Page 159 - 2017-4

rdı. Bu müddət ərzində ruh bədənlə da-
nışırdı. “Bura bax, – deyirdi, – bu gün
mənimlə birlikdəsən. Yerindən tərpənmə-
dən gedə biləcəyin ən yüksək həddə qal-
xacaqsan”. Cavabında isə vücud lovğa-
lovğa: “Heç elə şey yoxdu, – deyirdi, – bir
halda ki, yola səninlə birgə çıxıram, de-
məli, nə qədər yüksəklərə qalxsaq da,
yenə mənim hüdudlarımda qalacaqsan.
Sən bunu başa düşmürsən, çünki bun-
dan əvvəlki uçuşlarının hamısı yazı ma-
sasının üzərindən olmuşdu”.
Amma mən bu deyişməyə əhəmiyyət
vermirdim. Necə olsa da, ruhumla bədə-
nim birgə, üstəlik də, yerimdən tərpən-
mədən yola çıxmışdı. Hava kiçik dəliklər
şəklində tavana yapışırdı. Təzyiqin düş-
düyünü hiss eləyirdim.
Hərəkətsiz barokamera yüksəyə qalx-
ma hissini imitasiya edirdi. On min fut,
iyirmi min fut. Belə baxanda, ətrafda heç
bir şey dəyişmirdi, amma kamera ağla-
gəlməz güclə yerin cazibə qüvvəsinin
əsarət zəncirlərini qırmağa çalışırdı. Otaq-
da oksigen, demək olar ki, qalmamışdı,
adi cisimlərin görüntüsü yavaş-yavaş yox
olurdu. Otuz min futa çatanda üstümə
gözəgörünməz bir şeyin kölgəsi düşdü,
mən sudan çıxmış balıq kimi ağzımı aç-
mağa başladım. Hərçənd barmaqlarımın
ucunun rəngi dəyişməmişdi, oksigen ça-
tışmazlığının ən dəqiq göstəricisi olan
göyərmə, hələ ki, müşahidə olunmurdu.
“Maskam xarab olmayıb ki?” – nara-
hatlıq keçirdim və tənzimləyicinin şkala-
sına tərəf əyildim. Yox, hər şey qaydasın-
da idi, əqrəb nəfəsimlə eyni ahəngdə tər-
pənirdi. Deməli, boru ilə oksigen gəlir.
Sadəcə bədənə dolmuş qazlar qabarcıq-
laşmağa başlamış, boğulma hissi buna
görə yaranmışdı.
1 Ştopor – təyyarə ilə vintvarı xətt üzrə sürətlə başıaşağı enmə üsulu
Bu ana qədər ruhumla bədənimin ey- 159
ni bir macəraya qurşandığından xoşhal 2017
olmuş, öz sakitliyimi qoruyub saxlamış-
dım. Əvvəllər heç cür təsəvvür eləyə bil- yukio Misima. Günəş və polad
məzdim ki, yerindən tərpənmədən də fə-
zaya baş vurmaq olarmış.
Qırx min fut. Nəfəs almaq getdikcə
çətinləşir. Amma ruhla bədən əl-ələ
möhkəm tutublar. Onlar birgə həyəcanla
axtarırlar – haradasa bircə damcı hava
qalmayıb ki... lap bir damcı. Tapsalar, bir-
nəfəsə udacaqlar.
Ruhum əvvəllər də qorxu və həyə-
canla tanış idi. Amma həmişə bədənin
avtomatik təchiz elədiyi vacib həyat ele-
mentinin çatışmazlığı ilə ilk dəfə qarşıla-
şırdı. Nəfəs almamağa və fikrimi cəmlə-
məyə, istədiyim anda beynimin işləməsi
üçün iradəmin gücüylə şərait yaratmağa
cəhd elədim. Bu məqamda yenidən ixti-
yarsız nəfəs almağa başladım. Sanki qa-
çılmaz kompromisə gedirdim.
Qırx bir min. Qırx iki min. Qırx üç min.
Ölümün səkkizayaqlı ilbiz kimi isti, yum-
şaq tamını ağzımda hiss eləyirdim.
Mən ölümü xəyalımda çox canlandır-
mışdım, amma beləsini, qaranlıq boşlu-
ğu əhatə eləyən bir məchulu ağlıma gə-
tirməmişdim. Beynim fasiləsiz təkrar edir-
di: qorxma, bu, məşqdir, ölməyəcəksən.
Amma vücudumda baş verən saysız-he-
sabsız oyunlar mənə planetin başı üstündə
süzən ölümü öz gözlərimlə görməyə im-
kan verdi.
...Qəfildən sərbəst enməyə başladım.
İyirmi beş min fut yüksəklikdə ştopordan1
çıxdım, maskanı sıyırdım və kəskin oksi-
gen çatışmazlığı hiss elədim. Təzyiqin
düşməsiylə qulaqlarımda gurultu qopdu,
ağımtıl duman kameranı bürüdü.
Testdən keçdim. Belə uçuşlar üçün
yararlı olduğumu sübut edən çəhrayı kar-