Page 220 - "Xəzər"
P. 220
Bu saat dönüb mәni tanıyacaq, tanlıqda mәnim iki oğlum – vaxtından
tәbrik elәyәcәk. әvvәl doğulan, bir dә vur-tut on bir ay
– Lәnәt şeytana, Paskual, sәnsәn!? yaşayan ay parçası balaca Paskual
– Mәnәm, senyor Qreqorio. Azad çürüyürdü.
olunmuşam! Kәndә gecәnin bir yarıısı qәbiris-
– Yox a! tanlığın yanından keçәrәk qayıtdığıma
O dönüb, daha mәnә fikir vermәdәn görә ürәyim sıxılırdı; görünür, qәsdәn
öz budkasına girdi. Yәqin, mәni anla- belә olmuşdu ki, insanların miskinliyi
mamışdı, istәdim arxasınca qışqıram: barәdә düşünüm.
“Azad olunmuşam, senyor Qreqorio! Kabus kimi uzun, çox uzun kölgәm
Mәn azad olunmuşam!” mәndәn irәlidә gedirdi, torpağa sıxılıb,
Ancaq bir az tәrәddüd edib, yola uyğunlaşırdı – gah yol boyu uzanır,
fikrimdәn daşındım. gah da qәbiristanlığa baxmaq istәyirmiş
Qulaqlarım guyuldadı, gözlәrim kimi barıya dırmaşırdı. Addımımı
doldu. Azad olunmağım senyor yeyinlәdәndә, kölgә dә yeyinlәyirdi,
220 Qreqorionun vecinә deyildi. mәn dayananda – o da dayanırdı.
2015 Çiynimdә yol sandıqçası stansi- Göy qübbәsinә baxdım – bir әlcә dә
yadan çıxdım, kәndimizin yanından bulud yox idi. Yolun sonunacan kölgәm
ötüb, birbaşa şoseyә aparan cığıra mәnimlә gedәcәkdi.
buruldum; evim orda idi. Çox kәdәr- Anlaşılmaz bir qorxu içimi sardı;
liydim; bütün sevincimi senyor Qreqorio sanki skeletlәr qәbirdәn çıxıb necә
öz biganәliyilә mәhv elәdi. Əbәs yerә getdiyimә baxırdılar. Başımı qaldırmağa
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi qovmaq istәdiyim pis fikirlәr, duyğular ürәk elәmәyib addımımı yeyinlәtdim;
axınla üstümә gәldi. Buludsuz aydın bәdәnim dә, sandıqçam da elә bil
gecәydi vә hәr şeydәn xәbәrdar yumru çәkisini itirmişdi. Özümdә heç vaxt
Ay göyün ortasına mıxlanmışdı. Canı- olmadığı qәdәr güc hiss elәdim. Vә
ma işlәyәn soyuq barәdә düşünmә- birdәn götürüldüm; zәnciri qırmış dәli
mәyә çalışırdım. kimi qaçmağa başladım. Evә çatanda
Yolun tәxminәn yarısında, irәlidә, nәfәsim kәsilirdi, addım atmağa belә
cığırın solunda qәbiristanlıq göründü; heyim qalmamışdı...
azacıq da olsa dәyişmәyәn, budağında Sandıqçanı yerә atıb üstündә
bayquş vağıldayan hündür sәrv oturdum. Sәs-sәmir eşidilmirdi; yәqin,
ağacıyla, çiy kәrpicdәn tikilmiş qaramtıl anamla Rosario gәlişimdәn, azadlığa
barının içindә necә qoyub getmişdimsә, çıxdığımdan, onların iki addımlığında
elәcә dururdu. Bu qәbiristanlıqda olmağımdan xәbәrsiz yatırdılar. Bәlkә,
atamın tutulduğu quduzluqdan, bacım yatağına girәndә tezliklә azad
Marionun kәmağıllıqdan, arvadımın edilmәyim üçün çox xoşladığı “Tanrım,
sahibsizlikdәn, Ədәbazın isә hәya- rәhm et” duasını oxumuşdu! Bәlkә,
sızlıqdan canı qurtarmışdı. Bu qәbiris- bu dәqiqә mәnim xiffәtimi çәkәrәk,
tәbrik elәyәcәk. әvvәl doğulan, bir dә vur-tut on bir ay
– Lәnәt şeytana, Paskual, sәnsәn!? yaşayan ay parçası balaca Paskual
– Mәnәm, senyor Qreqorio. Azad çürüyürdü.
