Page 218 - "Xəzər"

lığa görә, hәm dә oğurluğun tәkrar Qatar Çinçilada bir neçә saat

olunacağı qorxusu yaddaşımı gücә lәngidi. Tәәccüblüdü ki, illәrlә gözlәyәn

salmağa, fikirlәrimi süzgәcdәn keçir- adamın bir-iki saat gözlәmәyә sәbri

mәyә mәcbur elәyir vә peşmançılıq çatmır, ancaq mәhz belәdi – qatarın

çәkmәmәk üçün, – günahlarım böyük yubanması qanımı qaraldır, özümdәn

olmasa da, iradәmin zәifliyi ucbatından çıxarırdı, elә bil vacib bir işә gecikirdim.

çәkdiyim peşmançılıqlar bәsimdi, – Stansiyada obaş-bubaşa gedib gәldim,

çox düşünәndәn sonra onları qәlә- bufetә dәydim, bayırda gәzişdim...

mimdәn çıxdığı kimi saxlayıram, siz Qatardan xәbәr-әtәr yox idi – yәqin,

dә yazılanlar barәdә ürәyiniz istәdiyitәk haralardasa sürünürdü. Stansiyanın
arxa tәrәfindә, bir az aralıda görünәn
mühakimә yürüdә bilәrsiniz.
Azadlığa çıxanda çöllәri düstaq- dustaqxananı xatırladım; adama boş
xanada tәsәvvür elәdiyimdәn kәdәrli görünürdü, ancaq ağzına qәdәr
gördüm. Xәyalımda gül-çiçәklә örtülәn doluydu vә bu talesiz insan yığnağını
yamyaşıl çöllәri, әlindә çaxır tuluğu, ömür boyu tәsvir elәsәydin, kağız
218 başında ancaq yaxşı fikirlәr bәrәkәtli çatmazdı. Rәisi, onunla son görüşü
2015 qızılı zәmilәrdә mahnı oxuya-oxuya yadıma saldım. Ağarmış bığları, sәma
kimi mavi gözlәri olan keçәl kişiydi;
sәhәrdәn axşama qәdәr çalışan don Konrado deyә çağırırdılar. Onu
kәndlilәri gözümün qabağına gәtirirdim; ata kimi sevirdim, mәnә hәmişә ürәk-
әvәzindә qәbirsanlıq kimi çılpaq, dirәk verirdi. Son görüşümüzdә mәni

qupquru, müqәddәs Veronika gününün kabinetinә çağırmışdı.
sәhәri kiçik kәnd kilsәsi kimi kimsәsiz,
– Gәlmәk olarmı, don Konrado?
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi baxımsız biyaban gördüm.
– Gәl, oğlum.
Çinçila da nәyinsә dәrdini çәkәn
Yaş, xәstәlik artıq onu üzmüşdü,
bütün lamançlılar kimi qaraqabaq, bizә “oğullarım” deyә müraciәt
sakinlәrin başını çölә çıxarmadığı elәyәndә hәtta sәsi titrәyirdi. Stolun o
sönük, maraqsız balaca bir şәhәrdi; biri başında yer göstәrdi, keçi
qatara oturub öz kәndimә, evimә, dәrisindәn tәnbәki kisәsini uzadıb,
ailәmә getmәk üçün nә qәdәr vaxt papiros kağızları kitabçasını çıxararaq,

lazımsa, orda bir o qәdәr lәngidim. onu da tәklif elәdi.

Kәndi yenә öz yerindә görәcәkdim, – Çәkirsәn?

evim günün altında daş-qaş kimi – Sağ olun, don Konrado.

parıldayacaqdı, çox sonra gәlәcәyimi Don Konrado güldü.

gözlәyәn ailәm tezliklә yanlarında – Sәninlә tüstü çox olanda danış-

olacağımı unamırdı, Tanrı bu üç ildә maq yaxşıdı, heç olmasa, yöndәmsiz

bәlkә dә anamın ürәyinә rәhm salmışdı, sifәtin görünmәz!

sevimli, müqәddәs bacım mәni görәndә Bәrkdәn güldü, gülüşü öskürәyә

sevincdәn hoppanacaqdı. çevrildi, sonra öskürәkdәn boğuldu,