Page 134 - "Xəzər"

inanılmaz görünürdü. Qәlәmdanın çıxartdım, güzgüyә baxdım. Yanaqlarım

üstündәki mәnzәrә hәrdәn mәnә ya- alışıb yanırdı – lap qәssabxananın

man tanış gәlirdi. Qәribә şey idi. Bәlkә qabağından asılan qoyun cәmdәk-

mәni yazmağa da elә bu şәkil mәcbur lәrinin rәnginә düşmüşdü, saqqalım

edir. Orda sәrv ağacı çәkilib, altında da pırpızlaşmışdı. Amma elә bil cismani

bardaş qurub oturmuş, lap hind deyildim, üzündәn ölüm yağan xәyala

yoqlarına oxşayan çalmalı qozbel qoca bәnzәyirdim. Gözlәrim uşaq gözlәri

var; әbasının әtәklәrini qatlayıb, sol kimi yorğun, incik, xәstәhal idi. Sanki

әlinin şәhadәt barmağı isә tәәccübünün yerin altında vә üstündә nә qәdәr

ifadәsi kimi, dodaqlarına dirәnib. Onun insan varsa, hamısının dәrdi bütün

qarşısında qara paltarlı, gözәl qamәtli ağırlığıyla çiyinlәrimә yüklәnmişdi.

bir qız rәqs edir; hәrәkәtlәri qeyri-tәbii, Görkәmimdәn xoşum gәldi. Bu nәşәli

qondarmadır. Bәlkә dә Buqamdasinin hiss güzgünün qarşısında dillәndirdi

özüdür bu qız – әlindә nilufәr, qoca ilә mәni: “Sәnin dәrdin gözlәrinin dibindә

aralarındakı ensiz arxın bu üzündә ilişib qalıb... vә әgәr ağlayası olsan,
134 durub.
dәrdlәrin dә göz yaşlarına qarışıb

2015 Tiryәk dәsgahının yanında qaranlıq gözlәrinin içinә axacaq... gözlәrindәn

fikirlәrimi dumana döndәrib dağıtdım, yaş çıxmayacaq, elәcә quru-quru

onlar incә, mavi tüstüyә qarışıb әrşә ağlayacaqsan!..”

çәkildi. Belә anlarda ruhum düşünür, Bunu dedim vә susdum. Bir an

cismim isә yuxu görürdü. Vücudum sonra yenә dillәndim: “Sәn axmaqsan!

elә bil kütlәsini, çәkisini itirib havadan Qәzәbini, kin-küdurәtini niyә rәdd

yüngül olmuşdu – mәnә namәlum olan elәmirsәn? Nәyi gözlәyirsәn? Nәyә

bir dünyada, namәlum rәnglәrlә işlәnәn ümid edirsәn? O şәrab sәnin otağında

namәlum mәnzәrәlәr arasında deyil bәyәm? Ondan bircә qurtum iç

namәlum havada süzürdü. – sәni istәdiyin mәkana aparsın!

Tiryәk bitkilәrin sakit ruhunu, onların Sarsaq... sәn sarsaqsan axı... Mәn

Sadiq Hidayәt. Kor bayquş lәng hәrәkәtlәrini ruhuma da dә, deyәsәn, boş-boşuna danışıram!”

hopdurmuşdu. Mәn bitkilәr alәmindә Beynimә gәlәn fikirlәrin bir-biriylә

idim, oraları seyr edә-edә özüm dә qәti әlaqәsi yox idi. Sәsimi sinәmdәn

bitki olmuşdum... eşidirdim, amma sözlәrin mәnasını

Əynimdә xәlәt ,manqal yanınday- anlamırdım. Bu sәs başımdakı yüzlәrlә

dım, dәrinin üstündә mütәkkәyә başqa sәsә qarışırdı. Elә bil qız-

dirsәklәnib mürgü döyürdüm, bilmirәm dırmalıydım – әl barmaqlarım gözümә

niyә, amma yenә xırdavatçı qoca hәmişәkindәn yekә dәyirdi; göz

düşdü yadıma. O da mәnim kimi belini qapaqlarım elә bil zindandı – gözlәrimә

büküb otururdu. Bu fikirdәn dәhşәtә ağırlıq edir; dodaqlarım isә şişib

gәldim. Yerimdәn sıçrayıb xәlәtimi qalınlaşmışdı...