Page 225 - "Xəzər"
P. 225
yük vә geniş deyildi ki, yaşayış olunmadan gәlir. Durmadan, dayan- 225
yerimi dәyişib vicdanımın nalәsini madan, ancaq yavaş-yavaş, tәlәs- 2015
eşitmәyәm... mәdәn yaxınlaşır. Bu gün biz onu hiss
elәmirik, bәlkә, sabah da, birisi gün Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
Mәn torpaqla öz kölgәmdәn, adım- dә, bir ay da hiss etmәyәcәyik. Ancaq
dan, xatirәlәrimdәn, hәtta öz bir ay ötәndәn sonra hiss elәyirik ki,
bәdәnimdәn daldalanmaq istәyirdim; ağzımızın dadı qaçıb, xatırladıqlarımız
kölgәsiz, xatirәlәrsiz, adsız vә bәdәnsiz bizә ağır gәlir – xәstәlik peyda olub.
mәndәn çoxmu şey qalacaqdı? Günlәr keçir, gündüzlәri gecәlәr
әvәzlәyir, biz adamayovuşmaz, qara-
Başqa hallarda hәyatdan qәfil dinmәz oluruq; beynimizdә fikirlәr
silinmәk, yoxa çıxmaq yaxşıdı, yer doğulur, kim bilir, bәlkә buna görә
ayrıla yerә girәsәn, tüstü kimi havaya başımızı qoparacaqlar ki, onun qorxunc
qarışasan. Belә olmur, ancaq olsaydı, әmәlinin qarşısını alsınlar. Bәzәn
mәlәklәrә çevrilәrdik, cinayәtlәrin vә hәftәlәrlә heç bir dәyişiklik olmur,
günahların girdabından qurtulardıq, bu әtrafdakılar qaraqabaqlığımıza öyrәşir
xarab olmuş әtin ağır yükündәn azad vә bizim qәribә davranışımıza artıq
olardıq; sizi inandırıram, әgәr kimsә tәәccüblәnmirlәr. Ancaq şәr qәfil ağac
öz dәyәrsiz canının üstündә әsәrәk kimi boy atır, cana-qana gәlir vә biz
qәlbimizә toxunub onu daima bizim daha adamlarla salamlaşmırıq, onlara
yadımıza salmağa çalışmasaydı, biz isә yenә qәribә görünürük, ya elә
onu heç vәchlә xatırlamazdıq. Heç nә bilirlәr eşqә düşmüşük. Biz arıqlayırıq,
iyrәnc keçmişin cüzamı ilә çürümüş çәnәmiz sallanır, nifrәt ürәyimizi
vicdan qәdәr, şәrdәn vaxtında ayrıl- qurudur, yad baxışları sinirmirik, vic-
mayan peşmançılıq xorası qәdәr pis danımız әzab verir, amma eybi yoxdu,
qoxumur, biz ümidlәri çiçәklәmәyә әzab verir, daha yaxşı, qoy versin.
macal tapmamış mәhv olanların Gözümüz ağrıyır, zәndlә baxanda, acı
zibilliyindә iylәnirik, bizim miskin yaşla dolur. Düşmәn nifrәtimizin aşıb-
hәyatımız – özü dә çoxdan! – gör daşdığını sezir, ancaq özündәn
nәyә çevrilib! müştәbehdi – hissiyat aldatmır. Bәla
vaxta-vәdәyә baxmır, hәr doğulan
Bizi yolumuzdan azdıran bütün hissin şüşә qırıqları sәpilmiş qәlbimizdә
yaramaz niyyәtlәrimiz kimi, qәtl barәdә dizin-dizin sürünmәyinә imkan veririk.
fikir dә canavar kimi astaca, ilan kimi Cüyür kimi nәdәnsә diksinib yana
hiss olunmadan sürünüb yaxınlaşır. sıçrayırıqsa, sәsdә olan qulağımız
Hәyatımızı dәyişәn fikirlәr, ümumiy- yuxularımızı qaçırırsa, demәli, şәr bizi
yәtlә, qәfildәn gәlmir; gözlәnilmәzlik tamamilә cәnginә alıb, çıxış yolu yoxdu,
yalnız ayrı-ayrı anları mәhv elәyir, ötüb şәfa tapmaq mümkünsüzdü. Vә biz
keçәndәn sonra isә bizә uzun ömür yıxılırıq, sürәtlә aşağı uçuruq, hәyatda
qoyur. Divanәliyin әn betәri – dәrdin
divanәliyi çölә duman kimi, ağ ciyәrә
vәrәm kimi hәmişә tәdricәn, hiss
yerimi dәyişib vicdanımın nalәsini madan, ancaq yavaş-yavaş, tәlәs- 2015
eşitmәyәm... mәdәn yaxınlaşır. Bu gün biz onu hiss
elәmirik, bәlkә, sabah da, birisi gün Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
Mәn torpaqla öz kölgәmdәn, adım- dә, bir ay da hiss etmәyәcәyik. Ancaq
dan, xatirәlәrimdәn, hәtta öz bir ay ötәndәn sonra hiss elәyirik ki,
bәdәnimdәn daldalanmaq istәyirdim; ağzımızın dadı qaçıb, xatırladıqlarımız
kölgәsiz, xatirәlәrsiz, adsız vә bәdәnsiz bizә ağır gәlir – xәstәlik peyda olub.
