Page 141 - "Xəzər"
P. 141
in, şәr-şәbәdәlәrin hamısına görә doyunca qoxuladım, sonra da ayaqla- 141
indi xәcalәt çәkirdim... Bu dolaşıq hissi rımın arasına salıb yuxuya getdim. 2015
bir dәqiqәdәn artıq yaşaya bilmәdim Belә rahat yatdığım olmamışdı. Sәhәr
– bayırdan asqırıq sәsi gәldi vә insanın tezdәn arvadımın nalәsinә oyandım – Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
başındakı tüklәri biz-biz elәyәn qırıq- köynәyinin itmәsindәn möhkәm hay-
qırıq, boğuq qәhqәhә sәsi eşitdim. Bu haray salmışdı, elә hey tәkrarlayırdı: “
sәs bәdәnimin bütün sinirlәrini sim Tәzә köynәk idi... Tәp-tәzә!..” Deyirdi
kimi gәrdi. Əgәr bu asqırığı, bu dә, qoldibisi cırıq idi, özüm görmüşdüm.
qәhqәhәni eşitmәsәydim, qәrarımı Qan su yerinә axsaydı, mәni lap
hәyata keçirәcәkdim: onu qiymә-qiymә öldürsәydi dә, köynәyi verәn deyildim
doğrayıb sәhәr qәssaba verәcәkdim – mәgәr halalca arvadımın köhnә bir
– qoy satsın camaata. Budunun әtindәn köynәyi dә düşmürdü mәnә?
dә bir tikәsini dükana әt gәtirәn arabaçı
qocaya saxlayacaq, ona nәzir verәcәk- Dayә günortaya eşşәk südü, bal,
dim. Axşam şirin ağızla yeyәndәn son- bir dә arpa çörәyi gәtirmişdi – sininin
ra, sәhәr bilirsiz ona nә deyәcәkdim? içinә mәnim sümükdәstә bıçağımı da
Ondan soruşacaqdım ki, bilirsәn dünәn qoydu. Dedi ki, xırdavatçı qocadan
yediyin әt kimin idi?.. Gülmәsәydi, alıb. Sonra da qaşlarını mәnalı-mәnalı
istәyimi elә bu gecә – qaranlıqda çatıb dillәndi: “Qoy, yanında qalsın,
hәyata keçirәcәkdim; qoy gözüm gәrәyin olar!” Bıçağı götürüb baxdım.
gözünü görmәsin o fahişәnin! Qabaqlar Öz bıçağım idi. Arvad sonra sәsindә
bu utancaqlığıma, onun baxışlarından bir incikliklә, şikayәtә başladı: “Qızım
utandığıma görә tәnә edirdi mәnә... (yәni o fahişә) bu gün sәhәr mәnә
Nәhayәt, çarpayısının yanında ayaqla- dedi ki, onun köynәyini guya gecә sәn
rıma dolaşan bir qırıq parçanı da oğurlamısan! Bilirsәn, sizin aranızı
götürüb tәlәsik otağından çıxdım. düzәltmәk mәnim işim deyil, ancaq
Əlimdәki bıçağı damın üstünә vızıldat- deyim, bunu da bilәsәn: mәnim yalan-
dım – bıçaq idi bu cinayәti mәnim palanla işim yoxdur, imanımı da yandıra
beynimә yeridәn. Rәdd elәdim onu, bilmәrәm. Dünәn axşam arvadın nәsә
qәssabın qәmәsinә oxşayan bıçağı xata işlәdib... biz axı bilirik – onun
özümdәn uzaqlaşdırdım... qarnında uşağı da var... özü deyirdi
ki, hamamda fitәdәn hamilә qalıb...
Otağıma qayıdandan sonra gördüm Dünәn getmişdim belini ovmağa, bir
ki, bayaq yerdәn götürdüyün onun dә baxıram çiynindә nә boyda qançır
köynәyi imiş; kirli idi – әynindәn çıxar- var. Gördü baxıram, dedi ki, dünәn
mışdı. Bәdәninin qoxusunu, saçlarının zirzәmiyә düşmüşdüm, cin çimdiklәdi
rayihәsini özünә hopdurmuş, istisindәn mәni.
