Page 145 - "Xəzər"
P. 145
larından әsim-әsim әsdi... Qәflәtәn dodağı kimi ortadan paralanmışdı, 145
alt dodağımı möhkәm dişlәdi – ağzım- kipriklәrim tökülmüş, sinәmin tüklәri 2015
da qanın tamını duydum... Görәsәn, ağarmış, içimdә isә tamam tәzә bir
öz dırnağını da belәcә, qeyri-ixtiyari ruh yuva salmışdı. Tamam başqa cür Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
çeynәyirdi, yoxsa o murdar qocayla düşünür, içimdә indicә oyanan nәhәng
olmadığını qәflәtәn anlamışdı? Onun Divdәn heç cür azad ola bilmirdim.
әlindәn qurtulmaq, azadlığa çıxmaq Bax, belәcә, yerimdәn tәrpәnmәdәn,
istәyirdim, amma qımıldana da elә әllәrimlә üzümü tutub qeyri-ixtiyari
bilmirdim. Nә qәdәr dartınırdımsa, gülmәyә başladım. Bayaqkından da
faydası yox idi – bәdәnlәrimiz sanki möhkәm gülürdüm – bütün vücudumu
bir-birinә bitişmişdi... silkәlәyәn bir qәhqәhәylә gülürdüm.
Bәdәnimin mübhәm dәrinliklәrindәn
Elә bildim dәli olub. Bu çarpışmada qalxan, boşluqda doğulub yalnız
birdәn әlimi möhkәm dartdım vә bayaq- boğazımda qaynayan gülüş. Axı mәn
dan buraxmadığım bıçağın bәdәninin indi xırdavatçı qoca idim!
harasınasa saplandığını hiss elәdim.
Üzümә nәsә isti bir şey axırdı. Qışqırıb Elә bil içimdә qәflәtәn baş qaldıran
mәni buraxdı. Ovcumu ilıq bir şey bir sarsıntıdan silkinib çıxdım, sanki
doldurdu, onu әlimdә bәrk-bәrk sıxıb uzun, dәrin yuxudan ayıldım, gözlәrimi
bıçağı bir kәnara atdım. Əlim azad ovxaladım. Elә hәmin otaqda idim,
oldu – onu sığallamağa başladım. hava işıqlanır, pәncәrәdәn qatı duman
Bәdәni tәdricәn, elә әlimin altında görünürdü. Uzaqda xoruz banladı.
soyudu. O, ölmüşdü. Burda mәni Qarşımdakı manqalda kömür yanıb
öskürәk tutdu. Yox, bu öskürәk deyildi, qurtarmış, közün üzәrini kül örtmüşdü
quru, kәsik-kәsik gülüş idi – adamın – ölmüşdü onlar. Mәnә elә gәldi,
tüklәrini biz-biz edәn gülüş. Dәhşәt fikirlәrim dә manqaldakı köz kimi, kül
içindә xәlәtimi çiynimә atdım, öz altında gömülәrәk ölüb.
otağıma getdim. Çıraq işığında ovcumu
açıb baxdım, göz idi әlimdәki. Bütün İlk axtardığım qәbiristanda arabaçı
bәdәnim onun qanı içindәydi. qocadan aldığım Rey kuzәsi oldu.
Kuzә heç yanda gözümә dәymәdi,
Güzgüyә yaxınlaşdım, amma baxan yoxa çıxmışdı. Çönәndә gördüm ki,
kimi, üzümü әllәrimlә qapadım. qapının ağzında duraraq divara don-
Gördüm ki, hәmin o xırdavatçı qocaya qarbel bir kölgә salmış kimsә var. Yox,
oxşayıram... Yox, oxşamırdım, mәn o onun yalnız kölgәsi qozbel deyildi, bu
qocaya dönmüşdüm. Saç-saqqalım qozbel bir qoca idi – başına, boynuna
qaranlıq otaqda ilanla üzbәüz gәlib şal dolamışdı, qoltuğunun altında isә
sağ çıxan adamınkına dönmüşdü – kirli dәsmala bükülü, kuzәyә bәnzәr
dümağ idi. Dodağım elә o qocanın
alt dodağımı möhkәm dişlәdi – ağzım- kipriklәrim tökülmüş, sinәmin tüklәri 2015
da qanın tamını duydum... Görәsәn, ağarmış, içimdә isә tamam tәzә bir
öz dırnağını da belәcә, qeyri-ixtiyari ruh yuva salmışdı. Tamam başqa cür Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
çeynәyirdi, yoxsa o murdar qocayla düşünür, içimdә indicә oyanan nәhәng
olmadığını qәflәtәn anlamışdı? Onun Divdәn heç cür azad ola bilmirdim.