olunmuşam! Kәndә gecәnin bir yarıısı qәbiris-
– Yox a! tanlığın yanından keçәrәk qayıtdığıma
O dönüb, daha mәnә fikir vermәdәn görә ürәyim sıxılırdı; görünür, qәsdәn
öz budkasına girdi. Yәqin, mәni anla- belә olmuşdu ki, insanların miskinliyi
mamışdı, istәdim arxasınca qışqıram: barәdә düşünüm.
“Azad olunmuşam, senyor Qreqorio! Kabus kimi uzun, çox uzun kölgәm
Mәn azad olunmuşam!” mәndәn irәlidә gedirdi, torpağa sıxılıb,
Ancaq bir az tәrәddüd edib, yola uyğunlaşırdı – gah yol boyu uzanır,
fikrimdәn daşındım. gah da qәbiristanlığa baxmaq istәyirmiş
Qulaqlarım guyuldadı, gözlәrim kimi barıya dırmaşırdı. Addımımı
doldu. Azad olunmağım senyor yeyinlәdәndә, kölgә dә yeyinlәyirdi,
220 Qreqorionun vecinә deyildi. mәn dayananda – o da dayanırdı.
2015 Çiynimdә yol sandıqçası stansi- Göy qübbәsinә baxdım – bir әlcә dә
yadan çıxdım, kәndimizin yanından bulud yox idi. Yolun sonunacan kölgәm
ötüb, birbaşa şoseyә aparan cığıra mәnimlә gedәcәkdi.
buruldum; evim orda idi. Çox kәdәr- Anlaşılmaz bir qorxu içimi sardı;
liydim; bütün sevincimi senyor Qreqorio sanki skeletlәr qәbirdәn çıxıb necә
öz biganәliyilә mәhv elәdi. Əbәs yerә getdiyimә baxırdılar. Başımı qaldırmağa
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi qovmaq istәdiyim pis fikirlәr, duyğular ürәk elәmәyib addımımı yeyinlәtdim;
axınla üstümә gәldi. Buludsuz aydın bәdәnim dә, sandıqçam da elә bil
gecәydi vә hәr şeydәn xәbәrdar yumru çәkisini itirmişdi. Özümdә heç vaxt
Ay göyün ortasına mıxlanmışdı. Canı- olmadığı qәdәr güc hiss elәdim. Vә
ma işlәyәn soyuq barәdә düşünmә- birdәn götürüldüm; zәnciri qırmış dәli
mәyә çalışırdım. kimi qaçmağa başladım. Evә çatanda
Yolun tәxminәn yarısında, irәlidә, nәfәsim kәsilirdi, addım atmağa belә
cığırın solunda qәbiristanlıq göründü; heyim qalmamışdı...
azacıq da olsa dәyişmәyәn, budağında Sandıqçanı yerә atıb üstündә
bayquş vağıldayan hündür sәrv oturdum. Sәs-sәmir eşidilmirdi; yәqin,
ağacıyla, çiy kәrpicdәn tikilmiş qaramtıl anamla Rosario gәlişimdәn, azadlığa
barının içindә necә qoyub getmişdimsә, çıxdığımdan, onların iki addımlığında
elәcә dururdu. Bu qәbiristanlıqda olmağımdan xәbәrsiz yatırdılar. Bәlkә,
atamın tutulduğu quduzluqdan, bacım yatağına girәndә tezliklә azad
Marionun kәmağıllıqdan, arvadımın edilmәyim üçün çox xoşladığı “Tanrım,
sahibsizlikdәn, Ədәbazın isә hәya- rәhm et” duasını oxumuşdu! Bәlkә,
sızlıqdan canı qurtarmışdı. Bu qәbiris- bu dәqiqә mәnim xiffәtimi çәkәrәk,
