Page 118 - "Xəzər"

yad gözlәrdәn gizlәnim – quşlar qaşıyıb yox edirdi. Küçәlәr ağardılmış

ölümlәrinә yaxın necә elәyirsә, elәcә... köhnә divarlar boyu uzanıb gedirdi,

Sәhәr erkәn yerimdәn qalxdım, әynimi әtrafda lal bir sükut vardı, sanki hәr

geyindim, rәfdәn iki dәnә südçörәyi şey közәrmiş havanın müqәddәs hüzur

götürüb evdәn elә qaçdım, kimsә qanunlarının, süsqunluq qanunlarının

duyuq düşmәdi. keşiyindә durmuşdu. Elә bil buraların

Mәn qaçırdım, qәfil yaxalandığım hәr qarışında sirr gizlәnmişdi – heç

dәrddәn qaçırdım. Üz-gözündәn şәhvәt ciyәrlәrim dә nәfәs alıb bu sükutu

yağan, amalı ya pul, ya da murdar pozmağa cürәt etmirdi...

ehtiraslarını toxtatmaq olan bu qara Birdәn hiss etdim ki, şәhәr darvaza-

kütlәnin dolaşdığı küçәlәrlә, düşük larından uzaqlaşmışam. Günәşin

adamların arasından hara getdiyimi minlәrlә әmici şüası sanki bәdәnimin

bilmәdәn qaçırdım. Heç onlara bax- tәrini sümürüb çıxarmaqdan başqa iş

mağa da ehtiyac yox idi. Onların hәr tapa bilmirdi özünә. Qupquru çöllükdәki

biri elә qalanları kimiydi: bir ağız, bir tәşnә kollar gündәn yanıb sarıkök
118 yığın bağırsaq, bir dә hәcәmәt!..
rәngi almışdı. Günәşin özü isә göylәrin

2015 Qәflәtәn özümü daha güclü, daha dәrinliyindәn baxan göz kimi, yandırıcı

diri hiss etdim, ayaqlarım elә sürәtlә, baxışlarını bu dinmәz, ölü mәnzәrәnin

elә yüngül yeridi ki, özümün dә üzәrindә gәzdirirdi. Lakin burda

inanmağım gәlmәdi. Hәyatın bütün torpağın da, ölü ot-әlәfin dә qәribә,

qandallarından qurtulduğumu hiss xüsusi bir qoxusu vardı – elә güclü

elәdim, sallaq çiyinlәrimi dikәltdim – qoxu idi, içimә çәkәndә uşaqlığımın

uşaq vaxtı hәr dәfә çiyinlәrimdәki bir anını xatırladım; yaddaşımda o

hansısa mәsuliyyәt yükünü atanda anın yalnız hәrәkәtlәri, sözlәri deyil,

mütlәq dikәlir, qәddimi düzәldirdim. hәm dә hәyatımın o dövrü ilә bağlı

Gün get-gedә qalxır, adamın canını yaşantılar oyandı. Elә bil lap dünәn

yaxırdı. Mәn dә artıq sakit, xәlvәt olmuşdu... Birdәn xoş bir başgicәl-

Sadiq Hidayәt. Kor bayquş küçәlәrә çatmışdım. Dörd tәrәfimdә lәnmәsi duydum. Sanki bu itmiş dünya-

alçaq, qaralmış bacaları olan, kub, da tәzәdәn anadan olmuşdum. Bu

prizma, konusvarı qәribә boz tikililәr hissin ecazkar, mәstedici bir xislәti

görünürdü – xırda, qaranlıq qapı- vardı: köhnә şirin çaxır kimi bütün

pәncәrәsi olan evlәr. Bu evlәrin qapı- damarlarımda dolaşdı; çöllükdәki

bacası bağlıydı, elә bil tәrk olunmuş, tikanlıqları, daşları, ağacların gövdәsini,

atılmışdı. Elә bil bu evlәrdә heç bir xırda kәkotu kollarını gözümlә seçir,

mәxluq mәskәn salmaz, yaşaya doğma rayihәlәrini duyur, uzaqlarda

bilmәzdi. qalmış o günlәri düşünürdüm, lakin

Günәş qızıl ülgüc kimi divarların yaddaşımı oyadan bütün şeylәr sehirli

künc-bucaqlarındakı kölgәlәri kәsir, bir tәrzdә mәndәn uzaqlaşa-uzaqlaşa