Page 146 - 2017-4

kimi axırdı. Nəhayət, geri qayıdırdım. Ət- ...Böyük ehtimalla başqaları üçün ölüm-

rafımda hər tərəfdə otların yaratdığı yaşıl cül dərəcədə təhlükəli görünən anları xoş-

xalça uzanır, üstündə xırda toz dənəcik- bəxtlik adlandırıram. Axı içərisində əridi-

lərini zərif meh oynadır, axşam günəşinin yim, sözün vasitəçiliyindən imtina etdiyim

şüaları köndələn düşürdü. Reytuz və ayaq- və ilk dəfə həzzi duyduğum dünya fəla-

qabılar əynimə elə oturmuşdu ki, elə bil kətlə dolu idi. Ehtimal ki, faciəli sonluq

mənimlə birgə doğulmuşdular. hələ irəlidə idi. Amma orada faciənin bütün

Mən məhz belə həyatı xəyal etmiş- komponentləri göz qabağındadı, məhv ol-

dim. Yəqin ki, gözəl, eyni zamanda fiziki maq qaçılmazdı, “gələcək” anlayışı istis-

ağırlığın məst elədiyi isti günün sonunda nadı. Özümü ona görə xoşbəxt hiss elə-

evinə qayıdan idman müəllimi də bu cür yirəm ki, belə bir dünyada yaşamaq üçün

köntöy sevinc hissi yaşayır. Bir tərəfində bütün keyfiyyətlərə malik olduğumu bili-

köhnə məktəbin divarları, o biri tərəfində rəm. Mən yaşamaq hüququnu Sözün sa-

ağaclar, kollar... yəsində yox, məhz fiziki özünütəkmilləş-

Ruhum tamamilə rahatlıq içində idi, dirmə sayəsində aldığım üçün çox qürur-

vücudum saflığın ən yüksək zirvəsinə çat- luyam. Yalnız orada sərbəst və rahat nə-

146 mışdı. Gündüz məşğələlərindən sonra fəs alıram, çünki gündəlik həyatın əziy-

boşalmış səmanın maviliyinə, sıx yarpaq- yətlərini, gələcəyin yükünü hiss etmirəm.
2017 ların arasından süzülən melanxolik şü- Müharibə bitdiyi gündən bəri məhz belə

alara baxdıqca, xöşbəxtlikdən, sözün əsl həyatın həsrətini çəkirdim. Söz umduqla-

mənasında, sərxoş olurdum. Mən var- rımı verə bilmədi, əksinə, məni ən müqəd-

dım, heç şübhəsiz, mövcud idim. Bu həd- dəs məqsədimdən uzaqlaşdırdı. Bu da

də yetişmək heç də asan deyilmiş. Məq- aydındı ki, istənilən məhvedici söz yazıçı

sədimə çatmışdım: mənim üçün fetişə üçün gündəlik həyatın məğzidi.

bənzər bir şeyə çevrilmiş ideal obrazlar Nə acı istehzadı! Tarix boğazına kimi

sözün heç bir köməyi olmadan bir lütf ki- fəlakətlərlə, ölümlə dolu olanda – o vaxt

mi hisslərimi və vücudumu bürüyürdü. ki “sabah” sözü mövcud deyildi – kasa-

Ordu, idman, yay, buludlar, axşam günə- dakı qiymətli südü içməyə gücüm çatmır-

yukio Misima. Günəş və polad şi, otların yaşıllığı, ağ rəngli təlim kostyu- dı. Onda mən özümü təkmilləşdirdim,

mu, toz, tər, əzələlər – hər şey, o cümlə- uzun müddət öz təbiətimi cilaladım, ar-

dən ölümün güclə sezilən qoxusu da var- zuladığım gerçəyə nail oldum – hə, nə ol-

dı! Bu mozaikada hər parça öz yerində sun? Süd içilmişdi, məni boş, soyumuş

idi. Heç bir kənar yardıma – nə insanla- kasa gözləyirdi, özüm isə... Artıq yaşımı

rın, nə də Sözün yardımına ehtiyac duy- ötmüşdüm. Ən pisi bu idi ki, başqalarına

murdum. Mənim dünyam, sözün əsl mə- qismət olmuş o süddən başqa, dünyada

nasında, məsum, saf elementlərdən yı- heç nəyin yanğıma son qoymağa gücü

ğılmışdı, bütün qarışıqlar elə bil yoxa çıx- yetməzdi.

mışdı. Dünyayla öz vəhdətimi hiss eləyə- Sən demə, yanılmışam. Heç də hər

rək həzzin hədsiz-hüdudsuz dalğaların- şey bərpa olunmur, hər şeyi yenidən dir-

da üzürdüm. Bu, uzaqdan-uzağa dərisi çəltmək mümkün deyil. Məsələn, zaman

günəşdən yanmış bir adamın sərin suya geri qayıtmır. Bununla belə, mənim prin-

baş vurarkən hiss etdiyi ləzzət kimiydi. sipial mövqeyim, müharibədən sonrakı