Page 186 - "Xəzər"
P. 186
– Onları Çakoda düşmәn öldürә – Əkizlәr yoldadır, hәr an gәlә
bilmәyibsә, bu murdar da öldürә bilmә- bilәrlәr… Felisita isә yoxdur!
yәcәk… – Hә, burda deyil…
– Heç olmasa, onu әzizlәyib-
oxşayırdım, indi o da yoxdur!
XIV – İnsanları hәr yerdә çarmıxa
Karoveni tәpәsindәki daxmada çәkirlәr, onlar bu vәziyyәtdә necә sağ
Felisitanın nәnәsini dәrd götürmüşdü qala bilәr?.. – divanә qadının üzü kül
– o, yoxa çıxmış nәvәsinin xiffәtini rәngindәydi, ancaq gözlәrindә hәlә dә
çәkir, gecә-gündüz dua elәyir, Allaha keçmiş ehtiraslar közәrmәkdәydi.
yalvarırdı. Günlәr bir-birini әvәzlәyir, – Sәni eşitmirәm, Mariya Rosa…
Felisitadan isә sәs-soraq çıxmırdı. – kor qadın şikayәtlәndi.
– Felisita öz xaçını da götürüb ged-
Əkizlәr bu gün, sabah gәlәcәkdi.
Tәpәnin yamacında İsa Mәsihin ib…
– Yazıq, zavallı balam! Hәlә uşaq
heykәlinin qulluğunda dayanan Mariya
186 Rosa tez-tez qonşusuna baş çәkir, idi, nә yaşı vardı ki! Qardaşları gәlib,
2015 ona tәsәlli vermәyә çalışırdı. Bir dәfә dünyanı dağıdacaqlar! Bu qәdәr
әli hәr yerdәn üzülmüş kor qarı vuruşdular, qan tökdülәr, nә üçün, nә-
yin uğrunda? Onlar orada ölümün üzü-
şikayәtlәndi: nә dik baxdılar, amma burada rüsvay-
– Allah niyә belә müsibәtlәr gön- çılıqla üzlәşәcәklәr, bu isә ölümdәn
betәrdir!
dәrir, başa düşmürәm!
– Donna Emerensiana, – Mariya – Tupa-Rapeli İsa Mәsih onlara
Rosa dedi, – Allah yalnız bәxtәvәrlik kömәk edәr, mәslәhәtlәrini әsirgә-
әta etsәydi, insanlar onun varlığını mәz… Necә ki, ölüm ayağında Qaspar
unudardı…
Moraya dayaq oldu, ona tәsәlli verdi,
– Mәn nәvәmi itirmişәm, Mariya ovundurdu…. – Mariya Rosa yalnız
Rosa! Sәn bunu başa düşmәzsәn! – son sözlәrini ispanca dedi.
Auqusto Roa Bastos. Kurupi qarının kor gözlәri yaşla doldu, dәrdli
– Əkizlәr iman gәtirmәyәcәklәr,
vaxtlarında olduğu kimi, quarani dilindә ona ibadәt etmәyәcәklәr, Mariya Rosa,
öz-özünә danışmağa başladı. – qarı tәәssüflә bildirdi, –ona heç vaxt
– Mәn dә qızımı itirmişәm… – iyirmi inanmayıblar. Ataları da inanmırdı.
ildәn çoxdur ki, qara saçları İsa Mәsihin Öküz buynuzuyla Nikanorun qarnını
heykәlini bәzәyәn divanә qadın yırtanda, o bәdbәxt İsa Mәsihi
mızıldandı. İndi onun saçları tamamilә lәnәtlәyirdi. Nikanor da, әkizlәr dә
ağarmış, lap seyrәlmişdi. Ancaq gözlәri, deyirdilәr ki, İsa kәndә bәdbәxlik gәtirir,
onu dünya möhnәtindәn xilas edәn çünki kәndlilәri itaәtә öyrәdir.
