Page 157 - 2017-4
P. 157
dən sevinclə dartılırdı. Biz – qaçanla- dım. Son həddə çatdırılmış ziddiyyətlər 157
rın hamısı şöhrət və ölüm hissinə eyni bir-birini xatırlatmağa başlayır. Maksimum 2017
dərəcədə susamışdıq. Mən tək deyildim. dərəcədə uzaq cisimlər ayrı-ayrı istiqa-
mətlərə hərəkət edərək sezilmədən ya- yukio Misima. Günəş və polad
Ürəyimin döyüntüsü birlikdə qaçdığım xınlaşmağa başlayırlar. Bunu mənə ilanın
insanlara da sirayət edirdi. Damarlarımız- ətrafındakı tilsimli halqalar öyrədib. Bə-
da qanımız eyni ritmlə döyünürdü. Fərdi- dən və ruh, hissiyyat və zehniyyət, daxil
lik haradasa uzaqlarda, xülya və ilğımla və zahir də yerin üstündə planeti ilan kimi
dolu böyük şəhərdə qalmışdı. İndi mən sarmış bəyaz buludlardan bir azca yuxa-
öz yoldaşlarıma, onlarsa mənə məxsus rıda – müəyyən nöqtədə rastlaşmalı idi.
idik, biz birlikdə sarsılmaz “Biz” əmələ
gətirmişdik. Varolmanın kiməsə və ya nə- Məni həmişə bədənin və ruhun qurta-
yəsə məxsus olmaq hissindən daha qəri- racağı, yəni sərhəd hissəsi maraqlandı-
bə ipostası1 varmı? Kiçik çevrəmizin rıb. Dərinliklərə baş vurmaq həvəskarı
möhkəmliyi dünyanın vahid parlaq dairə- deyiləm – qoy bu işlə başqaları məşğul
sini əks etdirirdi. Qısa xoşbəxtliyim kimi, olsun. Dərinliklər çox bayağıdı, əhəmiy-
bu faciə imitasiyasının uzunömürlü olma- yətsizdi.
yacağını bilirdim; indicə pərən-pərən düşə-
cək, əzələlərin adi işinə çevriləcəkdi, am- Qurtaracağın lap kənarında nələr var?
ma əsas məsələ bu deyildi. Tək olsay- Böyük ehtimalla, heç nə – boşluqdan asıl-
dım, sözlərin və əzələlərin dixotomiyası- mış ötəri bər-bəzəkdən başqa heç bir
na qayıdardım, amma birliyin gücü məni şey.
öz dalınca uzaqlara, dönüşü olmayan yer-
lərə çəkib aparırdı. İlk dəfə başqalarına İnsanı yerdə saxlayan cazibə qüvvə-
güvənirdim. Onlar “Biz” sözüylə işarə edil- sidi. Onun əynində ətdən olan qalın kürk
miş birliyə məxsus idilər. Hər birimiz bu var, tərləyir, güclə qaçır, küt zərbələr vu-
bitib-tükənməz, son dərəcə güclü mad- rur, yerindən güc-bəla ilə sıçrayır. Amma
diyyatla qovuşmuşduq. bəzən yorğunluğun qara pərdəsinin ara-
sından rənglərin ümidverici parıltılarını
Mənim üçün kollektiv – üstündə birtə- (mən onları “vücudun yaranışı” adlandı-
rəfli hərəkət olan körpüdü. Adlayıb o biri rırdım) görmək müyəssər olur.
sahilə keçmək olar, amma geri qayıtmaq
mümkün deyil. İnsan yer üzündə ağlını araşdırmalar-
la yorur, sanki sonsuzluğa uçmaq istəyir.
ePİlOq İnsan hərəkətsiz halda masa arxasında
oturub ruhi uçuruma addım-addım yaxın-
Mən Yer kürəsinin ətrafına dolanmış laşır və hər an boşluğun dibinə yuvarlan-
nəhəng ilanı görməyi öyrəndim. İlan öz maq riskiylə üz-üzə qalır. Zaman-zaman
quyruğunu udub, bununla da bütün tə- (hərçənd çox nadir hallarda) ruh da qa-
zadları məhv eləyib. Nəhəng sürünən ranlıqda özünün doğuşunu görməyə im-
bütün ziddiyyətlərə gülür. Yavaş-yavaş kan tapır.
onun konturlarını ayırd eləməyə başla-
Amma qavramın bu iki subyekti bir-
biriylə harmoniya təşkil eləmir. Onlar ara-
sında oxşar heç nə yoxdu.
