Page 119 - "Xəzər"
P. 119
ir, zehnimdә oyanan xatirәlәr isә isә iri, ağır daşlardan tikilmiş bir qala 119
çox uzaqdakı müstәqil bir hәyatın kon- görünürdü... 2015
turlarını cızırdı. Mәn indi bu gözәlliklәri
kәnardan seyr edәn bәdbәxt bir ta- Canımı yorğunluq almışdı, Sürәn Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
maşaçı idim: xatirәlәrimlә özüm ara- gölünün sahilinә üz tutdum vә qocaman
sında necә dәrin bir uçurum qaraldığını bir sәrv ağacının kölgәsindәki qumsal-
aydın hiss edirdim. Hiss edirdim ki, lıqda oturdum. Sakit, kimsәsiz bir guşә
ürәyimdә indi bir boşluq inlәyir, bayaqkı idi. Elә bil buralara adam ayağı
kollar isә o zamanların sehirli rayihәsini dәymәmişdi. Bir dә gördüm, ağacların
itirir... Sәrv ağacları da seyrәlir, qızmar dalından balaca bir qız çıxıb qalaya
günәş altında qaynayan tәpәlәrdәn sarı yollandı. Qızın lap nazik ipәkdәn
hәyat nişanәsi çәkilirdi – mәnim o za- qara paltarı vardı әynindә. Sol әlinin
manlar olduğum mәxluq indi daha dırnaqlarını gәmirirdi, hәrәkәtlәri azad,
yaşamırdı, yox idi. Hәtta yaşasaydı sәrbәst idi, yeriyәndә elә bil süzürdü
belә, çağırıb onu dindirsәm, heç nә – ağacların arasından da süzә-süzә
eşitmәz, heç bir şey anlamazdı. O ötüb gözdәn itdi. Mәnә elә gәldi, onu
indi bir zamanlar tanıdığım insanın hardasa görmüşәm, amma indi, bu
sifәtindә idi, amma canı canımdan mәsafәdәn, belә parlaq günәş işığında
olan bir parçam deyildi daha... әmәlli seçә bilmirdim qızı. Nә vaxt
gözdәn itdiyini dә duymadım, xәbәrim
Dünya mәnә boş, kәdәrli bir ev olmadı yoxa çıxdığından.
kimi gәlir, sinәmdә dәrin bir iztirab
yanğısı sızıldayırdı. Mәn bir-bir otaqlar- Yerimdә donub qalmışdım, qımıl-
dan keçirdim, amma elә ki, o fahişәnin dana bilmirdim – onun necә keçib get-
otağıyla üzbәüzdәki sonuncu otağa diyini, yox olduğunu axı öz gözümlә
yetişirdim, qapılar arxamca öz-özünә görmüşdüm. Görәsәn, hәqiqәtәn vardı,
çırpılır, әtrafımda künclәri, heç bilmirәm, yoxsa tәxәyyülümdәn doğmuşdu bu
nәdәn yox olan divarların ürkәk gölgәsi qız? Yuxudaydım, yoxsa oyaq? Nә
qara qul-qaravaş kimi mәni dövrәyә qәdәr çalışsam da, yadıma sala
alır, keşiyimdә ayıq-sayıq dururdu. bilmirdim... Qorxudan kürәyimә elә bil
qarışqa daraşmışdı; mәnә elә gәldi,
Surәn gölünün yaxınlığına çatanda dağdakı o qalada indi bütün kabuslar
gözlәrim önündә bomboz bir dağ oyanıb vә hәmin qız da qәdim Rey
ucaldı. Bu dağa baxanda nәdәnsә sakinlәrindәn birinin kabusudur.
dayәm yadıma düşdü. Onların arasında
nә bağlılıq vardı – bilmәdim. Dağın Qarşımdakı mәnzәrә mәnә qәflәtәn
yamacı boyu getdim, bir dә gördüm tanış gәldi. Uşaq vaxtı Novruzun on
qayalarla әhatә olunmuş sәfalı bir üçüncü günü bura gәldiyimi xatırladım.
