Page 225 - 2017-3
P. 225
Cennaro (sanki yenidən o dəhşətli Amedeo (həyəcanla). Deyirlər atam 225
odisseyasını yaşayaraq). Belə, Ama… qayıdıb? 2017
Hər şeyi sənə bir dəfəyəmi danışım?
Nələr gördüklərimi, nələr yaşadıqlarımı Cennaro (pəncəsi üstdə daxil olub Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri
nəql etməyim üçün bütöv bir il kifayət otağın sol tərəfinə deyir). Amma qızdırması
etməz. Bütün bu onüç-ondörd ayda başıma yüksəkdi… Nəfəs almağı nəsə xoşuma
gələnləri təsvir etməyə kağız-qələm çat- gəlmir… (Amaliyaya sarı dönəndə
maz… Hər şey, bax, burdadı, Ama, görür- Amedeonu görür və sözü ağzında qalır.)
sən… (Gözlərini göstərir.) Gözlərim
qarşısında… Heç başımdan çıxmır… Amedeo. Ata!
Düzü, nədən başlayacağımı heç özüm
də bilmirəm… Ürəyim doludu. (Gülür.) Qucaqlaşırlar.
Bizim ev… sən… dalan… dostlar… (Əliylə
alnını silir.) Sus, sakit… (Qəflətən şən və Cennaro. Amedeo… (Oğlunu bağrına
qətiyyətli şəkildə.) Yaxşı olar ki, sizdən, basaraq.) Bu, lap möcüzədi!
evdən danışaq… Amedeo… Rituçça…
Mariya necədi?.. Amedeo. Nə yaxşı ki, sən qayıdıb
gəldin…
Amaliya. Rituçça yaxşı deyil.
Cennaro (həyəcanla). Nə olub ona? Cennaro (sanki qorxudan küncə
Amaliya (rahatlıqla). Heç nə… Balaca qısılmış Mariyanı görür. Bir anlığa gözləyir
qızdırması var… Uşaqlarda olur… ki, qızı özü onun üstünə qaça. Nəhayət,
Cennaro. Mənim qızım… (Amaliyaya.) içində yüngül tənə olan təəccüb dolu tonla
Ordadı? (Amaliya başını tərpədir və o, ona deyir). Mari, məgər atanı görmürsən?..
sol qapıya tərəf gedir.)
Adelaida (bu ana qədər gözünü Cen- Mariya Rozariya özünü saxlaya
narodan çəkməyib). Yazıq don Cennaro… bilmir, üstünə qaçıb onu qucaqlayır.
Nə pis olub… İlahi! İlahi! Mən gedim, Ağuşunda iki övladını tutan Cennaro
donna Ama… Birazdan görüşərik. (Çıxışa
tərəf gedib madonnanın dalandakı təsvirinə xoşbəxt anlar yaşayır. O, çox
müraciətlə.) Ah, madonna! Kölgəni həyəcanlanıb, ürəyi sevinc hissiylə
üstümüzdən əskik eləmə!
Amaliya (sağ qapıya tərəf). Mariya… doludu.
bura gəl… Atan qayıdıb!
Cennaro. Bir bilsəydiz, bir bilsəydiz…
Mariya Rozariya gözlərini silə-silə və Sonra danışaram… (Furajkasını çıxarıb,
saçlarını düzəldə-düzəldə daxil olur. çiynindəki torbasından azad olur və
tamaşaçının birinci aktda gördüyü
Mariya Rozariya (karıxmış halda). hücrəsinə tərəf gedir ki, əlindəkiləri ora
Ata qayıdıb?.. qoysun. Amma tapmayıb təəccüb içində
donub-qalır. Bir qədər narazıdı. Amaliyaya.)
Amaliya (ikrahla). Gözünə bu halda Bəs mənim otağım hanı?
görünmə… Heç nə də demə… Yoxsa o
yazığın halı pis olar… Amaliya (ərinə hörmətlə, hardasa
özünə bəraət qazandıraraq). Cennanın
Amedeo küçədən qaçıb gəlir. otağı…
Cennaro (evdəki dəyişiklikləri nəzərdə
tutaraq). Onu da çölə tulladız?