1 İpostas – müqəddəs üçlükdən (Ata, Oğul, Müqəddəs ruh) birinin surətini ifadə eləyən kilsə termini
rın hamısı şöhrət və ölüm hissinə eyni bir-birini xatırlatmağa başlayır. Maksimum 2017
dərəcədə susamışdıq. Mən tək deyildim. dərəcədə uzaq cisimlər ayrı-ayrı istiqa-
mətlərə hərəkət edərək sezilmədən ya- yukio Misima. Günəş və polad
Ürəyimin döyüntüsü birlikdə qaçdığım xınlaşmağa başlayırlar. Bunu mənə ilanın
insanlara da sirayət edirdi. Damarlarımız- ətrafındakı tilsimli halqalar öyrədib. Bə-
da qanımız eyni ritmlə döyünürdü. Fərdi- dən və ruh, hissiyyat və zehniyyət, daxil
lik haradasa uzaqlarda, xülya və ilğımla və zahir də yerin üstündə planeti ilan kimi
dolu böyük şəhərdə qalmışdı. İndi mən sarmış bəyaz buludlardan bir azca yuxa-
öz yoldaşlarıma, onlarsa mənə məxsus rıda – müəyyən nöqtədə rastlaşmalı idi.
idik, biz birlikdə sarsılmaz “Biz” əmələ
gətirmişdik. Varolmanın kiməsə və ya nə- Məni həmişə bədənin və ruhun qurta-
yəsə məxsus olmaq hissindən daha qəri- racağı, yəni sərhəd hissəsi maraqlandı-
bə ipostası1 varmı? Kiçik çevrəmizin rıb. Dərinliklərə baş vurmaq həvəskarı
möhkəmliyi dünyanın vahid parlaq dairə- deyiləm – qoy bu işlə başqaları məşğul
sini əks etdirirdi. Qısa xoşbəxtliyim kimi, olsun. Dərinliklər çox bayağıdı, əhəmiy-
bu faciə imitasiyasının uzunömürlü olma- yətsizdi.
yacağını bilirdim; indicə pərən-pərən düşə-
cək, əzələlərin adi işinə çevriləcəkdi, am- Qurtaracağın lap kənarında nələr var?
ma əsas məsələ bu deyildi. Tək olsay- Böyük ehtimalla, heç nə – boşluqdan asıl-
dım, sözlərin və əzələlərin dixotomiyası- mış ötəri bər-bəzəkdən başqa heç bir
na qayıdardım, amma birliyin gücü məni şey.
öz dalınca uzaqlara, dönüşü olmayan yer-
lərə çəkib aparırdı. İlk dəfə başqalarına İnsanı yerdə saxlayan cazibə qüvvə-
güvənirdim. Onlar “Biz” sözüylə işarə edil- sidi. Onun əynində ətdən olan qalın kürk
miş birliyə məxsus idilər. Hər birimiz bu var, tərləyir, güclə qaçır, küt zərbələr vu-
bitib-tükənməz, son dərəcə güclü mad- rur, yerindən güc-bəla ilə sıçrayır. Amma
diyyatla qovuşmuşduq. bəzən yorğunluğun qara pərdəsinin ara-
sından rənglərin ümidverici parıltılarını
Mənim üçün kollektiv – üstündə birtə- (mən onları “vücudun yaranışı” adlandı-
rəfli hərəkət olan körpüdü. Adlayıb o biri rırdım) görmək müyəssər olur.
sahilə keçmək olar, amma geri qayıtmaq
mümkün deyil. İnsan yer üzündə ağlını araşdırmalar-
la yorur, sanki sonsuzluğa uçmaq istəyir.
ePİlOq İnsan hərəkətsiz halda masa arxasında
oturub ruhi uçuruma addım-addım yaxın-
Mən Yer kürəsinin ətrafına dolanmış laşır və hər an boşluğun dibinə yuvarlan-
nəhəng ilanı görməyi öyrəndim. İlan öz maq riskiylə üz-üzə qalır. Zaman-zaman
quyruğunu udub, bununla da bütün tə- (hərçənd çox nadir hallarda) ruh da qa-
zadları məhv eləyib. Nəhəng sürünən ranlıqda özünün doğuşunu görməyə im-
bütün ziddiyyətlərə gülür. Yavaş-yavaş kan tapır.
onun konturlarını ayırd eləməyə başla-
Amma qavramın bu iki subyekti bir-
biriylə harmoniya təşkil eləmir. Onlar ara-
sında oxşar heç nə yoxdu.
1 İpostas – müqəddəs üçlükdən (Ata, Oğul, Müqəddəs ruh) birinin surətini ifadə eləyən kilsə termini
