Page 211 - "Xəzər"
P. 211
– Xahiş edirәm, gecikmәyәsiniz. nökәrçilik elәdim, intәhası, әsas işim 211
Gәminin yola düşәcәyi günlәri tәkrar şuluqluq salmaq istәyәnlәri vaxtında 2015
elәyә-elәyә әlimdәki kağızla ondan fahişәxanadan bayıra atmaqdı.
aralandım. Nә edәsәn! Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
Yerlәşdiyim evdә bir artilleriya İl yarım Apaşkagildә qaldım, ondan
serjantı da qalırdı; o, agentlikdәn da әvvәl artıq yarım ildi evdәn
aldığım kağızı mәnә izah elәmәyә uzaqlarda sәrgәrdan dolaşmışdım.
başladı, ancaq qiymәti vә ödәmә Bütün bunlar ona gәtirib çıxardı ki,
şәrtlәrini deyәn kimi ürәyim düşdü, evimi, orda qoyub gәldiklәrimi daha
çünki o saat hesabladım ki, heç biletin tez-tez xatırlamağa başladım; әvvәl
yarısına da pulum çatmır. Mәsәlә qәliz bu ancaq gecәlәr, mәtbәxdә salınan
idi, çıxış yolu da tapmırdım; serjant yerimә uzananda olurdu, ancaq get-
isә – adı Adrian Noqeyra idi – mәni gedә xәyallar qәsdimә durdu, axırda
hәvәslәndirirdi, özü dәnizin o tәrәflәrini qüssә mәni elә bürüdü ki, – La
gәzdiyindәn, dil-boğaza qoymadan Korunyada belә deyirlәr, – yol
Havana, hәtta Nyu-York haqqında kәnarındakı evdә nә vaxt olacağımı
danışırdı. Nә gizlәdim, ağzımı açıb gözlәmәyә daha sәbrim çatmadı.
qulaq asırdım, doğulandan heç kimә Fikirlәşirdim ki, evdә mәni yaxşı
hәlә bu qәdәr paxıllığım tutmamışdı, qarşılayarlar – vaxt hәr şeyi sağaldır
ancaq başa düşәndә ki, söhbәtin – vә qayıtmaq istәyi nәmişlikdәki
qıcıqlandırmaqdan savayı mәnә başqa göbәlәk kimi içimdә böyümәyә başladı.
xeyri yoxdu, günlәrin bir günü daha Borc verdiyim pulları yığıb – bu,
bu haqda danışmamasını xahiş etdim, zәhmәtsiz ötüşmәdi, inad göstәrmәsәn,
çünki vәtәndә qalmaq qәrarına heç nә әldә elәyә bilmәzsәn, – günlәrin
gәlmişdim; o çaşdı, amma bütün bir günü, Apaşka başda olmaqla, bütün
qalisiyalılar kimi nәzakәtli vә tәmkinli himayәçilәrimlә xudahafizlәşib, sәfәrin
olduğundan, bir dә mәnimlә bu barәdә xöşbәxt sonluğunu qabaqcadan
danışmadı. duyaraq yola düşdüm, intәhası, evdә
Bundan sonra nә edәcәyimiz olmadığım müddәtdә iblisin mәnim
barәdә bir xeyli baş sındırdım; kәndә ailәmlә, arvadımla öz istәdiyi kimi
qayıtmaqdan başqa vәziyyәtdәn davrandığını onda hәlә bilmirdim.
istәnilәn çıxış yolu mәnә mәqbul Açığını deyim ki, cavan, gözәl
olduğundan, әlimi hәr işә atdım; arvadımın tәrbiyәsindәki qüsurların
vağzalda çamadan, bәnddә yük ucbatından әrsiz dayana bilmәmәsindә
daşıdım, “Dәmiryolu” mehmanxanası- tәәccüblü bir şey yoxdu; evdәn
nın mәtbәxindә işlәdim, bir müddәt qaçmağım mәnim әn böyük günahımdı,
tütün fabrikindә qarovulçu oldum, gәrәk heç vәchlә belә etmәyәydim,
nәhayәt, Apaşkanın Tutuquşu küçә- buna görә Tanrı mәni cәzalandırdı,
sindә, yuxarı qalxanda sol әldәki evindә özü dә çox rәhmsizcәsinә...