Amaliya (özünə bəraət qazandıraraq).
Sən yox idin…
odisseyasını yaşayaraq). Belə, Ama… qayıdıb? 2017
Hər şeyi sənə bir dəfəyəmi danışım?
Nələr gördüklərimi, nələr yaşadıqlarımı Cennaro (pəncəsi üstdə daxil olub Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri
nəql etməyim üçün bütöv bir il kifayət otağın sol tərəfinə deyir). Amma qızdırması
etməz. Bütün bu onüç-ondörd ayda başıma yüksəkdi… Nəfəs almağı nəsə xoşuma
gələnləri təsvir etməyə kağız-qələm çat- gəlmir… (Amaliyaya sarı dönəndə
maz… Hər şey, bax, burdadı, Ama, görür- Amedeonu görür və sözü ağzında qalır.)
sən… (Gözlərini göstərir.) Gözlərim
qarşısında… Heç başımdan çıxmır… Amedeo. Ata!
Düzü, nədən başlayacağımı heç özüm
də bilmirəm… Ürəyim doludu. (Gülür.) Qucaqlaşırlar.
Bizim ev… sən… dalan… dostlar… (Əliylə
alnını silir.) Sus, sakit… (Qəflətən şən və Cennaro. Amedeo… (Oğlunu bağrına
qətiyyətli şəkildə.) Yaxşı olar ki, sizdən, basaraq.) Bu, lap möcüzədi!
evdən danışaq… Amedeo… Rituçça…
Mariya necədi?.. Amedeo. Nə yaxşı ki, sən qayıdıb
gəldin…
Amaliya. Rituçça yaxşı deyil.
Cennaro (həyəcanla). Nə olub ona? Cennaro (sanki qorxudan küncə
Amaliya (rahatlıqla). Heç nə… Balaca qısılmış Mariyanı görür. Bir anlığa gözləyir
qızdırması var… Uşaqlarda olur… ki, qızı özü onun üstünə qaça. Nəhayət,
Cennaro. Mənim qızım… (Amaliyaya.) içində yüngül tənə olan təəccüb dolu tonla
Ordadı? (Amaliya başını tərpədir və o, ona deyir). Mari, məgər atanı görmürsən?..
sol qapıya tərəf gedir.)
Adelaida (bu ana qədər gözünü Cen- Mariya Rozariya özünü saxlaya
narodan çəkməyib). Yazıq don Cennaro… bilmir, üstünə qaçıb onu qucaqlayır.
Nə pis olub… İlahi! İlahi! Mən gedim, Ağuşunda iki övladını tutan Cennaro
donna Ama… Birazdan görüşərik. (Çıxışa
tərəf gedib madonnanın dalandakı təsvirinə xoşbəxt anlar yaşayır. O, çox
müraciətlə.) Ah, madonna! Kölgəni həyəcanlanıb, ürəyi sevinc hissiylə
üstümüzdən əskik eləmə!
Amaliya (sağ qapıya tərəf). Mariya… doludu.
bura gəl… Atan qayıdıb!
Cennaro. Bir bilsəydiz, bir bilsəydiz…
Mariya Rozariya gözlərini silə-silə və Sonra danışaram… (Furajkasını çıxarıb,
saçlarını düzəldə-düzəldə daxil olur. çiynindəki torbasından azad olur və
tamaşaçının birinci aktda gördüyü
Mariya Rozariya (karıxmış halda). hücrəsinə tərəf gedir ki, əlindəkiləri ora
Ata qayıdıb?.. qoysun. Amma tapmayıb təəccüb içində
donub-qalır. Bir qədər narazıdı. Amaliyaya.)
Amaliya (ikrahla). Gözünə bu halda Bəs mənim otağım hanı?
görünmə… Heç nə də demə… Yoxsa o
yazığın halı pis olar… Amaliya (ərinə hörmətlə, hardasa
özünə bəraət qazandıraraq). Cennanın
Amedeo küçədən qaçıb gəlir. otağı…
Cennaro (evdəki dəyişiklikləri nəzərdə
tutaraq). Onu da çölə tulladız?
Amaliya (özünə bəraət qazandıraraq).
Sən yox idin…
