Page 142 - "Xəzər"

arvadın nә vaxtdan hamilәdir?” Gülüb lәrini, dözümlәrini, şәhvәtlәrini, yaşa-

dedim: “Yәqin uşaq arabaçı qocaya mağa hәrisliklәrini miras qoymuşdular.

oxşayacaq – mütlәq ona çәkmәlidir”. Onların ağızlarının dadına da bәlәd

Bunu eşidәn arvadın kefi pozuldu. idim – xiyar qabığı kimiydi, yüngül

Deyәsәn, mәndәn belә cavab gözlә- acılığı vardı.

mirdi. O çıxan kimi, ayağa qalxdım, Oğlan otağa girdi, mәnә heyranlıq

sümükdәstә bıçağı titrәyәn barmaq- dolu türkmәn gözlәriylә baxıb mızıldadı:

larımla götürüb içәri otaqdakı mücrüdә “Şahcan deyir ki, hәkim sәnin ölәcәyini

gizlәtdim, qapağını da möhkәm- söylәyib. Deyib ki, ölәcәksәn, bizim

möhkәm bağladım. dә canımız qurtaracaq... Adamlar necә

Yox, uşaq heç cür mәnә oxşaya ölür?”

bilmәz. Mütlәq arabaçı qocaya çәk- Cavab verdim: “Ona de ki, mәn

mәlidir. çoxdan ölmüşәm!”

Günortadan sonra otağımın qapısı Oğlan sözünә davam elәdi: “Şah-

142 açıldı, o fahişәnin kiçik qardaşı dırnaq- can deyirdi, uşağım düşmәsәydi, ev
2015 larını yeyә-yeyә içәri girdi. Onu görәn bizә qalardı...”
hәr kәs bacı-qardaş olduqlarını başa
Qeyri-ixtiyari gülmәk götürdü mәni
düşürdü – o qәdәr oxşayırdılar bir- – quru, adamın ürәyini bulandırıb
birinә: xırda ağız, dolu, şәhvәtli do- tüklәrini biz-biz elәyәn bir gülüş idi.
daqlar, uzun kipriklәr, heyrәtamiz
badamı gözlәr, qabarıq yanaqlar, Elә gülürdüm, heç öz gülüşümün sәsini

dalğalı xurmayı saçlar, qarabuğdayı dә eşidә bilmirdim. Oğlan qorxub
sifәt... Elә bil bir almaydılar, yarı otağımdan qaçdı.
Qәssabın sümükdәstә bıçağını
bölmüşdülәr – o qәdәr oxşayırdılar.
Bu oğlanda o fahişәnin yenilmәz ruhun- qoyunun buduna çәkәndә niyә lәzzәt
dan bir parça vardı. Onun çöhrәsi aldığını indi anladım. Sümüksüz, içindә
Sadiq Hidayәt. Kor bayquş hәyatını uzatmaq naminә hәr şeyә lilә bәnzәr qan laxtası olan әti doğra-

hazır olan bir insanın üzüydü – yalnız maq doğrudan lәzzәt idi – doğrayırsan,

yaşamaq uğrunda mübarizә üçün qan da heyvanın xirtdәyindәn aram-

yaradılmış donuq türkmәn sifәtlәrindәn aram torpağa damcılayır... Qәssab

biri. Elә bil tәbiәt lap әvvәldәn onları dükanının qabağında sülәnәn sarı it,

sınaq üçün hazırlamışdı; elә bil onların dükanın içindә boğazı kәsilmiş dananın

әcdadlarının da ömrü qızmar günәşin, tünd-bulanıq gözlәri vә bir dә donuq

şıdırğı yağışın altında, tәbiәtlә sonsuz bәbәklәrinә ölüm pәrdәsi çәkilmiş qo-

çarpışmalarda keçmişdi vә övladlarına yun kәllәlәri – onlar da hәr şeyi görür,

yalnız formalarını yox, hәm dә sәrtlik- anlayırdılar.