Page 117 - "Xəzər"
P. 117
-biriylә dil tapmasını heç görmәdim Axı biz әslindә heç әr-arvad da deyildik 117
– içimdә daim qәribә, sarsıntılı bir – özümü aldatmaq istәmirdim. Onu 2015
toqquşma vardı. Hәrdәn inanılmaz hәmişә “fahişә” adlandırırdım. Bu sözün
şeylәr haqda düşünürdüm. Bәzәn dә mәnim üçün xüsusi cazibәsi vardı. Bu Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
özümә yazığım gәlirdi, amma onda sözü ona görә seçmişdim ki, elә mәnim
da şüurum qınayırdı mәni. Bir dә yanıma da öz ayağıyla gәlmişdi. Bu da
görürdün, kiminlәsә mübahisәyә onun bicliklәrindәn biriydi. Mәnә qarşı
girişirdim, amma fikrim hardasa uza- istәyi-zadı yox idi. Onun kimisi heç
qlarda dolaşırdı. Vә onda qәlbimin sevә bilәrdi? Pozğun qadın idi dә – biri
dәrinliklәrindә özümü qınayırdım – gör ona şәhvәtini söndürmәk, ikincisi, naz-
bir nә gündәyәm – mәhv olan, dağıla- qәmzә elәmәk, üçüncüsü, әzab vermәk
dağıla gedәn şәkilsiz bir nәsnә idim üçün gәrәk idi. Üçüylә kifayәtlәndiyi
artıq. Mәnә elә gәlirdi hәmişә belә dә mәnim üçün şübhә altındadır.
qalacağam – ayrı-ayrı parçaları bir- Şәxsәn mәni ancaq әzab vermәk,
birinә süni şәkildә yapışdırılmış eybә- incitmәk üçün seçmişdi. Düzünü desәm,
cәr, biçimsiz bir şey kimi... bunun üçün mәndәn daha uyğununu,
onsuz da, tapa bilmәzdi. Amma mәn
Ən dözülmәz olanı isә bu idi: hәr onu anasına oxşadığına görә, uzaq-
gün gözlәrimlә gördüyüm, arasında dan-uzağa mәni xatırlatdığına görә
yaşadığım insanlardan min ağac uzaq seçmişdim. İndi dә tәk özüm sevmirdim
olsam da, onları mәnә zahiri onu, bәdәnimin bütün hüceyrәlәri birәr-
bәnzәrliklәri bağlayırdı – çox әhәmiy- birәr onu arzulayırdı. Xüsusәn dә cismim
yәtsiz, uzaq vә eyni zamanda çox istәyirdi onu. Mәn hәqiqi hisslәrimi ilahi
dәrin, yaxın bir bәnzәrlik. Yox, ya- eşq, mәhәbbәt kimi anlayışlarla
şamağa ümumi ehtiyac duyduğumuzu pәrdәlәmәk istәmirәm. Bu sözlәrimә
demirәm. Mәn bu ehtiyacı ümumiyyәtlә cürbәcür әdәbi bәzәk-düzәk vermәk
hiss etmirdim. Mәnә hәr şeydәn artıq düşüncәsindәn dә çox uzağam, bunlar
әzab verәn lәçәr arvadımdan – o mәnim üçün heç xoş deyil. Mәnә elә
fahişәdәn bu qara camaatın da elә gәlirdi, vücudumun tәn ortasında
mәnim qәdәr xoşlanması idi; hamımız peyğәmbәrlәrin, müqәddәslәrin başları
onun cazibәsinә düşmüşdük, zәli kimi üzәrindә çәkilәn halәyә bәnzәr qәribә
yapışmışdıq ondan. O isә mәnә yox, bir şey sayrışır, onun bәdәninin
onlara meylli idi. Qәribә bir şey yoxdur ortasında görünәn mәşum parıltı isә
bunda. Əminәm: ikimizdәn birindә mәnim halsız, xәstә halәmi dәhşәtli
nәsә çatmırdı. bir qüvvә ilә özünә cәlb edir...
Adını “fahişә” qoymuşdum, çünki Halım yaxşılaşanda itib getmәk
bu söz qәdәr onun xislәtinә uyğun qәrarına gәldim. İstәyirdim gәbәrәcәyini
gәlәn ikincisi yox idi. Çox istәrdim ona bilәn xәstә, qotur köpәk kimi gedim,
“arvadım” deyәm, amma bacarmırdım.
