Page 160 - 2017-4

toçkanı aldım. Artıq güman eləmək olardı Bilmirəm, məhz bu gün belə möhtəşəm,

ki, sərhədləri aşa biləcəyim gün lap ya- əzəmətli, qorxunc və köhnə dəbli tamaşa

xınlıqdadı. Orada batinlə zahir birdi, ruh- göstərmək səmanın nəyinə lazım idi? Ni-

la bədənin sərhədləri bir-birinə bitişikdi. yə işıq uzaq meşələri və kəndləri sirli, va-

Dekabrın 5-də hava təmiz və aydın lehedici parlaqlığı ilə himayəsinə alaraq

idi. Hərbi bazanın aerodromunda par-par yerə belə ağır-ağır süzülürdü? Böyük eh-

yanan gümüşü P–104 reaktiv qırıcı es- timalla, səma indicə yarılacağını bilirdi və

kadrilyası düzülüb. Bort nömrəsi 016 olan təntənəli vida mərasimi təşkil eləmişdi.

təyyarənin yanında onu uçuşa hazırla- Arxa kabinədə oturdum, “şpor”ları bər-

yan texniklər çalışır. Həyatımda ilk dəfə kitdim, maskanı bir daha yoxladım, üstüm-

hərəkətsiz dayanmış P–104 görürdüm. dəki fənərin şüşə yarımsferasını bağla-

Əvvəllər həsəd dolu baxışlarımla onun dım. Pilot ön kabinədə idi. Biz ratsiya ilə

səmadakı uçuşlarını izləmişəm. Kobud, danışırdıq və danışığımızı ingilis dilində

çox sürətli, ilahi bir siluet peyda olur, ma- qırıq-qırıq verilən komanda kəsirdi. Düz

vi səmada qövs cızır, dərhal da yoxa çı- dizlərimin qabağında katapultun artıq yu-

xırdı. Uzun zaman yuxarıda, o gümüşü nöq- vasından çəkilmiş halqası saralırdı. Ət-

160 tənin içində olmağı arzulamışam. Aman rafda çoxlu sayda cihazlar – altimetrlər,

Allah, o, nə həyəcan idi! O, necə özümü spidometrlər, barometrlər vardı. Kabinəm-
2017 unutmaqdı! İnadkar, xanənişin vücuda is- dəki ehtiyat şturvalın hərəkətini müşahi-

tehza ilə o, necə gülməkdi! Təyyarə iti də (təyyarəçinin idarəetmə sistemini yox-

xəncər kimi o nəhəng, gömgöy pərdəni ladığı kimi) eləyirdim.

yarıb ənginliyə necə də baş vurur. Özünü Saat 14:28. Mühərriklər hərəkətə gəl-

belə bir sehrli xəncərin qəbzəsi olmaq di. Metal uğultunun arasından ortağımın

zövqündən kim məhrum edər ki? qulaqbatırıcı, demək olar ki, atəşli nəfəsi-

Mən qırmızı rəngli skafandr taxmış- ni duyurdum. 14:30. Bizim 016 uçuş zo-

dım, çiynimdə paraşüt vardı. Həyat üçün lağına çıxdı, bir an yerindəcə dondu və

vacib sistemləri necə qoşmaq və ayır- mühərrikləri tam gücüylə işə düşdü. Özümü

maq lazım olduğunu göstərdilər, oksigen tamamilə xoşbəxt sayırdım. Elə bir dünya-

yukio Misima. Günəş və polad maskasını yoxladılar. Ağ rəngli ağır dəbil- ya yola düşürdüm ki, orada gündəlik, adi

qə müvəqqəti mənim mülkiyyətimə keç- şeylərin dəyəri yox idi. Məgər belə anı

di. Çəkməmin dabanına gümüşü “şpor”u yerin sakinlərini bir yerdən başqa yerə

(uçuş zamanı sındırmayasan deyə ayaq- daşıyan adi sərnişin təyyarəsinin uçuşu

larını onunla kresloya bərkidirlər) ilişdir- ilə müqayisə etmək olarmı?

məmişdilər. Mən bu anı uzun zaman, şövqlə, sə-

Günorta saat iki idi. Gün işığı yüngül birsizliklə gözləmişəm. Qəbul elədiyim ger-

buludların arasından ələnib xırda şəffaf çəklərin hamısı geridə qalmışdı, qarşıda

damcılarla aerodroma süzülürdü. Səma- isə ancaq müəmma vardı. Uçuş anı iti

nın mənzərəsi və işıqlanması eynilə keç- ülgüc tiyəsinin bərq vurmasını xatırladırdı.

miş batalist rəssamların kətan üzərindəki Bəli, buna bənzər duyğu yaşamağı çox-

əsərlərinə oxşayırdı. Buludların arxasın- dan (üstəlik də, belə çətin və təmiz şərtlər

da gizlənmiş gözəgörünməz mehrabdan altında) arzulayırdım. Yəqin ki, elə bu anın

yerə nazik, işıqsaçan şüalar səpələnirdi. naminə yaşayırdım. Ürəyim arzularımın