Page 137 - "Xəzər"
P. 137
ldi, guya әtrafımdakı hәr şey böyüyür. ağartmış, sürmәlәnib әnlik-kirşan 137
Tavan hәmişәki kimi, enmәk yerinә, vurmuşdu. Sözün qısası, elә belәcә, 2015
qalxmağa başladı, paltarım әynimә bәzәk-düzәkli gәldi otağıma. Hәyatın-
darlıq etdi, canımı sıxdı. Qalxıb yerimin dan çox razı görünürdü. Mәnim bax- Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
içindә oturdum, öz-özümә deyinmәyә dığımı görüb sol әlinin şәhadәt bar-
başladım: “Yox, daha belә olmaz... mağını qeyri-ixtiyari ağzına saldı.
buna dözmәk mümkün deyil...” Sonra
qәflәtәn lap ucadan, kinayәylә tәkrar- Yәni bu qadın bir zamanlar Surәn
ladım: “Aman Allah, mәn nә qәdәr sahilindә gizlәnpaç oynadığım hәmin
axmağam!..” o qara paltarlı incә qız idi? Uşaqlara
xas mәzәli hәrәkәtlәri olan, paltarının
Ağzımdan çıxan sözlәrin mәnası әtәyindәn mәni valeh edәn topuqları
çatmırdı mәnә. Sәsimin havada necә görsәnәn qız idi? İndi ona baxır, heç
yayılmasından xoşlanırdım. Bәlkә dә, cür başa düşә bilmirdim bunu. Elә bil
tәkliyimi hiss etmәyim deyә öz kölgәmlә gözlәrimin önünә pәrdә enmişdi. Bil-
danışırdım. Vә birdәn inanılmaz bir mirәm niyә, amma gözümün qarşısında
şey oldu: qapı açıldı, hәmin o fahişә olanları deyil, qәssabxanadan asılan
içәri girdi. Sәn demә, hәrdәn mәnim heyvan cәmdәklәrini görürdüm. O,
barәmdә düşünürmüş. Buna görә dә gözlәrimdә artıq әvvәlki cazibәsini
sağ olsun, daha nә deyim? O axı itirmişdi. İndi mәnim üçün bir parça
bilirdi – hәlә ölmәmişәm, hәlә әzab әtdәn başqa bir şey deyildi! O gözәl
çәkir, ağrılardan qovrulurdum, amma qız әnlik-kirşanlı bir qadın olmuşdu –
tezliklә canım ağzımdan çıxacaqdı... yalnız özünü, öz xeyrini düşünәn qadın.
Sağ olsun. Mәn bircә bunu bilmәk Vә bu qadın mәnim arvadım idi.
istәyirdim: görәsәn, ona görә öldüyümü
başa düşürmü? Əgәr heç olmasa, Birdәn dәhşәt içindә anladım ki,
bunu anlasaydı, xoşbәxt ölәrdim. arvadım böyüyüb, yetkinlәşib, mәnsә
Anlasaydı, dünyanın әn xoşbәxt, elә uşaq qalmışam. Düzü, onun gör-
bәxtiyar adamı olardım. kәmindәn, gözlәrindәn utanırdım indi.
Bәdәnini mәndәn başqa hamıya verәn
Bu fahişә otağıma qәdәm basan qadın... Yalnız onun keçmiş xatirәlәriylә,
kimi, bütün dәhşәtli fikirlәrim uçub saf uşaq olan, yanaqlarında hәlә miskin
getdi. Bilmirәm ondan әtrafa yayılan qocanın diş yerlәri görünmәyәn
nә şüalar idi, amma onlar mәni әmәlli- vaxtlarıyla özümә tәskinlik verirdim.
başlı sakitlәşdirirdi. Bu dәfә gözümә İndi o tamam başqa qadın idi!
yaxşı dәydi, kökәlmişdi, qamәti şax
görünürdü. Əynindә pambıqdan qırçın- Mәndәn tәnәylә soruşdu: “Özünü
qırçın Tus sırıqlısı vardı – yaraşırdı necә hiss edirsәn?” Cavab verdim:
ona. Qaşlarını altdan almışdı, saçlarını “Mәgәr kifayәt qәdәr azad deyilsәn?
