Page 121 - "Xəzər"
P. 121
a qeyri-ixtiyari evә yollandım. zülmәtlәrdә gәzdirirdi ki... Hәyatla ölüm 121
Gözüm әtrafda heç nәyi, heç kәsi gör- o nöqtәlәrdә çulğaşırdı. Bax, orda, 2015
mürdü, mәnә elә gәlirdi, tanımadığım, hәmin o çulğaşma nöqtәsindә çoxdan
tamam yad bir şәhәrdәyәm. Ətrafımda yox olmuş obrazlar, çoxdan qәtlә Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
hәndәsi fiqurlu qәribә evlәr sәf çәkib yetirilmiş arzular canlanır, dad çәkib
durmuşdu – qalalar, lal pәncәrәlәri, qisas istәyirdilәr. O an әtrafımdakı
qapıları olan evlәr. Adama elә gәlirdi, alәmdәn qopdum vә artıq әzәli axına
burda, bu şәraitdә heç bir canlı yaşaya düşüb heçliyә qovuşmağa, bir heç
bilmәz. Divarlar xәstәhal bir bәyazlıqla olmağa hazır idim. Bir neçә dәfә:
ağarırdı. Ən maraqlısı isә bu idi ki, “Ölüm!.. Ölüm!.. Hardasan?”– deyә
gördüklәrimә inana bilmir, hәr divarın pıçıldadım vә bundan elә bil tәskinlik
qarşısında ayaq saxlayıb baxırdım: ay tapdım, gözlәrim yumuldu...
işığı hәr cizgisi aydın olan kölgәmi bu
divarlara salırdı – başsız idim vә başsız Gözlәrim yumulan kimi, özümü
kölgәmә baxırdım. Kölgәmin başı yox- Mәhәmmәdiyyә meydanının tәn
dur... Mәnim kölgәmin başı yoxdur! ortasında gördüm. Orada nәhәng bir
Deyirlәr, kölgәsini başsız görәnlәr ilin dar ağacı qurulmuşdu. Hәmişә evimin
sonuna kimi ölәcәklәr – bunu qabağında oturan xırdavatçını – o
eşitmişdim. yazıq, çarәsiz qocanı asmışdılar. Bir
neçә fәrraş dar ağacının dibindә şәrab
Qorxa-qorxa evә girdim, cәld keçib içirdi. Dodaqlarının qanı qaçmış, gözlәri
otağıma sığındım. Burnumdan qan dәhşәtdәn girdәlәnmiş qaynanam da
açıldı, nә illah edirdim, kәsmәk bilmirdi. әlimdәn yapışıb mәni adamların
Bir xeyli qan gedәndәn sonra halsız, arasından çәkә-çәkә dar ağacına
az qala huşsuz vәziyyәtdә çarpayıma doğru apardı vә qırmızı paltarlı cәllada
yıxıldım. Dayә yazıq mәnә kömәk göstәrib dedi: “Bunu da dara çәkin!”
etmәk üçün әlindәn gәlәni әsirgәmirdi.
Dәhşәt içindә, diksinib ayıldım.
Yuxuya getmәmişdәn qalxdım, Qan-tәrә batmış bәdәnim od tutub
keçib güzgüyә baxdım: qocalmış, yanır, yanaqlarımı elә bil alovun dәli
ağappaq, hәyat nişanәsi duyulmayan dillәri qarsalayırdı. Özümü bu kabusun
ölü sifәtimi gördüm. Elә dәyişmişdim, çәngindәn qurtarmaq üçün qalxdım,
tanınası halım qalmamışdı. Yerimә su içdim, sudan bir az da üz-başıma,
girdim, üzümü divara çevirdim, dizlәrimi boyun-boğazıma vurdum. Tәzәdәn
qarnıma yığıb büzüşdüm, yorğanı yerimә girdim, amma gözlәrimdә yuxu
başıma çәkdim, gözlәrimi yumdum, yox idi – yumulmaq bilmirdi.
