Page 138 - "Xəzər"
P. 138
getdi. Heç çönüb son dәfә baxmadı vaxt keçdi. Özümә gәlәndә, o artıq
da üzümә. Görünür, mәn bu dünyanın yox idi.
insanlarıyla, diri adamlarla danışmağı İçimdәki sevincdәn, bәşәr övladının
tamam yadırğamışdım. Bütün hisslәrini әzablarından dada-dada bir neçә an
itirdiyini güman etdiyim bu qadın indi yaşadım vә bir dә gördüm his elәyәn
mәnim sözlәrimdәn incidi! Neçә dәfә çırağın qarşısında oturmuşam – eynәn
istәdim durub yanına gedәm, ayaq- tiryәk dәsgahının arxasında oturduğum
larına düşüb ağlayam, yalvaram, mәni kimi; xırdavatçı qoca yaylığını açıb
bağışlamasını istәyәm... Hә, ağlamaq arxasında oturduğu kimi... Oturmuşam,
istәyirdim – elә düşünürdüm, ağlasam çıraqdan burula-burula qalxan hisә
baxıram. Lampanın hisi üst-başıma
yüngüllәşәrәm...
Bilmirәm nә qәdәr keçdi – dәqiqә- qonurdu. Dayә mәnә şam yemәyi –
lәrmi, saatlarmı, әsrlәrmi?.. Tamam bir kasa arpa şorbası, bir dә cücәplov
ağlımı itirmişdim, әzablarımdan zövq gәtirirdi. Mәni bu halda görüb dәhşәt
alırdım. Bu fövqәlbәşәr bir lәzzәt idi, içindә diksinib çığırdı, sini әlindәn
138 yalnız mәnә nәsib olan lәzzәt vә әgәr düşdü. Heç olmasa, onu qorxuda
2015 tanrılar varsa belә, heç onlar da lәzzәtin bilmişdim...
Qalxıb qayçını götürdüm, fitilin ucunu
bu dәrinliklәrini yaşaya bilmәzdilәr. kәsib güzgünün qabağına keçdim. Hisi
Bax, öz üstünlüyümü elә onda hiss bütün üzümә yaxdım. Dәhşәtli görkәm
etdim – bu qara kütlәdәn, tәbiәtin aldım! Barmaqlarımla gözlәrimin alt
özündәn, tanrılardan üstünlüyümü. İndi qapaqlarını dartıb-buraxır, ağzımı yan-
mәn dә o tanrılardan birinә çevrilmiş, lara dartıb az qalırdım cıram;
hәtta onlardan da üstün olmuşdum, yanaqlarımı şişirdirdim, saqqalımı
çünki bütün vücudumda әbәdi vә pırpızlaşdırıb hәr iki tәrәfdәn bığ kimi
bitmәz bir enerji axını hiss edirdim... bururdum, sifәtimi haldan-hala salırdım...
...Amma o, qayıtdı. Mәnim güman Sәn demә, sifәtim hәm çox gülmәli,
etdiyim qәdәr daşürәkli deyilmiş. hәm dә çox qorxulu ola bilirmiş. Bu
Sadiq Hidayәt. Kor bayquş Qalxdım, paltarının әtәklәrini öpdüm sifәtlәrin hamısı mәnimki idi. Bax, içimdә
vә öskürәkdәn, ağlamaqdan boğula- gizlәnәn bir-birinә yad obrazları bu
boğula ayaqlarına düşdüm. Yanaqlarımı yolla aşkarlaya bilәrmişәm sәn demә.
onun baldırlarına sürtә-sürtә bir neçә Bu obrazların mәnә yad olmadığını da
dәfә әsl adını çağırdım. Onun әsl bilirdim, onları necә yaratdığımı da.
adında sanki ecazkar bir ahәng vardı. Onlar mәnә yaman gülmәli gәlirdi.
