Page 122 - "Xəzər"

bu küzәni görür, yuxu nәdir bilmәyә- halı özünә gәlmir, kefi açılmırdı; fürsәt

cәyәm. İçimә әsassız bir vәsvәsә tapan kimi öz evlәrindәn, gәlinindәn,

dolmuşdu – kuzәnin ordan düşüb oğlundan danışır, qәribә hadisәlәrin,

sınacağından qorxurdum. Onu bir az şәhvani hәyәcanların şahidinә çevrildi.

geri itәlәmәk üçün qalxdım, lakin Axmaqlığa bir bax! Mәn dә, yeri gәldi-

namәlum, tilsimli bir qüvvә әlimi alıb gәlmәdi, dayәmlә bir evdә yaşayan

apardı, kuzәni çәkib yerә saldım, çi- insanları düşünür, başqalarının

lik-çilik oldu. Yerimә girib gözlәrimi şәnliyinә, şadyanalığına, kefinә niyә

bәrk-bәrk yumdum. Birdәn elә bildim, bu qәdәr pis baxdığının sәbәbini heç

dayәm gәlib otağa, mәnә baxır. cür anlaya bilmirdim. Belә söhbәtlәr

Yorğanın altında yumruqlarımı hәyә- sanki ürәyimi sıxırdı: axı hәyatımın

canla düyünlәdim, amma heç nә başa çatdığını, yavaş-yavaş, әzab

olmadı. Bayğın vәziyyәtdә küçәdәn çәkә-çәkә sönәrәk heçliyә qovuşdu-

gәlәn qәribә sәslәri, giriş qapısının ğumu gözәl bilirdim. Bunu bilә-bilә, o

necә çırpıldığını eşidirdim. Bu dәfә sarsaq insanların hәyatını niyә düşü-
122 dayәmin ayaq sәslәrini dә duydum: nürdüm axı? Sağlam, yemәyini iştahla

2015 çәkәlәyini sürütlәyә-sürütlәyә keçib yeyәn, yaxşı yatıb yaxşı sevişәn,

getdi; yәqin sәhәr açılmışdı, pendiri, mәnim yaşadığım әzabların mindәn

çörәyi götürürdü. birini görmәyәn, ölüm quşunun qanad-

Sonra küçәdәn mer-meyvә satan larından qopan mehi üzlәrindә heç

kişinin sәsi gәldi: “Tut var ha, xartut! vaxt duymayan bu axmaq adam-

Ciyәrin dәrmanı!” Deyәsәn, hәyat öz cığazların mәnә nә dәxli vardı axı?..

axarındaydı. Hava işıqlaşırdı. Gözlәrim Dayәm mәnimlә hәlә dә bir uşaq

açılanda hәyәtdәki hovuzun suyunda kimi davranırdı – utancaqlığımın

әks edib dar pәncәrәdәn keçәrәk düz fәrqindә deyildi. Amma mәn hәlә dә

tavana düşәn titrәk gün işığını gördüm. arvadımdan utanırdım. O, mәnim

Gecә gördüyüm yuxu indi mәnә otağıma girәndә sıxılırdım, içinә bәlğәm

Sadiq Hidayәt. Kor bayquş çox uzaq, pozuq-bulanıq gәlirdi. Elә tüpürdüyüm kiçik lәyәnin üstünü

bil neçә illәr qabaq, hәlә uşaq olanda xәlәtimlә örtür, saç-saqqalımı tәlәsik

görmüşdüm onu. Dayә sәhәr yemәyimi darayır, başımdakı gecә papağımı

gәtirdi. Qadının üzü sanki әyri güzgüdә düzәldirdim. Amma dayәmdәn әsla

әks olunurdu: sifәti elә uzanmış, elә utanmırdım. Görәsәn, mәnimlә heç

arıq idi, elә bil özü deyildi. Bir az da qohumluğu olmayan bu qadın niyә

gülmәli görünürdü. Sanki bәdәninin qәlbimdә özünә belә möhkәm yer

ağırlığı sifәtini dartıb uzatmışdı. elәmiş, hәyatıma bu dәrәcәdә girmişdi?

Dayәm tüstünün mәnә ziyan oldu- Yadımdadır, qışda kürsünü elә bu

ğunu yaxşı bilsә dә, gәlib çubuğunu otaqda qurardılar. Mәn, dayәm vә o

otağımda çәkirdi. O, tәnbәki çәkmәsә, fahişә yorğanın altına girib kürsünün