Page 217 - "Xəzər"
P. 217
Xalis hәyasız idi. Dizimlә bir az körpә kimi cәlladdan qorxmazdım. 217
sıxdım... Şişdәki әt kimi sinәsindәn Əgәr özümü bütün dustaqlar kimi az- 2015
fışıltı eşidildi... Ağzından qan gәldi. çox babat aparsaydım, iyirmi sәkkiz
Mәn qalxanda, onun başı heysiz halda ilim on dörd, ya on altı ilә çevrilәrdi; o Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
yana düşdü... vaxta qәdәr anam öz әcәlilә ölәrdi,
bacım Rosario isә artıq cavan olmazdı,
17 demәk, gözәl olmazdı, gözәl olma-
Üç il hәbsdә qaldım, ağrı kimi uzun yanda da xatasız olardı, mәn, sizdәn
çәkәn üç il, heç vaxt sona çatmaya- vә bütün cәmiyyәtdәn şәfqәt görmәmiş
cağını fikirlәşsәm dә, sonralar onu yu- yazıq, bәxtsiz adam isә dustaqxanadan
xu kimi xatırladım. Üç il hәr gün dustaq- quzu kimi fağır, adyal kimi yumşaq
xananın çәkmәçi emalatxanasında çıxacaqdım vә güman ki, yeni rәzillik-
işlәdim, gәzinti vaxtı hәyәtdә özümü lәrin dә daha qorxusu olmazdı. Nә
günә verdim, saatların necә sürünüb bilәsәn, bәlkә, hardasa indi rahatca
keçdiyini üzüntüylә seyr elәdim. Hәbs yaşayırdım, dolanışığımı çıxarırdım,
müddәti qurtarana qәdәr saatları keçmişi unutmağa çalışıb, yalnız
saymağım, bәdbәxtlikdәn, özümü yaxşı gәlәcәk barәdә düşünürdim; nә bilә-
aparmağıma görә yarımçıq qaldı. sәn, bәlkә, bunları elәmәyi bacara-
Özümü pis aparmaq istәmәyәndә caqdım... Ancaq özümü çox yaxşı apa-
belә qaragün bәxtim, sizә artıq dediyim rırdım, ürәyim partlasa da, gülümsә-
kimi, sanki mәni tәqib elәmәyi yirdim, dәridәn-qabıqdan çıxıb әmrlәri
xoşlayırdı, hәr şeyi elә düzüb qoşurdu yerinә yetirirdim; mәn әdalәt mәhkә-
ki, elәdiyim xeyirxahlıq da könlümә mәsini mütәәssir etdim, müdiriyyәtin
rahatlıq gәtirmirdi. Bunu düşünmәk rәğbәtini qazandım... vә mәni burax-
ağırdı, ancaq rahatlıq gәtitmәmәyi bir dılar, qapıları üzümә açdılar vә mü-
yana, üstәlik, o mәni daha pis әmәllәrә dafiәsiz vәziyyәtdә şәrin qucağına at-
sövq elәyirdi. Əgәr özümü pis dılar. Mәnә dedilәr:
aparsaydım, mәnә kәsdiklәri iyimi
sәkkiz ili Çinçilada qalardım, bütün – Sәn cәzanı çәkdin, Paskual,
mәhbuslar kimi çәkmә tikәrdim, mübarizәyә, hәyata qayıt, sәbrli ol,
qüssәdәn dәli olardım, hәr şeydәn hamıyla qayna-qarış...
ümidimi kәsәrdim, Tanrının iştәklәrini
yamanlayardım vә sonda dünyaya Mәrhәmәt göstәrdiklәrini düşünüb,
nifrәt elәyәrdim, intәhası, elәdiyimin mәni birdәfәlik mәhv elәdilәr.
