Page 111 - "Xəzər"
P. 111
nd rәngli bir şüşә dә vermişdi – himayәsindә, onun qızıyla – hәmin o 111
bunu dayәm danışırdı. İnandırıcı idi, fahişәylә bir yerdә böyüdüm. 2015
Buqamdasi kimi bir qadın öz oğluna
yadigar kimi daha nә verә bilәrdi ki? Özümü xatırlayandan bibimi ana Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
Qırmızı şәrab; әbәdi yuxunun әn asan bilib sevmişәm. Onu çox sevirdim.
yolu; hәmişәlik hüzur bәxş edәn kobra Qızını – yәni süd bacımı da mәhz
zәhәri! Şüşәdә bәlkә dә onun elә öz anasına oxşadığına görә arvad elәdim
hәyatının şirәsiydi – üzüm salxımı özümә. Daha doğrusu, onu almağa
kimi, son qәtrәsinәdәk sıxıb mәnә mәcbur idim. Qız yalnız bir dәfә özünü
bağışlamışdı – atamın, ya da әmimin mәnә tәslim etdi. Hәmin hadisәni öm-
axırına çıxan hәmin o zәhәri... İllәr rüm boyu unuda bilmәrәm. Bu hadisә
keçib, mәnә necә qiymәtli bir hәdiyyә onun anası – mәnim bibim ölüm
qoyduğunu indi anlamışam. yatağında canıyla әllәşәrkәn,
çarpayısının baş tәrәfindә olmuşdu...
Görәsәn, anam hәlә sağdır? Bәlkә
dә indi, mәn bu sәtirlәri yazarkәn Hin- Gecәdәn xeyli keçmişdi, evdәkilәrin
distanın ucqar bir şәhәrinin küçә- hamısı çoxdan yuxuda idi. Mәn dә
lәrindәn, meydanlarından birindә mәşәl yatmağa hazırlaşırdım. Əynimdә alt
işığında ilan kimi qıvrıla-qıvrıla rәqs paltarı, canıyla әllәşәn bibimin otağına
edir, hәr şeylә maraqlanan yarıçılpaq getdim – vidalaşmaq istәyirdim onunla,
qadınlar, uşaqlar, kişilәr isә onun sabaha çıxmayacağını bilirdim.
tamaşasına durub. Beli bükülmüş, Rәhmәtliyin çarpayısının baş tәrәfindә
pırtlaşıq saçları ağarmış qoca atam, bir cüt şam yanırdı, canını tapşıran
ya da әmim isә bir qıraqda oturub kimi cәsәdinә cin-şeytan doluşmasın
baxır, dibsiz quyu kimi qaranlıq olan deyә sinәsinә Quran qoymuşdular.
mәşum otağı xatırlayır, ilanın fısıltısını Üzündәki kәtan parçanı çәkәndә
eşidir – bax-bax, başını qaldırdı... bibimin hәmişәki kimi ciddi, cazibәdar
gözlәri alışıb-yanır, mantiyası açılıb... sifәtini gördüm. Artıq onu bu dünyaya
әrsinә oxşayır lap... bozumtul boynunun bağlayan bircә tel belә qalmamışdı.
arxa tәrәfindә eynәyә bәnzәr naxışı Qeyri-ixtiyari baş әydim qarşısında.
aydın görünür... O an ölüm mәnә çox adi, tәbii bir şey
kimi gәlirdi... Birdәn qadının
Nә başınızı ağrıdım, atam mәni dodaqlarının qırağında donub qalmış
“nәnәcan” çağırdığım sevimli qadının kinayәli tәbәssümü dәydi gözümә.