düşüncәlәr kәlәfinin indicә itәcәk ucunu
tutmaq üçün diqqәtimi cәmlәdim. Otağın alatoranında gözüm rәfdәki
Xәyalların kәlәfi mәni taleyimin qaranlıq su kuzәsinә sataşdı; baxışlarım onda
dolaylarına aparır, elә qorxunc ilişib qaldı – rәfin lap qırağında dur-
muşdu. Elә bildim nә qәdәr ki gözlәrim
Gözüm әtrafda heç nәyi, heç kәsi gör- o nöqtәlәrdә çulğaşırdı. Bax, orda, 2015
mürdü, mәnә elә gәlirdi, tanımadığım, hәmin o çulğaşma nöqtәsindә çoxdan
tamam yad bir şәhәrdәyәm. Ətrafımda yox olmuş obrazlar, çoxdan qәtlә Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
hәndәsi fiqurlu qәribә evlәr sәf çәkib yetirilmiş arzular canlanır, dad çәkib
durmuşdu – qalalar, lal pәncәrәlәri, qisas istәyirdilәr. O an әtrafımdakı
qapıları olan evlәr. Adama elә gәlirdi, alәmdәn qopdum vә artıq әzәli axına
burda, bu şәraitdә heç bir canlı yaşaya düşüb heçliyә qovuşmağa, bir heç
bilmәz. Divarlar xәstәhal bir bәyazlıqla olmağa hazır idim. Bir neçә dәfә:
ağarırdı. Ən maraqlısı isә bu idi ki, “Ölüm!.. Ölüm!.. Hardasan?”– deyә
gördüklәrimә inana bilmir, hәr divarın pıçıldadım vә bundan elә bil tәskinlik
qarşısında ayaq saxlayıb baxırdım: ay tapdım, gözlәrim yumuldu...
işığı hәr cizgisi aydın olan kölgәmi bu
divarlara salırdı – başsız idim vә başsız Gözlәrim yumulan kimi, özümü
kölgәmә baxırdım. Kölgәmin başı yox- Mәhәmmәdiyyә meydanının tәn
dur... Mәnim kölgәmin başı yoxdur! ortasında gördüm. Orada nәhәng bir
Deyirlәr, kölgәsini başsız görәnlәr ilin dar ağacı qurulmuşdu. Hәmişә evimin
sonuna kimi ölәcәklәr – bunu qabağında oturan xırdavatçını – o
eşitmişdim. yazıq, çarәsiz qocanı asmışdılar. Bir
neçә fәrraş dar ağacının dibindә şәrab
Qorxa-qorxa evә girdim, cәld keçib içirdi. Dodaqlarının qanı qaçmış, gözlәri
otağıma sığındım. Burnumdan qan dәhşәtdәn girdәlәnmiş qaynanam da
açıldı, nә illah edirdim, kәsmәk bilmirdi. әlimdәn yapışıb mәni adamların
Bir xeyli qan gedәndәn sonra halsız, arasından çәkә-çәkә dar ağacına
az qala huşsuz vәziyyәtdә çarpayıma doğru apardı vә qırmızı paltarlı cәllada
yıxıldım. Dayә yazıq mәnә kömәk göstәrib dedi: “Bunu da dara çәkin!”
etmәk üçün әlindәn gәlәni әsirgәmirdi.
Dәhşәt içindә, diksinib ayıldım.
Yuxuya getmәmişdәn qalxdım, Qan-tәrә batmış bәdәnim od tutub
keçib güzgüyә baxdım: qocalmış, yanır, yanaqlarımı elә bil alovun dәli
ağappaq, hәyat nişanәsi duyulmayan dillәri qarsalayırdı. Özümü bu kabusun
ölü sifәtimi gördüm. Elә dәyişmişdim, çәngindәn qurtarmaq üçün qalxdım,
tanınası halım qalmamışdı. Yerimә su içdim, sudan bir az da üz-başıma,
girdim, üzümü divara çevirdim, dizlәrimi boyun-boğazıma vurdum. Tәzәdәn
qarnıma yığıb büzüşdüm, yorğanı yerimә girdim, amma gözlәrimdә yuxu
başıma çәkdim, gözlәrimi yumdum, yox idi – yumulmaq bilmirdi.
düşüncәlәr kәlәfinin indicә itәcәk ucunu
tutmaq üçün diqqәtimi cәmlәdim. Otağın alatoranında gözüm rәfdәki
Xәyalların kәlәfi mәni taleyimin qaranlıq su kuzәsinә sataşdı; baxışlarım onda
dolaylarına aparır, elә qorxunc ilişib qaldı – rәfin lap qırağında dur-
muşdu. Elә bildim nә qәdәr ki gözlәrim