Amma qәlbimin dәrinliklәrindә yenә Baxanda, adamı soyuq tәr basan cani
bunu tәkrar edirdim: “Fahişә, fahişә”. sifәtim, barmağımın bircә toxunuşuyla
Baldırları acı xiyar qabığının kәskin dönüb çox gülmәli sifәt olurdu. Quran
tamını verirdi. Elә ağlayırdım, elә oxuyan qocanın obrazı, qәssabın obrazı,
ürәkdәn ağlayırdım... bilmirәm nә qәdәr arvadımın obrazı – onların hamısını
da üzümә. Görünür, mәn bu dünyanın yox idi.
insanlarıyla, diri adamlarla danışmağı İçimdәki sevincdәn, bәşәr övladının
tamam yadırğamışdım. Bütün hisslәrini әzablarından dada-dada bir neçә an
itirdiyini güman etdiyim bu qadın indi yaşadım vә bir dә gördüm his elәyәn
mәnim sözlәrimdәn incidi! Neçә dәfә çırağın qarşısında oturmuşam – eynәn
istәdim durub yanına gedәm, ayaq- tiryәk dәsgahının arxasında oturduğum
larına düşüb ağlayam, yalvaram, mәni kimi; xırdavatçı qoca yaylığını açıb
bağışlamasını istәyәm... Hә, ağlamaq arxasında oturduğu kimi... Oturmuşam,
istәyirdim – elә düşünürdüm, ağlasam çıraqdan burula-burula qalxan hisә
baxıram. Lampanın hisi üst-başıma
yüngüllәşәrәm...
Bilmirәm nә qәdәr keçdi – dәqiqә- qonurdu. Dayә mәnә şam yemәyi –
lәrmi, saatlarmı, әsrlәrmi?.. Tamam bir kasa arpa şorbası, bir dә cücәplov
ağlımı itirmişdim, әzablarımdan zövq gәtirirdi. Mәni bu halda görüb dәhşәt
alırdım. Bu fövqәlbәşәr bir lәzzәt idi, içindә diksinib çığırdı, sini әlindәn
138 yalnız mәnә nәsib olan lәzzәt vә әgәr düşdü. Heç olmasa, onu qorxuda
2015 tanrılar varsa belә, heç onlar da lәzzәtin bilmişdim...
Qalxıb qayçını götürdüm, fitilin ucunu
bu dәrinliklәrini yaşaya bilmәzdilәr. kәsib güzgünün qabağına keçdim. Hisi
Bax, öz üstünlüyümü elә onda hiss bütün üzümә yaxdım. Dәhşәtli görkәm
etdim – bu qara kütlәdәn, tәbiәtin aldım! Barmaqlarımla gözlәrimin alt
özündәn, tanrılardan üstünlüyümü. İndi qapaqlarını dartıb-buraxır, ağzımı yan-
mәn dә o tanrılardan birinә çevrilmiş, lara dartıb az qalırdım cıram;
hәtta onlardan da üstün olmuşdum, yanaqlarımı şişirdirdim, saqqalımı
çünki bütün vücudumda әbәdi vә pırpızlaşdırıb hәr iki tәrәfdәn bığ kimi
bitmәz bir enerji axını hiss edirdim... bururdum, sifәtimi haldan-hala salırdım...
...Amma o, qayıtdı. Mәnim güman Sәn demә, sifәtim hәm çox gülmәli,
etdiyim qәdәr daşürәkli deyilmiş. hәm dә çox qorxulu ola bilirmiş. Bu
Sadiq Hidayәt. Kor bayquş Qalxdım, paltarının әtәklәrini öpdüm sifәtlәrin hamısı mәnimki idi. Bax, içimdә
vә öskürәkdәn, ağlamaqdan boğula- gizlәnәn bir-birinә yad obrazları bu
boğula ayaqlarına düşdüm. Yanaqlarımı yolla aşkarlaya bilәrmişәm sәn demә.
onun baldırlarına sürtә-sürtә bir neçә Bu obrazların mәnә yad olmadığını da
dәfә әsl adını çağırdım. Onun әsl bilirdim, onları necә yaratdığımı da.
adında sanki ecazkar bir ahәng vardı. Onlar mәnә yaman gülmәli gәlirdi.
Amma qәlbimin dәrinliklәrindә yenә Baxanda, adamı soyuq tәr basan cani
bunu tәkrar edirdim: “Fahişә, fahişә”. sifәtim, barmağımın bircә toxunuşuyla
Baldırları acı xiyar qabığının kәskin dönüb çox gülmәli sifәt olurdu. Quran
tamını verirdi. Elә ağlayırdım, elә oxuyan qocanın obrazı, qәssabın obrazı,
ürәkdәn ağlayırdım... bilmirәm nә qәdәr arvadımın obrazı – onların hamısını