mәndәn çoxmu şey qalacaqdı? Günlәr keçir, gündüzlәri gecәlәr
әvәzlәyir, biz adamayovuşmaz, qara-
Başqa hallarda hәyatdan qәfil dinmәz oluruq; beynimizdә fikirlәr
silinmәk, yoxa çıxmaq yaxşıdı, yer doğulur, kim bilir, bәlkә buna görә
ayrıla yerә girәsәn, tüstü kimi havaya başımızı qoparacaqlar ki, onun qorxunc
qarışasan. Belә olmur, ancaq olsaydı, әmәlinin qarşısını alsınlar. Bәzәn
mәlәklәrә çevrilәrdik, cinayәtlәrin vә hәftәlәrlә heç bir dәyişiklik olmur,
günahların girdabından qurtulardıq, bu әtrafdakılar qaraqabaqlığımıza öyrәşir
xarab olmuş әtin ağır yükündәn azad vә bizim qәribә davranışımıza artıq
olardıq; sizi inandırıram, әgәr kimsә tәәccüblәnmirlәr. Ancaq şәr qәfil ağac
öz dәyәrsiz canının üstündә әsәrәk kimi boy atır, cana-qana gәlir vә biz
qәlbimizә toxunub onu daima bizim daha adamlarla salamlaşmırıq, onlara
yadımıza salmağa çalışmasaydı, biz isә yenә qәribә görünürük, ya elә
onu heç vәchlә xatırlamazdıq. Heç nә bilirlәr eşqә düşmüşük. Biz arıqlayırıq,
iyrәnc keçmişin cüzamı ilә çürümüş çәnәmiz sallanır, nifrәt ürәyimizi
vicdan qәdәr, şәrdәn vaxtında ayrıl- qurudur, yad baxışları sinirmirik, vic-
mayan peşmançılıq xorası qәdәr pis danımız әzab verir, amma eybi yoxdu,
qoxumur, biz ümidlәri çiçәklәmәyә әzab verir, daha yaxşı, qoy versin.
macal tapmamış mәhv olanların Gözümüz ağrıyır, zәndlә baxanda, acı
zibilliyindә iylәnirik, bizim miskin yaşla dolur. Düşmәn nifrәtimizin aşıb-
hәyatımız – özü dә çoxdan! – gör daşdığını sezir, ancaq özündәn
nәyә çevrilib! müştәbehdi – hissiyat aldatmır. Bәla
vaxta-vәdәyә baxmır, hәr doğulan
Bizi yolumuzdan azdıran bütün hissin şüşә qırıqları sәpilmiş qәlbimizdә
yaramaz niyyәtlәrimiz kimi, qәtl barәdә dizin-dizin sürünmәyinә imkan veririk.
fikir dә canavar kimi astaca, ilan kimi Cüyür kimi nәdәnsә diksinib yana
hiss olunmadan sürünüb yaxınlaşır. sıçrayırıqsa, sәsdә olan qulağımız
Hәyatımızı dәyişәn fikirlәr, ümumiy- yuxularımızı qaçırırsa, demәli, şәr bizi
yәtlә, qәfildәn gәlmir; gözlәnilmәzlik tamamilә cәnginә alıb, çıxış yolu yoxdu,
yalnız ayrı-ayrı anları mәhv elәyir, ötüb şәfa tapmaq mümkünsüzdü. Vә biz
keçәndәn sonra isә bizә uzun ömür yıxılırıq, sürәtlә aşağı uçuruq, hәyatda
qoyur. Divanәliyin әn betәri – dәrdin
divanәliyi çölә duman kimi, ağ ciyәrә
vәrәm kimi hәmişә tәdricәn, hiss
