Page 113 - "Xəzər"
P. 113
a bir xeyli әlbәyaxadan sonra, oğraş idim. Şәhәrin әn sarsaq adamı 113
qalxıb getdi. Hәmin gecә mәnә qalan belә mәnә gülürdü. Amma әslinә qa- 2015
bәdәninin qızdırdığı, onun qoxusu landa, bu qara camaatdan axı nә
hopmuş yatacaqda yatıb şellәnmәk öyrәnә bilәrdim? İndi artıq bilirәm: Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
oldu. Rahat yatmağın nә olduğunu onları hәyasızlıqlarına, sırtıqlıqlarına
mәn elә hәmin gecә bildim. Ertәsi görә sevirmiş. Onun mәhәbbәti dә
gündәn etibarәn yerini başqa otaqda elә sevgililәri kimi murdar, üfunәtli idi
salmalı oldu... – bu eşqdәn, bu mәşuqlardan ancaq
ölüm havası gәlirdi...
Axşamlar mәn evә qayıdanda, o
hәlә gәlmәmiş olurdu. Əslindә, gәlib- Görәsәn, doğrudan, onunla seviş-
gәlmәdiyini dә heç düz-әmәlli bilmirdim, mәk istәyirdim? Mәni bu dәrәcәdә
bilmәk dә istәmirdim – axı tәkliyә, cәlb edәn onun nәyiydi? Zahiri gör-
tәklikdә ölmәyә mәhkum edilәn adam kәmi? Bәlkә mәnә bәslәdiyi nifrәt?
kimiydim. Çox istәyirdim necә olur-ol- Bәlkә davranışı? Bәlkә uşaqlıqdan
sun bir yol tapıb, onun aşnalarını ona bağlanmağım? Bәlkә anasına
tanıyam. İnanmazsınız, amma elә ki mәhәbbәtim? Bәlkә elә bunların
kimdәnsә xoşu gәldiyini eşidirdim, hamısı?.. Yox. Bilmirәm! Bircә şey bili-
düşürdüm onun dalına, pusub minbir rәm: bu qadın, bu fahişә, bu cadugәr
oyundan çıxır, hәmin şәxslә tanış ol- mәnim ruhuma elә bir zәhәr hopdur-
maq üçün alçalırdım qarşısında, onları muşdu, onu istәyәn tәk mәn deyildim,
bir-birinә birtәhәr yaxınlaşdırmaqla bәdәnimin bütün hüceyrәlәri tәk-tәk
rahatlıq tapırdım. Amma ay aşnaları onun hüceyrәlәrinin eşqindәydi – qo-
vardı ha! İçalatsatandan tutmuş vuşmaq üçün dad çәkir, nalә edirdilәr.
aşpaza; gecә gözәtçisindәn müftiyә;
tacirdәn filosofa kimi, eyni xislәtdә, İnsan ayağı dәymәyәn kimsәsiz
eyni sir-sifәtdә – kәllәpaçabişirәnin bir adada onunla baş-başa qalmaq
şәyirdinә bәnzәyirdi hamısı. Fәrqli әn böyük arzum idi! Deyirdim, kaş bir
olan cürbәcür adları, növbәnöv zәlzәlәdәn, qasırğadan-zaddan ola,
ayamaları, bir dә peşәlәri idi. Onların şimşәk çaxa, pәncәrәmizin altında
hamısını mәndәn üstün tuturdu bu pusub fürsәt gözlәyәn o murdarları
lәçәr... vurub külә döndәrә, dünyada elәcә
ikimiz qalaq.
Necә alçalır, necә sıxılırdım, buna
kimsә inanmaz! Bilirsiniz nәdәn qorx- Görәsәn, onda da mәni qoyub han-
urdum? Qorxurdum arvadımı itirәm! sısa heyvanı – Hindistan kobrasını,
Çalışırdım onun mәşuqlarından özümü әjdahanı-zadı seçmәyәcәkdi ki? Onun-
necә aparmağı, xoşagәlәn olmağı la, heç olmasa, bircә gecәmi keçirmәk
öyrәnim... Amma nә etsәm dә, hamının istәyirdim, sonra qoy lap qucaqlaşa-
gözündә çarәsiz bir qurumsaq, bir qucaqlaşa canımızı tapşıraq! Mәncә,
hәyatımın әn gözәl sonluğu elә bu
olardı...
