Page 158 - "Xəzər"

nә tәhәr sıçradısa, әtәyi cırılıb bu hadisәnin xatirәsi olaraq gölә Aya

Babırxanın әlindә qaldı, belәcә aradan adı verdilәr…”

çıxdı.

İgidlәr Xatunu qovmaqdan әl İlanlı dağ әfsanәsi

çәkdilәr, o da yerihayüyür gәlib sevgili Belә söylәyirlәr ki, әvvәllәr Altayda

Biyinә qovuşdu. Onlar çay olub bir- zәhәrli ilan olmayıb, amma indi bu

birinә qarışdılar, axıb-axıb Ob irmağına tәrәflәrdә әfi ilanlara tez-tez rast gәlmәk

töküldülәr. O vaxtdan sevgililәr can olur.

bir qәlbdә yaşayır, onları ayırmağa Deyir, burdakı yurd yerlәrindәn

ruzigarın da gücü çatmaz… birindә ancaq kişilәr yaşayırmış, tayfa

başçılarının qadınları görәn gözü yox

Aya gölü haqqında әfsanә imiş. Amma cavan oğlanlar qonşu

Aya gölü Xatun çayının sol obaların qızlarına vurulur, onlarla

sahilindә, dәniz sәviyyәsindәn 380 m. evlәnmәk istәyirdilәr. Min ağa, bәy

yüksәklikdә yerlәşir. Gölün adı “Ay” desin-dünyanın gedişatı belәdi. Tayfa

158 sözündәn gәlir. Yuxarıdan baxanda, başçısı bundan xәbәrdar idi, hәm dә

2015 doğrudan da göl Aypara şәklindә kifayәt qәdәr tәdbirli adamdı. İstәmirdi

görünür. ki, bahadırlarıyla arası açılsın, inciklik

“Zaman o zaman idi ki, Yer üzündә olsun. Odu ki, onların qarşısına belә

xeyirxah insanlar, dağlara-düzlәrә bir әdalәtli şәrt qoydu: gәnclәr sevdiyi

bәzәk olan heyvanlar, adamyeyәnlәr qızla o halda evlәnә bilәr ki, onu qolları

vardı. üstündә birnәfәsә qarşıdakı uca dağın

Tәbiәtin bu axar-baxarlı güşәsindә başına qaldıra bilsin. Yox, әgәr nişanlısı

insanların qanına susamış Delbelqen qızı dağın başına qaldıra bilmәyib yarı

Türk dünyası. Altay mif vә әfsanәlәri adlı bir adamyeyәn yaşayırdı. O neçә- yolda yerә qoysa o, ilana çevrilib

neçә fağır-füqәranın axırına çıxmışdı. әlindәn çıxacaq. Çox cavanlar bu çәtin

Ay Göy üzündәn Delbelqenin bu işә girişdi – sevgililәrini qucaqlarına

hәrәkәtlәrini üzüntü vә yanğıyla götürüb yerә qoymadan uca dağ

izlәmәkdәydi. Gecәlәrin birindә, Del- başına qalxmaq istәdi, amma bu ağır

belqen yenә öz çirkin әmәliylә yolu başa vurmaq heç kimә qismәt

mәşğulkәn Ay dözә bilmәdi vә aşağı olmadı. Hirsli, hikkәli xanın ürәyindәn

– vadiyә endi. Ay o qәdәr böyük vә idi ki, qızların çoxu ilana dönsün.

ağır idi ki, düşdüyü yerdә dәrin bir Günlәrin bir günü fağır bir çoban

çuxur açdı. Ay adamyeyәni tutub göyә dünya gözәli bir qıza vuruldu, qız da

qaldırdı vә ordan üzüaşağı Xatun çobanı sevdi. Onlar xanın qulluğuna

çayına buraxdı. Çay aşıb-daşdı, Ayın gәlib evlәnmәk üçün onun xeyir -

yerә enәrkәn açdığı çuxur suyla doldu. duasını istәdilәr. Xan öz şәrtini onlara

Belәcә hәmin yerdә göl yarandı. da xatırlatdı: “Şәrtimiz şәrtdi, – dedi,

Adamyeyәnin әlindәn qurtulan insanlar – yerinә yetirsәniz, mәn razı”. Çoban