– dayәnin qucağında buraxanda, hәlә İstәdim әlini öpüb çıxam, amma
südәmәr körpә idim. Nәnәcan hәm çönәndә, indi arvadım olan hәmin o
dә mәnim bibim qızına, yәni indi fahişә otağa girdi. Son nәfәsi ağzından
arvadım olan bu lәçәr, fahişә qadına çıxan anasının yanında mәnә necә
süd verirdi. Belәliklә, dalğalı saçları şәhvәtlә sıxıldı, necә çәkdi özünә sarı,
hәmişә alnına tökülәn cantaraq bibimin necә hәrarәtli, çılğın öpüşlәrә qәrq
bunu dayәm danışırdı. İnandırıcı idi, fahişәylә bir yerdә böyüdüm. 2015
Buqamdasi kimi bir qadın öz oğluna
yadigar kimi daha nә verә bilәrdi ki? Özümü xatırlayandan bibimi ana Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
Qırmızı şәrab; әbәdi yuxunun әn asan bilib sevmişәm. Onu çox sevirdim.
yolu; hәmişәlik hüzur bәxş edәn kobra Qızını – yәni süd bacımı da mәhz
zәhәri! Şüşәdә bәlkә dә onun elә öz anasına oxşadığına görә arvad elәdim
hәyatının şirәsiydi – üzüm salxımı özümә. Daha doğrusu, onu almağa
kimi, son qәtrәsinәdәk sıxıb mәnә mәcbur idim. Qız yalnız bir dәfә özünü
bağışlamışdı – atamın, ya da әmimin mәnә tәslim etdi. Hәmin hadisәni öm-
axırına çıxan hәmin o zәhәri... İllәr rüm boyu unuda bilmәrәm. Bu hadisә
keçib, mәnә necә qiymәtli bir hәdiyyә onun anası – mәnim bibim ölüm
qoyduğunu indi anlamışam. yatağında canıyla әllәşәrkәn,
çarpayısının baş tәrәfindә olmuşdu...
Görәsәn, anam hәlә sağdır? Bәlkә
dә indi, mәn bu sәtirlәri yazarkәn Hin- Gecәdәn xeyli keçmişdi, evdәkilәrin
distanın ucqar bir şәhәrinin küçә- hamısı çoxdan yuxuda idi. Mәn dә
lәrindәn, meydanlarından birindә mәşәl yatmağa hazırlaşırdım. Əynimdә alt
işığında ilan kimi qıvrıla-qıvrıla rәqs paltarı, canıyla әllәşәn bibimin otağına
edir, hәr şeylә maraqlanan yarıçılpaq getdim – vidalaşmaq istәyirdim onunla,
qadınlar, uşaqlar, kişilәr isә onun sabaha çıxmayacağını bilirdim.
tamaşasına durub. Beli bükülmüş, Rәhmәtliyin çarpayısının baş tәrәfindә
pırtlaşıq saçları ağarmış qoca atam, bir cüt şam yanırdı, canını tapşıran
ya da әmim isә bir qıraqda oturub kimi cәsәdinә cin-şeytan doluşmasın
baxır, dibsiz quyu kimi qaranlıq olan deyә sinәsinә Quran qoymuşdular.
mәşum otağı xatırlayır, ilanın fısıltısını Üzündәki kәtan parçanı çәkәndә
eşidir – bax-bax, başını qaldırdı... bibimin hәmişәki kimi ciddi, cazibәdar
gözlәri alışıb-yanır, mantiyası açılıb... sifәtini gördüm. Artıq onu bu dünyaya
әrsinә oxşayır lap... bozumtul boynunun bağlayan bircә tel belә qalmamışdı.
arxa tәrәfindә eynәyә bәnzәr naxışı Qeyri-ixtiyari baş әydim qarşısında.
aydın görünür... O an ölüm mәnә çox adi, tәbii bir şey
kimi gәlirdi... Birdәn qadının
Nә başınızı ağrıdım, atam mәni dodaqlarının qırağında donub qalmış
“nәnәcan” çağırdığım sevimli qadının kinayәli tәbәssümü dәydi gözümә.
– dayәnin qucağında buraxanda, hәlә İstәdim әlini öpüb çıxam, amma
südәmәr körpә idim. Nәnәcan hәm çönәndә, indi arvadım olan hәmin o
dә mәnim bibim qızına, yәni indi fahişә otağa girdi. Son nәfәsi ağzından
arvadım olan bu lәçәr, fahişә qadına çıxan anasının yanında mәnә necә
süd verirdi. Belәliklә, dalğalı saçları şәhvәtlә sıxıldı, necә çәkdi özünә sarı,
hәmişә alnına tökülәn cantaraq bibimin necә hәrarәtli, çılğın öpüşlәrә qәrq