dәrәdәyәm. Yerә mavi nilufәrlәrdәn Onda qayınanam da, hәmin o fahişә
xalı sәrilmişdi elә bil, dağın başında dә mәnimlә idi. Hәmin o gün bu sәrv
ağaclarının arasında o qәdәr qaçdı-
çox uzaqdakı müstәqil bir hәyatın kon- görünürdü... 2015
turlarını cızırdı. Mәn indi bu gözәlliklәri
kәnardan seyr edәn bәdbәxt bir ta- Canımı yorğunluq almışdı, Sürәn Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
maşaçı idim: xatirәlәrimlә özüm ara- gölünün sahilinә üz tutdum vә qocaman
sında necә dәrin bir uçurum qaraldığını bir sәrv ağacının kölgәsindәki qumsal-
aydın hiss edirdim. Hiss edirdim ki, lıqda oturdum. Sakit, kimsәsiz bir guşә
ürәyimdә indi bir boşluq inlәyir, bayaqkı idi. Elә bil buralara adam ayağı
kollar isә o zamanların sehirli rayihәsini dәymәmişdi. Bir dә gördüm, ağacların
itirir... Sәrv ağacları da seyrәlir, qızmar dalından balaca bir qız çıxıb qalaya
günәş altında qaynayan tәpәlәrdәn sarı yollandı. Qızın lap nazik ipәkdәn
hәyat nişanәsi çәkilirdi – mәnim o za- qara paltarı vardı әynindә. Sol әlinin
manlar olduğum mәxluq indi daha dırnaqlarını gәmirirdi, hәrәkәtlәri azad,
yaşamırdı, yox idi. Hәtta yaşasaydı sәrbәst idi, yeriyәndә elә bil süzürdü
belә, çağırıb onu dindirsәm, heç nә – ağacların arasından da süzә-süzә
eşitmәz, heç bir şey anlamazdı. O ötüb gözdәn itdi. Mәnә elә gәldi, onu
indi bir zamanlar tanıdığım insanın hardasa görmüşәm, amma indi, bu
sifәtindә idi, amma canı canımdan mәsafәdәn, belә parlaq günәş işığında
olan bir parçam deyildi daha... әmәlli seçә bilmirdim qızı. Nә vaxt
gözdәn itdiyini dә duymadım, xәbәrim
Dünya mәnә boş, kәdәrli bir ev olmadı yoxa çıxdığından.
kimi gәlir, sinәmdә dәrin bir iztirab
yanğısı sızıldayırdı. Mәn bir-bir otaqlar- Yerimdә donub qalmışdım, qımıl-
dan keçirdim, amma elә ki, o fahişәnin dana bilmirdim – onun necә keçib get-
otağıyla üzbәüzdәki sonuncu otağa diyini, yox olduğunu axı öz gözümlә
yetişirdim, qapılar arxamca öz-özünә görmüşdüm. Görәsәn, hәqiqәtәn vardı,
çırpılır, әtrafımda künclәri, heç bilmirәm, yoxsa tәxәyyülümdәn doğmuşdu bu
nәdәn yox olan divarların ürkәk gölgәsi qız? Yuxudaydım, yoxsa oyaq? Nә
qara qul-qaravaş kimi mәni dövrәyә qәdәr çalışsam da, yadıma sala
alır, keşiyimdә ayıq-sayıq dururdu. bilmirdim... Qorxudan kürәyimә elә bil
qarışqa daraşmışdı; mәnә elә gәldi,
Surәn gölünün yaxınlığına çatanda dağdakı o qalada indi bütün kabuslar
gözlәrim önündә bomboz bir dağ oyanıb vә hәmin qız da qәdim Rey
ucaldı. Bu dağa baxanda nәdәnsә sakinlәrindәn birinin kabusudur.
dayәm yadıma düşdü. Onların arasında
nә bağlılıq vardı – bilmәdim. Dağın Qarşımdakı mәnzәrә mәnә qәflәtәn
yamacı boyu getdim, bir dә gördüm tanış gәldi. Uşaq vaxtı Novruzun on
qayalarla әhatә olunmuş sәfalı bir üçüncü günü bura gәldiyimi xatırladım.
dәrәdәyәm. Yerә mavi nilufәrlәrdәn Onda qayınanam da, hәmin o fahişә
xalı sәrilmişdi elә bil, dağın başında dә mәnimlә idi. Hәmin o gün bu sәrv
ağaclarının arasında o qәdәr qaçdı-
