Page 124 - "Xəzər"

әlindәn vurub saldım. Var gücümlә zorla bir tәbәssüm qondururdu: oyun

çığırırdım. Evdә kim vardısa, yüyürüb çıxarır, tamaşa qururdular. Ay istedadsız

otağımın qapısı ağzına toplaşdı. O aktyorlar idi ha, heç inandırıcı görün-

fahişә dә gәldi, amma tez dә çıxıb mürdülәr! Yәni elә bilirdilәr keyәm,

getdi. Amma qarnına baxmağa macal xәbәrim yoxdur?

tapdım – bir az da böyümüşdü. Yox, Görәsәn, bu qadın niyә mәnә bu

demәli, hәlә doğmamışdı... Gedib dәrәcәdә bağlı idi? Niyә dәrdimә şәrik

mәnim üçün hәkim çağırdılar, mәn dә olmağa can atırdı? Bir zamanlar, lap

sevinirdim, heç olmasa, bu sarsaqlarıın çoxdan ona pul vermişdilәr – mәni

qayğısını artırıb başlarını qatmışdım. keçi әmcәyi kimi sallanan, qarabuğdayı

Bir arşın saqqalı olan hәkimbaşımız döşlәrindәn әmizdirmәsi üçün. Kaş

gәldi, tiryәk çәkmәli olduğumu söylәdi. döşlәri yara tökәydi onda! İndi, onun

Mәnim әzab dolu hәyatımda gözәl әmcәklәrini görәndә ürәyim qalxırdı,

şey idi tiryәk! Tiryәk çәkәndә düşün- bir zamanlar onlardakı hәyat şirәsini

cәlәrim yenә nәciblәşir, nağıllardakı iştahla әmdiyimi, vücudlarımızın
124 kimi mehriban, yüngül olur, yerdәki hәrarәtinin bir-birinә qarışdığını heç

2015 әzabların çәngindәn qopub lap uza- tәsәvvür edә bilmirdim. O zamanlar

qlara – göylәrә uça bilirdi. Elә bil sirli bu qadın bәdәnimin hәr yerinә tox-

bir yarasanın qanadlarında bomboş, unurdu vә elә ona görә indi dә bütün

hüzurlu bir alәmin göz işlәdikcә uzanan әrsiz qadınlara xas bir açıq-saçıqlıqla,

parlaq әnginliklәrinә uçurdum. Tiryәkin sәrbәst davranırdı mәnimlә. Onun

hәzzi o qәdәr dәrin, o qәdәr gözәl gözündә mәn hәlә dә uşaq idim -

idi... Onun şirinliyi mәnә ölümün şirin- ayaqyolunda o qәdәr “çiş” tutmuşdu...

liyindәn belә güclü gәlirdi! Kim bilir, bәlkә mәnimlә öz şәhvәtini

Manqalın qabağından durdum, söndürürdü? Ər sarıdan yarımayan

hәyәtә açılan xırda pәncәrәnin önünә qadınlar özlәrinә “bacılıq” seçәn kimi,

keçdim. Dayәmi gördüm – günün bu da mәni seçmişdi bәlkә?..

Sadiq Hidayәt. Kor bayquş altında oturub göyәrti arıtlayırdı. Bәs indi? Bu halsız, çarәsiz

Gәlininә dediklәrini eşitdim: “Hamımızın vәziyyәtimdә gör mәnә necә diqqәtlә

ürәyi üzülüb, daha tabımız qalmayıb! baxır, yerimin içindә necә ehtiyatla

Barı Allah rahat bir ölüm verәydi ona, çevirir, altımı necә sәliqәylә dәyişirdi!..

canı qurtaraydı!” Yәqin hәkimbaşı de- Əgәr öz arvadım, hәmin o fahişә mәnә

mişdi onlara, daha sağalan deyildim... qulluq etsәydi, heç vaxt imkan

Mәn heç nәyә tәәccüblәnmirdim. vermәzdim dayәmin әli dәysin mәnә,

Deyirәm, nә axmaqdır bu insanlar! Bir çünki arvadımın dünyagörüşü dә,

saat sonra mәnә ot şәrbәti gәtirәndә, gözәllik duyğusu da onunkundan qat-

gördüm gözlәri ağlamaqdan qızarıb, qat üstün idi. Bәlkә, indiki bu utancaqlığı

şişib. Amma mәnim yanımda üzünә şәhvani düşüncәlәrim oyadırdı mәndә?