boyamış, yanağına xal qoymuş, üzünü Onsuz da istәdiyini edirsәn, mәnim
sәhhәtimlә nә işin?” Qapını çırpıb
Tavan hәmişәki kimi, enmәk yerinә, vurmuşdu. Sözün qısası, elә belәcә, 2015
qalxmağa başladı, paltarım әynimә bәzәk-düzәkli gәldi otağıma. Hәyatın-
darlıq etdi, canımı sıxdı. Qalxıb yerimin dan çox razı görünürdü. Mәnim bax- Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
içindә oturdum, öz-özümә deyinmәyә dığımı görüb sol әlinin şәhadәt bar-
başladım: “Yox, daha belә olmaz... mağını qeyri-ixtiyari ağzına saldı.
buna dözmәk mümkün deyil...” Sonra
qәflәtәn lap ucadan, kinayәylә tәkrar- Yәni bu qadın bir zamanlar Surәn
ladım: “Aman Allah, mәn nә qәdәr sahilindә gizlәnpaç oynadığım hәmin
axmağam!..” o qara paltarlı incә qız idi? Uşaqlara
xas mәzәli hәrәkәtlәri olan, paltarının
Ağzımdan çıxan sözlәrin mәnası әtәyindәn mәni valeh edәn topuqları
çatmırdı mәnә. Sәsimin havada necә görsәnәn qız idi? İndi ona baxır, heç
yayılmasından xoşlanırdım. Bәlkә dә, cür başa düşә bilmirdim bunu. Elә bil
tәkliyimi hiss etmәyim deyә öz kölgәmlә gözlәrimin önünә pәrdә enmişdi. Bil-
danışırdım. Vә birdәn inanılmaz bir mirәm niyә, amma gözümün qarşısında
şey oldu: qapı açıldı, hәmin o fahişә olanları deyil, qәssabxanadan asılan
içәri girdi. Sәn demә, hәrdәn mәnim heyvan cәmdәklәrini görürdüm. O,
barәmdә düşünürmüş. Buna görә dә gözlәrimdә artıq әvvәlki cazibәsini
sağ olsun, daha nә deyim? O axı itirmişdi. İndi mәnim üçün bir parça
bilirdi – hәlә ölmәmişәm, hәlә әzab әtdәn başqa bir şey deyildi! O gözәl
çәkir, ağrılardan qovrulurdum, amma qız әnlik-kirşanlı bir qadın olmuşdu –
tezliklә canım ağzımdan çıxacaqdı... yalnız özünü, öz xeyrini düşünәn qadın.
Sağ olsun. Mәn bircә bunu bilmәk Vә bu qadın mәnim arvadım idi.
istәyirdim: görәsәn, ona görә öldüyümü
başa düşürmü? Əgәr heç olmasa, Birdәn dәhşәt içindә anladım ki,
bunu anlasaydı, xoşbәxt ölәrdim. arvadım böyüyüb, yetkinlәşib, mәnsә
Anlasaydı, dünyanın әn xoşbәxt, elә uşaq qalmışam. Düzü, onun gör-
bәxtiyar adamı olardım. kәmindәn, gözlәrindәn utanırdım indi.
Bәdәnini mәndәn başqa hamıya verәn
Bu fahişә otağıma qәdәm basan qadın... Yalnız onun keçmiş xatirәlәriylә,
kimi, bütün dәhşәtli fikirlәrim uçub saf uşaq olan, yanaqlarında hәlә miskin
getdi. Bilmirәm ondan әtrafa yayılan qocanın diş yerlәri görünmәyәn
nә şüalar idi, amma onlar mәni әmәlli- vaxtlarıyla özümә tәskinlik verirdim.
başlı sakitlәşdirirdi. Bu dәfә gözümә İndi o tamam başqa qadın idi!
yaxşı dәydi, kökәlmişdi, qamәti şax
görünürdü. Əynindә pambıqdan qırçın- Mәndәn tәnәylә soruşdu: “Özünü
qırçın Tus sırıqlısı vardı – yaraşırdı necә hiss edirsәn?” Cavab verdim:
ona. Qaşlarını altdan almışdı, saçlarını “Mәgәr kifayәt qәdәr azad deyilsәn?
boyamış, yanağına xal qoymuş, üzünü Onsuz da istәdiyini edirsәn, mәnim
sәhhәtimlә nә işin?” Qapını çırpıb
