Page 139 - "Xəzər"
P. 139
i özümdә görürdüm. Bu obrazlar elә şәhvani qoxusu burnuma, boğazıma 139
bil mәndә әks olunurdu. Bu sifәtlәr dolur, beynimә işlәyirdi. 2015
mәnim içimdәydi, amma onların heç
biri mәnimki deyildi. Bu qoxu hәm dә arvadımın baldır- Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
larının qoxusuydi sanki – ağzımda acı
Mәnim öz sifәtim, üzümün cizgilәri xiyar qabığının tamını duyurdum. Göz-
mәgәr mübhәm bir tәkandan doğmuş lәrimi yumub әlimi bәdәnimdә gәzdirir,
ehtirasın, şәhvәtin, irsi çarәsizliyin belimә, budlarıma, baldırlarıma sürtür,
bәhrәsi deyildi? Mәn bu irsiyyәt öz bәdәnimi xәyalәn arvadımın bәdә-
yükünün qoruyucusu idim. Mәgәr niylә müqayisә edirdim. Onun yan-
üzümün tәbii saydığım bu son larının, yançaqlarının cizgilәri, bәdә-
ifadәsindә divanә iradәmin bayaqdan ninin istisi yaddaşımda canlandı.
yaratdığı gülmәli obrazların izlәri daha “Canlandı” sözü burda yerinә düşmür
dәrin görünmürdü? Amma әn azı nәyin – çünki daha güclü bir şey idi, dәrin
mәndәn asılı olduğunu, nәlәri bir ehtiyacın, qarşısıalınmaz bir meylin
bacardığımı başa düşdüm, gücümü tәzahürü idi... Hiss etdim ki, onun
düzgün qiymәtlәndirә bildim. Birdәn bәdәnini yanımda duymaq istәyirәm.
gülmәyim gәldi. Elә güldüm ki... Bu, Bir qәti hәrәkәt, bir qәti qәrar bu
ikrah doğuran, qorxunc bir gülüş idi! şәhvani istәyi dәf edә bilәrdi. Lakin
Bәdәnimә üşütmә düşdü, ürpәndim, başıma sıxan odlu çәmbәr o qәdәr
tüklәrim biz-biz oldu. Sanki başqasının daralmış, o qәdәr qızmışdı... Vә mәn
sәsiydi. Axı gör nә vaxtdan öz sәsimi dәhşәtli obrazlar qaynaşan tilsimli bir
eşitmirdim. Hәmişә boğazımda dәnizin sularına qәrq oldum.
duyduğum, orda pusqu quran sәsimi
indi qulaqlarımın dibindә eşitdirdim – Hava hәlә qaranlıq idi. Küçәmizdәn
bu gülüş qulaqlarımda sәslәnirdi. O söyüşә-söyüşә keçәn sәrxoş gö-
dәqiqә öskürәk mәni boğdu. Ağzımdan zәtçilәrin oxuduğu mahnının sәsinә
çıxan qan laxtası güzgüyә yapışdı. ayıldım:
Elә bil ciyәrimin bir parçasıydı. Onu
barmaqlarımla bütün aynaya yaydım. “Gəlin gedək a dostlar,
Çönәndә dayәmin ay kimi solğun bir qədər şərab içək.
çöhrәsini, pәrişan saçlarını, içindә
qorxu yatan gözlәrini gördüm; bayaq Fürsəti qaçırmayaq -
әlindә gәtirdiyi yemәkdәn – arpa əylənməyin vaxtıdır
şorbasından bir kasa da vardı. Mәnә
baxırdı. Əllәrimlә üzümü örtüb içәri Badələri qaldıraq,
otağın dәrinliklәrindә gizlәndim. sağlıq deyib, şənlənək!
Yatağa girәndә mәnә elә gәldi ki, Bu adi şərab deyil,
başımı közәrmiş dәmir çәnbәr sıxır. Şəhri-Rey şərabıdır.”
