Page 143 - "Xəzər"
P. 143
İndi bilirәm ki, onda yarımallah başa düşәr. Divardakı kölgәmә çәpәki 143
imişәm, bu alçaq insanların bütün baxır, ondan qorxurdum. 2015
ehtiyaclarının fövqündә durub әbәdiy-
yәtin nәbzini duyurmuşam. Əbәdiyyәt Gecә idi – bütün hәyatımı çulğayan, Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
nәdir axı? Mәnim üçün әbәdiyyәt Surәn susqun, qapı-bacadan, divarlardan,
gölünün sahilindә o fahişәylә gizlәnpaç pәrdәlәrin arxasından mәnә ağız әyәn
oynayanda bir anlıq gözlәrimi yumub kabuslarla dolu gecә. Zaman-zaman
üzümü onun әtәyindә gizlәtmәk idi... otağım o qәdәr daralırdı, elә bil qәbirdә
idim. Gicgahlarım alışıb-yanır, zәiflikdәn
Birdәn mәnә elә gәldi, özümlә qımıldana bilmirdim. Sinәmi ağırlıq
danışıram vә nә qәdәr qәribә olsa sıxırdı – qәssaba aparmaq üçün arıq
da, elә özüm dә istәyirdim bunu. Amma yabıların böyürlәrindәn sallanan
dodaqlarım elә ağırlaşmışdı, heç cәmdәklәrin ağırlığı kimi.
tәrpәdә bilmirdim. Belәcә, dodaqlarımı
tәrpәtmәdәn, sәsimi eşitmәdәn özümlә Ölüm öz nәğmәsini pәsdәn züm-
necә danışdığımı hiss edirdim. zümә edirdi – danışanda, eşitdiklәrinә
әmin olmaq üçün hәr sözü iki dәfә
Qәbir kimi anbaan daralan, qaran- tәkrarlamağa mәcbur olan kar adam
lıqlaşan bu otaqda gecәnin qorxunc kimi; oxuduğu şeirin ortasında duruxub
kölgәlәriylә әllәşirdim. Hisli yağ çıra- onu bitirmәk üçün bir dә başdan
ğının işığında kürkә, әbaya bürünüb, başlayan adamlar kimi... Onun nәğmәsi
boynuna şal salınmış heykәlimin mişarın sәyriyәn vıyıltısı kimi әtimә
kölgәsi divara düşdü. işlәyir, vücudumu ürpәdәndәn sonra
qәfil susurdu.
Kölgәm canlı heykәlimdәn daha
maddi idi, divardakı “mәn”im otaqdakı Gözlәrimi yummağa macal tapma-
“mәn”dәn daha real, daha canlı idi. Elә mış, evimizin qarşısından söyә-söyә
bil xırdavatçı qoca, qәssab, dayә, fahişә keçәn sәrxoş gözәtçilәrin mahnısını
arvadım da mәnim kölgәlәrim idi – mәn eşitdim:
onların arasında hәbs olunmuşdum.
İndi bayquşa bәnzәyirdim, lakin iniltilәrim, “Gəlin gedək a dostlar,
nalәlәrim boğazımda kilidlәnmiş, bayquş bir qədər şərab içək.
ulartısı kimi azadlığa çıxa bilmirdi vә
onları yalnız qanlı bәlğәm kimi tüpürә Fürsəti qaçırmayaq -
bilirdim. Bәlkә bayquşlar da elә mәnim əylənməyin vaxtıdır
kimi xәstәdir, axı onlar da eynәn mәnim
kimi düşünür! Divara düşәn kölgәm lap Badələri qaldıraq,
bayquş kölgәsiydi - әyilib diqqәtlә sağlıq deyib, şənlənək!
yazdığımı oxuyurdu. Yәqin yaxşı başa
düşürdü hәr şeyi – hәr şeyi yalnız o Bu adi şərab deyil,
Şəhri-Rey şərabıdır.”
imişәm, bu alçaq insanların bütün baxır, ondan qorxurdum. 2015
ehtiyaclarının fövqündә durub әbәdiy-
yәtin nәbzini duyurmuşam. Əbәdiyyәt Gecә idi – bütün hәyatımı çulğayan, Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
nәdir axı? Mәnim üçün әbәdiyyәt Surәn susqun, qapı-bacadan, divarlardan,
gölünün sahilindә o fahişәylә gizlәnpaç pәrdәlәrin arxasından mәnә ağız әyәn
oynayanda bir anlıq gözlәrimi yumub kabuslarla dolu gecә. Zaman-zaman
üzümü onun әtәyindә gizlәtmәk idi... otağım o qәdәr daralırdı, elә bil qәbirdә
idim. Gicgahlarım alışıb-yanır, zәiflikdәn
Birdәn mәnә elә gәldi, özümlә qımıldana bilmirdim. Sinәmi ağırlıq
danışıram vә nә qәdәr qәribә olsa sıxırdı – qәssaba aparmaq üçün arıq
da, elә özüm dә istәyirdim bunu. Amma yabıların böyürlәrindәn sallanan
dodaqlarım elә ağırlaşmışdı, heç cәmdәklәrin ağırlığı kimi.
tәrpәdә bilmirdim. Belәcә, dodaqlarımı
tәrpәtmәdәn, sәsimi eşitmәdәn özümlә Ölüm öz nәğmәsini pәsdәn züm-
necә danışdığımı hiss edirdim. zümә edirdi – danışanda, eşitdiklәrinә
әmin olmaq üçün hәr sözü iki dәfә
Qәbir kimi anbaan daralan, qaran- tәkrarlamağa mәcbur olan kar adam
lıqlaşan bu otaqda gecәnin qorxunc kimi; oxuduğu şeirin ortasında duruxub
kölgәlәriylә әllәşirdim. Hisli yağ çıra- onu bitirmәk üçün bir dә başdan
ğının işığında kürkә, әbaya bürünüb, başlayan adamlar kimi... Onun nәğmәsi
boynuna şal salınmış heykәlimin mişarın sәyriyәn vıyıltısı kimi әtimә
kölgәsi divara düşdü. işlәyir, vücudumu ürpәdәndәn sonra
qәfil susurdu.
Kölgәm canlı heykәlimdәn daha
maddi idi, divardakı “mәn”im otaqdakı Gözlәrimi yummağa macal tapma-
“mәn”dәn daha real, daha canlı idi. Elә mış, evimizin qarşısından söyә-söyә
bil xırdavatçı qoca, qәssab, dayә, fahişә keçәn sәrxoş gözәtçilәrin mahnısını
arvadım da mәnim kölgәlәrim idi – mәn eşitdim:
onların arasında hәbs olunmuşdum.
İndi bayquşa bәnzәyirdim, lakin iniltilәrim, “Gəlin gedək a dostlar,
nalәlәrim boğazımda kilidlәnmiş, bayquş bir qədər şərab içək.
ulartısı kimi azadlığa çıxa bilmirdi vә
onları yalnız qanlı bәlğәm kimi tüpürә Fürsəti qaçırmayaq -
bilirdim. Bәlkә bayquşlar da elә mәnim əylənməyin vaxtıdır
kimi xәstәdir, axı onlar da eynәn mәnim
kimi düşünür! Divara düşәn kölgәm lap Badələri qaldıraq,
bayquş kölgәsiydi - әyilib diqqәtlә sağlıq deyib, şənlənək!
yazdığımı oxuyurdu. Yәqin yaxşı başa
düşürdü hәr şeyi – hәr şeyi yalnız o Bu adi şərab deyil,
Şəhri-Rey şərabıdır.”
