandırırlar bəri əlinə nə keçsə, onunla qazır: bellə,
ki, sovet ordusunun “məhdud kontin- çəngəllə, ağacla, qələmlə”. Oğlan
genti” qardaş xalqa körpü, yol, məktəb başını qaldırdı: “Gizlənmək lazımdı...
Mən xəndək qazıram... Bu məndə tez
alınır. Biz onları qardaş məzarlığı
virirdim... Dəfələrlə fikirləşmişəm ki, daşıyır, sovet həkimləri isə əfqan 2015
heyvanlar, quşlar, balıqlar da əzab qadınlarının doğmasına yardım göstərir.
çəkir... Bunu nə vaxtsa yazacaqlar. Qayıdan əsgərlər məktəbə gitara ilə Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar
gəlirlər ki, hayqırmaq lazım olan şeydən
Və birdən! Әgər buna “birdən” mahnılar oxusunlar... Biri ilə xeyli
demək olarsa. Yeddi ildi müharibədi. söhbət elədim... Bu seçimin əzablı
Ancaq qəhrəmanlıqlarla dolu televiziya olub-olmadığını eşitmək istəyirdim –
reportajlarından savayı onun haqqında atəş açım, ya yox? Amma elə bil bu
biz heç nə bilmirik. Panel “xruşovka- faciəni yaşamamışdı. Nə pisdi, nə
ların” ölçülərinə sığışmayan, uzaqdan yaxşı? “Sosializm uğrunda” öldürmək
gətirilən sink tabutlar hərdən-hərdən yaxşıdı? Bu uşaqlar üçün əxlaq
bizləri silkələyir. Әləmli yaylım atəşləri sərhədləri hərbi əmrlə məhdudlaşmışdı.
guruldayır – və yenə sakitlik. Bizim Doğrudu, onlar ölüm haqqında
mifoloji mentallığımız sarsılmazdı – burdakılardan ehtiyatla danışırlar.
biz ədalətli və böyüyük. Və həmişə Aramızdakı məsafə bu yerdə dərhal
haqlıyıq. Dünya inqilabının son işartıları üzə çıxır.
sönür... Yanğının artıq evimizdə oldu-
ğunu heç kim hiss eləmir. Öz evimiz Tarixi eyni zamanda yaşayıb və
alışıb yanır. Qorbaçovun yenidənqur- eyni zamanda onun haqqında necə
ması başlayıb... Yeni həyata can atırıq. yazasan? Ancaq bu o mənaya gəlmir
Bizi irəlidə nə gözləyir? Bu uzun illər ki, həyatın istənilən parçasını, bütün
davam edən süni letargiya yuxusundan ekzistensial “çirki” götürüb kitaba
sonra nəyə qadir olacağıq? gətirəsən, tarixin yaddaşına yazasan.
Uşaqlarımızın isə çox-çox uzaqlarda “Zamanı sındırmaq” və “ruhu tutmaq”
nədən ötrü öldüyü məlum deyil... lazımdı.
Әtrafımda nədən danışırlar? Nədən
yazırlar? Beynəlmiləl borcdan, geopoli- “Kədərin yüz şəkli var”. (U.Şekspir.
tikadan, bizim dövlət maraqlarımızdan “III Riçard”)
və cənub sərhədlərimizdən. Özü də
buna da inanırlar. İnanırlar! Bir az ... Avtobus stansiyasının yarıboş
əvvəl oğullarını qaytardıqları dəmir gözləmə zalında zabit oturub. Yanında
qutuların üstündə saç yolan analar başı əsgərsayağı dibdən qırxılmış arıq
məktəblərdə, hərbi muzeylərdə çıxış oğlan yeşikdəki qurumuş fikusun dibini
edib, başqa uşaqları da “Vətən qarşı- qazır. Kənd arvadları onların yanında
sında öz borclarını yerinə yetirməyə” oturub, hardan gəlib, hara getdikləriylə
səsləyirlər. Senzura nəzarət eləyir ki, maraqlanırdılar. Zabit havalanmış əs-
hərbi oçerklərdə bizim əsgərlərin həlak gəri evlərinə müşayiət eləyir: “Kabildən
olması xatırlanmasın, bizi inandırırlar bəri əlinə nə keçsə, onunla qazır: bellə,
ki, sovet ordusunun “məhdud kontin- çəngəllə, ağacla, qələmlə”. Oğlan
genti” qardaş xalqa körpü, yol, məktəb başını qaldırdı: “Gizlənmək lazımdı...
Mən xəndək qazıram... Bu məndə tez
alınır. Biz onları qardaş məzarlığı