İsa Mәsihin eşqinә, әvvәlki kimi şövqlә – Elә isә… – divanә qadın sözünü
parıldayırdı. axıracan demәdi, sanki birdәn-birә
bilmәyibsә, bu murdar da öldürә bilmә- bilәrlәr… Felisita isә yoxdur!
yәcәk… – Hә, burda deyil…
– Heç olmasa, onu әzizlәyib-
oxşayırdım, indi o da yoxdur!
XIV – İnsanları hәr yerdә çarmıxa
Karoveni tәpәsindәki daxmada çәkirlәr, onlar bu vәziyyәtdә necә sağ
Felisitanın nәnәsini dәrd götürmüşdü qala bilәr?.. – divanә qadının üzü kül
– o, yoxa çıxmış nәvәsinin xiffәtini rәngindәydi, ancaq gözlәrindә hәlә dә
çәkir, gecә-gündüz dua elәyir, Allaha keçmiş ehtiraslar közәrmәkdәydi.
yalvarırdı. Günlәr bir-birini әvәzlәyir, – Sәni eşitmirәm, Mariya Rosa…
Felisitadan isә sәs-soraq çıxmırdı. – kor qadın şikayәtlәndi.
– Felisita öz xaçını da götürüb ged-
Əkizlәr bu gün, sabah gәlәcәkdi.
Tәpәnin yamacında İsa Mәsihin ib…
– Yazıq, zavallı balam! Hәlә uşaq
heykәlinin qulluğunda dayanan Mariya
186 Rosa tez-tez qonşusuna baş çәkir, idi, nә yaşı vardı ki! Qardaşları gәlib,
2015 ona tәsәlli vermәyә çalışırdı. Bir dәfә dünyanı dağıdacaqlar! Bu qәdәr
әli hәr yerdәn üzülmüş kor qarı vuruşdular, qan tökdülәr, nә üçün, nә-
yin uğrunda? Onlar orada ölümün üzü-
şikayәtlәndi: nә dik baxdılar, amma burada rüsvay-
– Allah niyә belә müsibәtlәr gön- çılıqla üzlәşәcәklәr, bu isә ölümdәn
betәrdir!
dәrir, başa düşmürәm!
– Donna Emerensiana, – Mariya – Tupa-Rapeli İsa Mәsih onlara
Rosa dedi, – Allah yalnız bәxtәvәrlik kömәk edәr, mәslәhәtlәrini әsirgә-
әta etsәydi, insanlar onun varlığını mәz… Necә ki, ölüm ayağında Qaspar
unudardı…
Moraya dayaq oldu, ona tәsәlli verdi,
– Mәn nәvәmi itirmişәm, Mariya ovundurdu…. – Mariya Rosa yalnız
Rosa! Sәn bunu başa düşmәzsәn! – son sözlәrini ispanca dedi.
Auqusto Roa Bastos. Kurupi qarının kor gözlәri yaşla doldu, dәrdli
– Əkizlәr iman gәtirmәyәcәklәr,
vaxtlarında olduğu kimi, quarani dilindә ona ibadәt etmәyәcәklәr, Mariya Rosa,
öz-özünә danışmağa başladı. – qarı tәәssüflә bildirdi, –ona heç vaxt
– Mәn dә qızımı itirmişәm… – iyirmi inanmayıblar. Ataları da inanmırdı.
ildәn çoxdur ki, qara saçları İsa Mәsihin Öküz buynuzuyla Nikanorun qarnını
heykәlini bәzәyәn divanә qadın yırtanda, o bәdbәxt İsa Mәsihi
mızıldandı. İndi onun saçları tamamilә lәnәtlәyirdi. Nikanor da, әkizlәr dә
ağarmış, lap seyrәlmişdi. Ancaq gözlәri, deyirdilәr ki, İsa kәndә bәdbәxlik gәtirir,
onu dünya möhnәtindәn xilas edәn çünki kәndlilәri itaәtә öyrәdir.
İsa Mәsihin eşqinә, әvvәlki kimi şövqlә – Elә isә… – divanә qadın sözünü
parıldayırdı. axıracan demәdi, sanki birdәn-birә
