Page 163 - 2017-4
P. 163
ar1 Yer adamıdı, yer oğludu. 163
Nə quşların azad uçuşuna həsədim var, 2017
Doğrudanmı, mən göylərə aidəm? nə də təbiətdəki dincliyə
Elə deyilsə, nədən tən olmaq xəyalım, yukio Misima. Günəş və polad
Yüksəkdə, daha yaxında olmaqdı
Masmavi gözləriylə baxır üzümə, yeganə amalım.
boylanır yüksəkdən, Bu coşqun həvəsdən də
ürəyim çıxır yerindən,
çəkir məni yuxarı, Can atır gömgöy ənginliyə,
əlçatmaza, dərinə. Sevincdən qaçacaq günlərin birində
Məskənim – yer, uçuşumun sərhədi – boş xəyallardan uzaq
bəlli, ölçülü-biçili. yüksəklərə, göylərə,
İçimdəki sərsəm uçuş yanğısı dərinliyə, dərinliyə...
Qoy ərisin mum qanadlarım
kiçilmir, kiçilmir. Oddan, alovdan, istidən,
Bəxtim sevincdən xali, İlahi, yardım elə,
fərəhdən kəm, Qurtulum bu tilsimdən!
Bu sirli dünya məni Ən rəzil bəndənəmmi, Yer?
heyrətə sala bilməz. Bəs onda niyə enişimi
Can atıram göylərə, fəzaya, belə sevinclə qarşılayırsan,
yüksəkliyə, bayram edirsən dönüşümü?
Orda həyəcan var, orda sehr var. Fikrimdən, xəyalımdan
Günəşin əlçatan şəfəqləri dönməyə vermədin macal,
məni təkləyib, sevgin, nəvazişin nifrətinə qarışdı,
Ruhumu, bədənimi yandırır, yaxır. bilinməz oldu,
Polad qalxanında necə də gizlənib əcəl.
Bu amansız şüasımı dərrakənin, ağılın? Bu da bir taledi, bu da bir yoldu,
Yumşaq torpağın amansız polad oldu.
Yerə, torpağa, dağa, Nədən?
Yamyaşıl ağaca, dupduru suya Bəlkə, nə qədər üzüyola
Mənim məhvim üçün şimşəktək çaxır. olduğumu xatırladır anidən.
Yaxın olduqca ürəyimə su səpilir elə bil, Cavab gözləyirəm səndən, Tanrım,
Qəlbim sülh bağlayır, can atır sakitliyə. Niyə eniş uçuşdan
Onlar məndə nifrət yox, sevgi təbiidi, rahatdı?
yaradır, sevgi, Cavab ver, bütün taleyim
bir sözündən asılıdı.
Yalnız insana yox, Lacivərd səma, əngin göylər
bütün insanlığa sevgi. yalanmı, xülyamı?
Mum qanadlarla uçuş,
Ordan – lap yuxarıdan gözlərim baxır, ey Yer, sənin hoqqanmı?
Yerə zillənən baxışlarımdan
sevgi sel kimi axır.
Mənim aradığım sevgi deyildi, Tanrım!
Göylərdə sevgi axtaran
göylərə məxsus deyil,
1 İkar – qədim yunan mifologiyasında Dedalın və kölə Navkratın oğlu. Qeyri-adi ölümüylə məşhurdur.
Dedal və İkar əfsanəsi barədə çoxlu əsərlər yaranıb.
Nə quşların azad uçuşuna həsədim var, 2017
Doğrudanmı, mən göylərə aidəm? nə də təbiətdəki dincliyə
Elə deyilsə, nədən tən olmaq xəyalım, yukio Misima. Günəş və polad
Yüksəkdə, daha yaxında olmaqdı
Masmavi gözləriylə baxır üzümə, yeganə amalım.
boylanır yüksəkdən, Bu coşqun həvəsdən də
ürəyim çıxır yerindən,
çəkir məni yuxarı, Can atır gömgöy ənginliyə,
əlçatmaza, dərinə. Sevincdən qaçacaq günlərin birində
Məskənim – yer, uçuşumun sərhədi – boş xəyallardan uzaq
bəlli, ölçülü-biçili. yüksəklərə, göylərə,
İçimdəki sərsəm uçuş yanğısı dərinliyə, dərinliyə...
Qoy ərisin mum qanadlarım
kiçilmir, kiçilmir. Oddan, alovdan, istidən,
Bəxtim sevincdən xali, İlahi, yardım elə,
fərəhdən kəm, Qurtulum bu tilsimdən!
Bu sirli dünya məni Ən rəzil bəndənəmmi, Yer?
heyrətə sala bilməz. Bəs onda niyə enişimi
Can atıram göylərə, fəzaya, belə sevinclə qarşılayırsan,
yüksəkliyə, bayram edirsən dönüşümü?
Orda həyəcan var, orda sehr var. Fikrimdən, xəyalımdan
Günəşin əlçatan şəfəqləri dönməyə vermədin macal,
məni təkləyib, sevgin, nəvazişin nifrətinə qarışdı,
Ruhumu, bədənimi yandırır, yaxır. bilinməz oldu,
Polad qalxanında necə də gizlənib əcəl.
Bu amansız şüasımı dərrakənin, ağılın? Bu da bir taledi, bu da bir yoldu,
Yumşaq torpağın amansız polad oldu.
Yerə, torpağa, dağa, Nədən?
Yamyaşıl ağaca, dupduru suya Bəlkə, nə qədər üzüyola
Mənim məhvim üçün şimşəktək çaxır. olduğumu xatırladır anidən.
Yaxın olduqca ürəyimə su səpilir elə bil, Cavab gözləyirəm səndən, Tanrım,
Qəlbim sülh bağlayır, can atır sakitliyə. Niyə eniş uçuşdan
Onlar məndə nifrət yox, sevgi təbiidi, rahatdı?
yaradır, sevgi, Cavab ver, bütün taleyim
bir sözündən asılıdı.
Yalnız insana yox, Lacivərd səma, əngin göylər
bütün insanlığa sevgi. yalanmı, xülyamı?
Mum qanadlarla uçuş,
Ordan – lap yuxarıdan gözlərim baxır, ey Yer, sənin hoqqanmı?
Yerə zillənən baxışlarımdan
sevgi sel kimi axır.
Mənim aradığım sevgi deyildi, Tanrım!
Göylərdə sevgi axtaran
göylərə məxsus deyil,
1 İkar – qədim yunan mifologiyasında Dedalın və kölə Navkratın oğlu. Qeyri-adi ölümüylə məşhurdur.
Dedal və İkar əfsanəsi barədə çoxlu əsərlər yaranıb.