günahını yuyaraq vә yeni qanlı cina-
yәtlәrdә tәqsirim olmadan orda İndiki vә sonrakı iki fәsli ilk dәfә
oturardım, qoy lap qәfәsdә, qıfıl altında yazanda bu fikirlәr ağlıma gәlmәmişdi,
olum, di gәl, özündәn әvvәl doğulmuş ancaq inansanız da, inanmasanız da,
günahından savayı günahı olmayan hәmin o iki fәsili oğurladıqlarını demәyә
mәcburam (hәlә dә bilmirәm niyә); o
sәbәbdәn, hәm mәni incidәn, heç cür
bәraәt qazandırılmayacaq belә alçaq-
sıxdım... Şişdәki әt kimi sinәsindәn Əgәr özümü bütün dustaqlar kimi az- 2015
fışıltı eşidildi... Ağzından qan gәldi. çox babat aparsaydım, iyirmi sәkkiz
Mәn qalxanda, onun başı heysiz halda ilim on dörd, ya on altı ilә çevrilәrdi; o Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
yana düşdü... vaxta qәdәr anam öz әcәlilә ölәrdi,
bacım Rosario isә artıq cavan olmazdı,
17 demәk, gözәl olmazdı, gözәl olma-
Üç il hәbsdә qaldım, ağrı kimi uzun yanda da xatasız olardı, mәn, sizdәn
çәkәn üç il, heç vaxt sona çatmaya- vә bütün cәmiyyәtdәn şәfqәt görmәmiş
cağını fikirlәşsәm dә, sonralar onu yu- yazıq, bәxtsiz adam isә dustaqxanadan
xu kimi xatırladım. Üç il hәr gün dustaq- quzu kimi fağır, adyal kimi yumşaq
xananın çәkmәçi emalatxanasında çıxacaqdım vә güman ki, yeni rәzillik-
işlәdim, gәzinti vaxtı hәyәtdә özümü lәrin dә daha qorxusu olmazdı. Nә
günә verdim, saatların necә sürünüb bilәsәn, bәlkә, hardasa indi rahatca
keçdiyini üzüntüylә seyr elәdim. Hәbs yaşayırdım, dolanışığımı çıxarırdım,
müddәti qurtarana qәdәr saatları keçmişi unutmağa çalışıb, yalnız
saymağım, bәdbәxtlikdәn, özümü yaxşı gәlәcәk barәdә düşünürdim; nә bilә-
aparmağıma görә yarımçıq qaldı. sәn, bәlkә, bunları elәmәyi bacara-
Özümü pis aparmaq istәmәyәndә caqdım... Ancaq özümü çox yaxşı apa-
belә qaragün bәxtim, sizә artıq dediyim rırdım, ürәyim partlasa da, gülümsә-
kimi, sanki mәni tәqib elәmәyi yirdim, dәridәn-qabıqdan çıxıb әmrlәri
xoşlayırdı, hәr şeyi elә düzüb qoşurdu yerinә yetirirdim; mәn әdalәt mәhkә-
ki, elәdiyim xeyirxahlıq da könlümә mәsini mütәәssir etdim, müdiriyyәtin
rahatlıq gәtirmirdi. Bunu düşünmәk rәğbәtini qazandım... vә mәni burax-
ağırdı, ancaq rahatlıq gәtitmәmәyi bir dılar, qapıları üzümә açdılar vә mü-
yana, üstәlik, o mәni daha pis әmәllәrә dafiәsiz vәziyyәtdә şәrin qucağına at-
sövq elәyirdi. Əgәr özümü pis dılar. Mәnә dedilәr:
aparsaydım, mәnә kәsdiklәri iyimi
sәkkiz ili Çinçilada qalardım, bütün – Sәn cәzanı çәkdin, Paskual,
mәhbuslar kimi çәkmә tikәrdim, mübarizәyә, hәyata qayıt, sәbrli ol,
qüssәdәn dәli olardım, hәr şeydәn hamıyla qayna-qarış...
ümidimi kәsәrdim, Tanrının iştәklәrini
yamanlayardım vә sonda dünyaya Mәrhәmәt göstәrdiklәrini düşünüb,
nifrәt elәyәrdim, intәhası, elәdiyimin mәni birdәfәlik mәhv elәdilәr.
günahını yuyaraq vә yeni qanlı cina-
yәtlәrdә tәqsirim olmadan orda İndiki vә sonrakı iki fәsli ilk dәfә
oturardım, qoy lap qәfәsdә, qıfıl altında yazanda bu fikirlәr ağlıma gәlmәmişdi,
olum, di gәl, özündәn әvvәl doğulmuş ancaq inansanız da, inanmasanız da,
günahından savayı günahı olmayan hәmin o iki fәsili oğurladıqlarını demәyә
mәcburam (hәlә dә bilmirәm niyә); o
sәbәbdәn, hәm mәni incidәn, heç cür
bәraәt qazandırılmayacaq belә alçaq-