– içimdә daim qәribә, sarsıntılı bir – özümü aldatmaq istәmirdim. Onu 2015
toqquşma vardı. Hәrdәn inanılmaz hәmişә “fahişә” adlandırırdım. Bu sözün
şeylәr haqda düşünürdüm. Bәzәn dә mәnim üçün xüsusi cazibәsi vardı. Bu Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
özümә yazığım gәlirdi, amma onda sözü ona görә seçmişdim ki, elә mәnim
da şüurum qınayırdı mәni. Bir dә yanıma da öz ayağıyla gәlmişdi. Bu da
görürdün, kiminlәsә mübahisәyә onun bicliklәrindәn biriydi. Mәnә qarşı
girişirdim, amma fikrim hardasa uza- istәyi-zadı yox idi. Onun kimisi heç
qlarda dolaşırdı. Vә onda qәlbimin sevә bilәrdi? Pozğun qadın idi dә – biri
dәrinliklәrindә özümü qınayırdım – gör ona şәhvәtini söndürmәk, ikincisi, naz-
bir nә gündәyәm – mәhv olan, dağıla- qәmzә elәmәk, üçüncüsü, әzab vermәk
dağıla gedәn şәkilsiz bir nәsnә idim üçün gәrәk idi. Üçüylә kifayәtlәndiyi
artıq. Mәnә elә gәlirdi hәmişә belә dә mәnim üçün şübhә altındadır.
qalacağam – ayrı-ayrı parçaları bir- Şәxsәn mәni ancaq әzab vermәk,
birinә süni şәkildә yapışdırılmış eybә- incitmәk üçün seçmişdi. Düzünü desәm,
cәr, biçimsiz bir şey kimi... bunun üçün mәndәn daha uyğununu,
onsuz da, tapa bilmәzdi. Amma mәn
Ən dözülmәz olanı isә bu idi: hәr onu anasına oxşadığına görә, uzaq-
gün gözlәrimlә gördüyüm, arasında dan-uzağa mәni xatırlatdığına görә
yaşadığım insanlardan min ağac uzaq seçmişdim. İndi dә tәk özüm sevmirdim
olsam da, onları mәnә zahiri onu, bәdәnimin bütün hüceyrәlәri birәr-
bәnzәrliklәri bağlayırdı – çox әhәmiy- birәr onu arzulayırdı. Xüsusәn dә cismim
yәtsiz, uzaq vә eyni zamanda çox istәyirdi onu. Mәn hәqiqi hisslәrimi ilahi
dәrin, yaxın bir bәnzәrlik. Yox, ya- eşq, mәhәbbәt kimi anlayışlarla
şamağa ümumi ehtiyac duyduğumuzu pәrdәlәmәk istәmirәm. Bu sözlәrimә
demirәm. Mәn bu ehtiyacı ümumiyyәtlә cürbәcür әdәbi bәzәk-düzәk vermәk
hiss etmirdim. Mәnә hәr şeydәn artıq düşüncәsindәn dә çox uzağam, bunlar
әzab verәn lәçәr arvadımdan – o mәnim üçün heç xoş deyil. Mәnә elә
fahişәdәn bu qara camaatın da elә gәlirdi, vücudumun tәn ortasında
mәnim qәdәr xoşlanması idi; hamımız peyğәmbәrlәrin, müqәddәslәrin başları
onun cazibәsinә düşmüşdük, zәli kimi üzәrindә çәkilәn halәyә bәnzәr qәribә
yapışmışdıq ondan. O isә mәnә yox, bir şey sayrışır, onun bәdәninin
onlara meylli idi. Qәribә bir şey yoxdur ortasında görünәn mәşum parıltı isә
bunda. Əminәm: ikimizdәn birindә mәnim halsız, xәstә halәmi dәhşәtli
nәsә çatmırdı. bir qüvvә ilә özünә cәlb edir...
Adını “fahişә” qoymuşdum, çünki Halım yaxşılaşanda itib getmәk
bu söz qәdәr onun xislәtinә uyğun qәrarına gәldim. İstәyirdim gәbәrәcәyini
gәlәn ikincisi yox idi. Çox istәrdim ona bilәn xәstә, qotur köpәk kimi gedim,
“arvadım” deyәm, amma bacarmırdım.