әlindәn qurtulmaq, azadlığa çıxmaq Bax, belәcә, yerimdәn tәrpәnmәdәn,
istәyirdim, amma qımıldana da elә әllәrimlә üzümü tutub qeyri-ixtiyari
bilmirdim. Nә qәdәr dartınırdımsa, gülmәyә başladım. Bayaqkından da
faydası yox idi – bәdәnlәrimiz sanki möhkәm gülürdüm – bütün vücudumu
bir-birinә bitişmişdi... silkәlәyәn bir qәhqәhәylә gülürdüm.
Bәdәnimin mübhәm dәrinliklәrindәn
Elә bildim dәli olub. Bu çarpışmada qalxan, boşluqda doğulub yalnız
birdәn әlimi möhkәm dartdım vә bayaq- boğazımda qaynayan gülüş. Axı mәn
dan buraxmadığım bıçağın bәdәninin indi xırdavatçı qoca idim!
harasınasa saplandığını hiss elәdim.
Üzümә nәsә isti bir şey axırdı. Qışqırıb Elә bil içimdә qәflәtәn baş qaldıran
mәni buraxdı. Ovcumu ilıq bir şey bir sarsıntıdan silkinib çıxdım, sanki
doldurdu, onu әlimdә bәrk-bәrk sıxıb uzun, dәrin yuxudan ayıldım, gözlәrimi
bıçağı bir kәnara atdım. Əlim azad ovxaladım. Elә hәmin otaqda idim,
oldu – onu sığallamağa başladım. hava işıqlanır, pәncәrәdәn qatı duman
Bәdәni tәdricәn, elә әlimin altında görünürdü. Uzaqda xoruz banladı.
soyudu. O, ölmüşdü. Burda mәni Qarşımdakı manqalda kömür yanıb
öskürәk tutdu. Yox, bu öskürәk deyildi, qurtarmış, közün üzәrini kül örtmüşdü
quru, kәsik-kәsik gülüş idi – adamın – ölmüşdü onlar. Mәnә elә gәldi,
tüklәrini biz-biz edәn gülüş. Dәhşәt fikirlәrim dә manqaldakı köz kimi, kül
içindә xәlәtimi çiynimә atdım, öz altında gömülәrәk ölüb.
otağıma getdim. Çıraq işığında ovcumu
açıb baxdım, göz idi әlimdәki. Bütün İlk axtardığım qәbiristanda arabaçı
bәdәnim onun qanı içindәydi. qocadan aldığım Rey kuzәsi oldu.
Kuzә heç yanda gözümә dәymәdi,
Güzgüyә yaxınlaşdım, amma baxan yoxa çıxmışdı. Çönәndә gördüm ki,
kimi, üzümü әllәrimlә qapadım. qapının ağzında duraraq divara don-
Gördüm ki, hәmin o xırdavatçı qocaya qarbel bir kölgә salmış kimsә var. Yox,
oxşayıram... Yox, oxşamırdım, mәn o onun yalnız kölgәsi qozbel deyildi, bu
qocaya dönmüşdüm. Saç-saqqalım qozbel bir qoca idi – başına, boynuna
qaranlıq otaqda ilanla üzbәüz gәlib şal dolamışdı, qoltuğunun altında isә
sağ çıxan adamınkına dönmüşdü – kirli dәsmala bükülü, kuzәyә bәnzәr
dümağ idi. Dodağım elә o qocanın