Lampadakı sәndәl yağının kәskin,
Yadıma düşdü... yox, mәnә birdәn
әyan oldu: içәri otaqda mәnim dә bir
şüşә şәrabım var – kobra zәhәri
bil mәndә әks olunurdu. Bu sifәtlәr dolur, beynimә işlәyirdi. 2015
mәnim içimdәydi, amma onların heç
biri mәnimki deyildi. Bu qoxu hәm dә arvadımın baldır- Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
larının qoxusuydi sanki – ağzımda acı
Mәnim öz sifәtim, üzümün cizgilәri xiyar qabığının tamını duyurdum. Göz-
mәgәr mübhәm bir tәkandan doğmuş lәrimi yumub әlimi bәdәnimdә gәzdirir,
ehtirasın, şәhvәtin, irsi çarәsizliyin belimә, budlarıma, baldırlarıma sürtür,
bәhrәsi deyildi? Mәn bu irsiyyәt öz bәdәnimi xәyalәn arvadımın bәdә-
yükünün qoruyucusu idim. Mәgәr niylә müqayisә edirdim. Onun yan-
üzümün tәbii saydığım bu son larının, yançaqlarının cizgilәri, bәdә-
ifadәsindә divanә iradәmin bayaqdan ninin istisi yaddaşımda canlandı.
yaratdığı gülmәli obrazların izlәri daha “Canlandı” sözü burda yerinә düşmür
dәrin görünmürdü? Amma әn azı nәyin – çünki daha güclü bir şey idi, dәrin
mәndәn asılı olduğunu, nәlәri bir ehtiyacın, qarşısıalınmaz bir meylin
bacardığımı başa düşdüm, gücümü tәzahürü idi... Hiss etdim ki, onun
düzgün qiymәtlәndirә bildim. Birdәn bәdәnini yanımda duymaq istәyirәm.
gülmәyim gәldi. Elә güldüm ki... Bu, Bir qәti hәrәkәt, bir qәti qәrar bu
ikrah doğuran, qorxunc bir gülüş idi! şәhvani istәyi dәf edә bilәrdi. Lakin
Bәdәnimә üşütmә düşdü, ürpәndim, başıma sıxan odlu çәmbәr o qәdәr
tüklәrim biz-biz oldu. Sanki başqasının daralmış, o qәdәr qızmışdı... Vә mәn
sәsiydi. Axı gör nә vaxtdan öz sәsimi dәhşәtli obrazlar qaynaşan tilsimli bir
eşitmirdim. Hәmişә boğazımda dәnizin sularına qәrq oldum.
duyduğum, orda pusqu quran sәsimi
indi qulaqlarımın dibindә eşitdirdim – Hava hәlә qaranlıq idi. Küçәmizdәn
bu gülüş qulaqlarımda sәslәnirdi. O söyüşә-söyüşә keçәn sәrxoş gö-
dәqiqә öskürәk mәni boğdu. Ağzımdan zәtçilәrin oxuduğu mahnının sәsinә
çıxan qan laxtası güzgüyә yapışdı. ayıldım:
Elә bil ciyәrimin bir parçasıydı. Onu
barmaqlarımla bütün aynaya yaydım. “Gəlin gedək a dostlar,
Çönәndә dayәmin ay kimi solğun bir qədər şərab içək.
çöhrәsini, pәrişan saçlarını, içindә
qorxu yatan gözlәrini gördüm; bayaq Fürsəti qaçırmayaq -
әlindә gәtirdiyi yemәkdәn – arpa əylənməyin vaxtıdır
şorbasından bir kasa da vardı. Mәnә
baxırdı. Əllәrimlә üzümü örtüb içәri Badələri qaldıraq,
otağın dәrinliklәrindә gizlәndim. sağlıq deyib, şənlənək!
Yatağa girәndә mәnә elә gәldi ki, Bu adi şərab deyil,
başımı közәrmiş dәmir çәnbәr sıxır. Şəhri-Rey şərabıdır.”
Lampadakı sәndәl yağının kәskin,
Yadıma düşdü... yox, mәnә birdәn
әyan oldu: içәri otaqda mәnim dә bir
şüşә şәrabım var – kobra zәhәri