qalxıb getdi. Hәmin gecә mәnә qalan belә mәnә gülürdü. Amma әslinә qa- 2015
bәdәninin qızdırdığı, onun qoxusu landa, bu qara camaatdan axı nә
hopmuş yatacaqda yatıb şellәnmәk öyrәnә bilәrdim? İndi artıq bilirәm: Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
oldu. Rahat yatmağın nә olduğunu onları hәyasızlıqlarına, sırtıqlıqlarına
mәn elә hәmin gecә bildim. Ertәsi görә sevirmiş. Onun mәhәbbәti dә
gündәn etibarәn yerini başqa otaqda elә sevgililәri kimi murdar, üfunәtli idi
salmalı oldu... – bu eşqdәn, bu mәşuqlardan ancaq
ölüm havası gәlirdi...
Axşamlar mәn evә qayıdanda, o
hәlә gәlmәmiş olurdu. Əslindә, gәlib- Görәsәn, doğrudan, onunla seviş-
gәlmәdiyini dә heç düz-әmәlli bilmirdim, mәk istәyirdim? Mәni bu dәrәcәdә
bilmәk dә istәmirdim – axı tәkliyә, cәlb edәn onun nәyiydi? Zahiri gör-
tәklikdә ölmәyә mәhkum edilәn adam kәmi? Bәlkә mәnә bәslәdiyi nifrәt?
kimiydim. Çox istәyirdim necә olur-ol- Bәlkә davranışı? Bәlkә uşaqlıqdan
sun bir yol tapıb, onun aşnalarını ona bağlanmağım? Bәlkә anasına
tanıyam. İnanmazsınız, amma elә ki mәhәbbәtim? Bәlkә elә bunların
kimdәnsә xoşu gәldiyini eşidirdim, hamısı?.. Yox. Bilmirәm! Bircә şey bili-
düşürdüm onun dalına, pusub minbir rәm: bu qadın, bu fahişә, bu cadugәr
oyundan çıxır, hәmin şәxslә tanış ol- mәnim ruhuma elә bir zәhәr hopdur-
maq üçün alçalırdım qarşısında, onları muşdu, onu istәyәn tәk mәn deyildim,
bir-birinә birtәhәr yaxınlaşdırmaqla bәdәnimin bütün hüceyrәlәri tәk-tәk
rahatlıq tapırdım. Amma ay aşnaları onun hüceyrәlәrinin eşqindәydi – qo-
vardı ha! İçalatsatandan tutmuş vuşmaq üçün dad çәkir, nalә edirdilәr.
aşpaza; gecә gözәtçisindәn müftiyә;
tacirdәn filosofa kimi, eyni xislәtdә, İnsan ayağı dәymәyәn kimsәsiz
eyni sir-sifәtdә – kәllәpaçabişirәnin bir adada onunla baş-başa qalmaq
şәyirdinә bәnzәyirdi hamısı. Fәrqli әn böyük arzum idi! Deyirdim, kaş bir
olan cürbәcür adları, növbәnöv zәlzәlәdәn, qasırğadan-zaddan ola,
ayamaları, bir dә peşәlәri idi. Onların şimşәk çaxa, pәncәrәmizin altında
hamısını mәndәn üstün tuturdu bu pusub fürsәt gözlәyәn o murdarları
lәçәr... vurub külә döndәrә, dünyada elәcә
ikimiz qalaq.
Necә alçalır, necә sıxılırdım, buna
kimsә inanmaz! Bilirsiniz nәdәn qorx- Görәsәn, onda da mәni qoyub han-
urdum? Qorxurdum arvadımı itirәm! sısa heyvanı – Hindistan kobrasını,
Çalışırdım onun mәşuqlarından özümü әjdahanı-zadı seçmәyәcәkdi ki? Onun-
necә aparmağı, xoşagәlәn olmağı la, heç olmasa, bircә gecәmi keçirmәk
öyrәnim... Amma nә etsәm dә, hamının istәyirdim, sonra qoy lap qucaqlaşa-
gözündә çarәsiz bir qurumsaq, bir qucaqlaşa canımızı tapşıraq! Mәncә,
hәyatımın әn gözәl sonluğu elә bu
olardı...