Gәminin yola düşәcәyi günlәri tәkrar şuluqluq salmaq istәyәnlәri vaxtında 2015
elәyә-elәyә әlimdәki kağızla ondan fahişәxanadan bayıra atmaqdı.
aralandım. Nә edәsәn! Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
Yerlәşdiyim evdә bir artilleriya İl yarım Apaşkagildә qaldım, ondan
serjantı da qalırdı; o, agentlikdәn da әvvәl artıq yarım ildi evdәn
aldığım kağızı mәnә izah elәmәyә uzaqlarda sәrgәrdan dolaşmışdım.
başladı, ancaq qiymәti vә ödәmә Bütün bunlar ona gәtirib çıxardı ki,
şәrtlәrini deyәn kimi ürәyim düşdü, evimi, orda qoyub gәldiklәrimi daha
çünki o saat hesabladım ki, heç biletin tez-tez xatırlamağa başladım; әvvәl
yarısına da pulum çatmır. Mәsәlә qәliz bu ancaq gecәlәr, mәtbәxdә salınan
idi, çıxış yolu da tapmırdım; serjant yerimә uzananda olurdu, ancaq get-
isә – adı Adrian Noqeyra idi – mәni gedә xәyallar qәsdimә durdu, axırda
hәvәslәndirirdi, özü dәnizin o tәrәflәrini qüssә mәni elә bürüdü ki, – La
gәzdiyindәn, dil-boğaza qoymadan Korunyada belә deyirlәr, – yol
Havana, hәtta Nyu-York haqqında kәnarındakı evdә nә vaxt olacağımı
danışırdı. Nә gizlәdim, ağzımı açıb gözlәmәyә daha sәbrim çatmadı.
qulaq asırdım, doğulandan heç kimә Fikirlәşirdim ki, evdә mәni yaxşı
hәlә bu qәdәr paxıllığım tutmamışdı, qarşılayarlar – vaxt hәr şeyi sağaldır
ancaq başa düşәndә ki, söhbәtin – vә qayıtmaq istәyi nәmişlikdәki
qıcıqlandırmaqdan savayı mәnә başqa göbәlәk kimi içimdә böyümәyә başladı.
xeyri yoxdu, günlәrin bir günü daha Borc verdiyim pulları yığıb – bu,
bu haqda danışmamasını xahiş etdim, zәhmәtsiz ötüşmәdi, inad göstәrmәsәn,
çünki vәtәndә qalmaq qәrarına heç nә әldә elәyә bilmәzsәn, – günlәrin
gәlmişdim; o çaşdı, amma bütün bir günü, Apaşka başda olmaqla, bütün
qalisiyalılar kimi nәzakәtli vә tәmkinli himayәçilәrimlә xudahafizlәşib, sәfәrin
olduğundan, bir dә mәnimlә bu barәdә xöşbәxt sonluğunu qabaqcadan
danışmadı. duyaraq yola düşdüm, intәhası, evdә
Bundan sonra nә edәcәyimiz olmadığım müddәtdә iblisin mәnim
barәdә bir xeyli baş sındırdım; kәndә ailәmlә, arvadımla öz istәdiyi kimi
qayıtmaqdan başqa vәziyyәtdәn davrandığını onda hәlә bilmirdim.
istәnilәn çıxış yolu mәnә mәqbul Açığını deyim ki, cavan, gözәl
olduğundan, әlimi hәr işә atdım; arvadımın tәrbiyәsindәki qüsurların
vağzalda çamadan, bәnddә yük ucbatından әrsiz dayana bilmәmәsindә
daşıdım, “Dәmiryolu” mehmanxanası- tәәccüblü bir şey yoxdu; evdәn
nın mәtbәxindә işlәdim, bir müddәt qaçmağım mәnim әn böyük günahımdı,
tütün fabrikindә qarovulçu oldum, gәrәk heç vәchlә belә etmәyәydim,
nәhayәt, Apaşkanın Tutuquşu küçә- buna görә Tanrı mәni cәzalandırdı,
sindә, yuxarı qalxanda sol әldәki evindә özü dә çox rәhmsizcәsinә...