özünә pay almış nazik Hindistan
ipәyindәn idi köynәyi. Onu bir xeyli, Bunları birnәfәsә deyib bir an susdu,
sonra mәndәn soruşdu: “Bilmirsәn
indi xәcalәt çәkirdim... Bu dolaşıq hissi rımın arasına salıb yuxuya getdim. 2015
bir dәqiqәdәn artıq yaşaya bilmәdim Belә rahat yatdığım olmamışdı. Sәhәr
– bayırdan asqırıq sәsi gәldi vә insanın tezdәn arvadımın nalәsinә oyandım – Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
başındakı tüklәri biz-biz elәyәn qırıq- köynәyinin itmәsindәn möhkәm hay-
qırıq, boğuq qәhqәhә sәsi eşitdim. Bu haray salmışdı, elә hey tәkrarlayırdı: “
sәs bәdәnimin bütün sinirlәrini sim Tәzә köynәk idi... Tәp-tәzә!..” Deyirdi
kimi gәrdi. Əgәr bu asqırığı, bu dә, qoldibisi cırıq idi, özüm görmüşdüm.
qәhqәhәni eşitmәsәydim, qәrarımı Qan su yerinә axsaydı, mәni lap
hәyata keçirәcәkdim: onu qiymә-qiymә öldürsәydi dә, köynәyi verәn deyildim
doğrayıb sәhәr qәssaba verәcәkdim – mәgәr halalca arvadımın köhnә bir
– qoy satsın camaata. Budunun әtindәn köynәyi dә düşmürdü mәnә?
dә bir tikәsini dükana әt gәtirәn arabaçı
qocaya saxlayacaq, ona nәzir verәcәk- Dayә günortaya eşşәk südü, bal,
dim. Axşam şirin ağızla yeyәndәn son- bir dә arpa çörәyi gәtirmişdi – sininin
ra, sәhәr bilirsiz ona nә deyәcәkdim? içinә mәnim sümükdәstә bıçağımı da
Ondan soruşacaqdım ki, bilirsәn dünәn qoydu. Dedi ki, xırdavatçı qocadan
yediyin әt kimin idi?.. Gülmәsәydi, alıb. Sonra da qaşlarını mәnalı-mәnalı
istәyimi elә bu gecә – qaranlıqda çatıb dillәndi: “Qoy, yanında qalsın,
hәyata keçirәcәkdim; qoy gözüm gәrәyin olar!” Bıçağı götürüb baxdım.
gözünü görmәsin o fahişәnin! Qabaqlar Öz bıçağım idi. Arvad sonra sәsindә
bu utancaqlığıma, onun baxışlarından bir incikliklә, şikayәtә başladı: “Qızım
utandığıma görә tәnә edirdi mәnә... (yәni o fahişә) bu gün sәhәr mәnә
Nәhayәt, çarpayısının yanında ayaqla- dedi ki, onun köynәyini guya gecә sәn
rıma dolaşan bir qırıq parçanı da oğurlamısan! Bilirsәn, sizin aranızı
götürüb tәlәsik otağından çıxdım. düzәltmәk mәnim işim deyil, ancaq
Əlimdәki bıçağı damın üstünә vızıldat- deyim, bunu da bilәsәn: mәnim yalan-
dım – bıçaq idi bu cinayәti mәnim palanla işim yoxdur, imanımı da yandıra
beynimә yeridәn. Rәdd elәdim onu, bilmәrәm. Dünәn axşam arvadın nәsә
qәssabın qәmәsinә oxşayan bıçağı xata işlәdib... biz axı bilirik – onun
özümdәn uzaqlaşdırdım... qarnında uşağı da var... özü deyirdi
ki, hamamda fitәdәn hamilә qalıb...
Otağıma qayıdandan sonra gördüm Dünәn getmişdim belini ovmağa, bir
ki, bayaq yerdәn götürdüyün onun dә baxıram çiynindә nә boyda qançır
köynәyi imiş; kirli idi – әynindәn çıxar- var. Gördü baxıram, dedi ki, dünәn
mışdı. Bәdәninin qoxusunu, saçlarının zirzәmiyә düşmüşdüm, cin çimdiklәdi
rayihәsini özünә hopdurmuş, istisindәn mәni.
özünә pay almış nazik Hindistan
ipәyindәn idi köynәyi. Onu bir xeyli, Bunları birnәfәsә deyib bir an susdu,
sonra mәndәn soruşdu: “Bilmirsәn
