Page 215 - 2017-3
P. 215
məyən bir dəli qəhqəhə tutur.) Hərdən şeyi hazırlamışdım. Xalam bizi tək qoymaq 215
mən təkbaşına gülürəm… (Gözləri yaşara- üçün zirzəmiyə düşmüşdü. Çünki biz, 2017
nacan gülür.) özünüz bilirsiz də… Bu vaxt elə bil
bilərəkdən bombardman başladı… Mən Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri
Amaliya. Sən nəyə gülürsən? elə bəzənib-düzənmişdim… Özümü ode-
Assunta. Oy, oy, lazım deyil, kolonlamışdım… (Həyəcan siqnalının səsini
təqlid edərək.) Pe-e-e… Və qaçdıq…
danışmayın, yoxsa lap pis olacaq… Beləcə, məzuniyyətin on beş gününün on
(Dayana bilmir. Sonra qəflətən sanki öz- beşini də sığınacaqda keçirdik… O çıxıb
özünə hirslənərək.) İlahi, bu nədi, mənə getdi… İzi-tozu da itdi! Sonra xəbəri gəldi.
nə olub? Bunu da biz yox, mənim rəfiqəmin qohumu
bildi. Həmin o qohum xəbəri Romada olan-
Amaliya (əsəbi halda). Ay səfeh qız, da Kalabriyə gedən, amma yolüstü Neapol-
mənə qulaq as, sən bu gülüşünlə adamı da olan yaşlı bir qadınla göndərmişdi…
lap…
Amaliya. E-e-e! (Sanki “nə uzun
Assunta (bir qədər sakitləşir). Nə etmək əhvalatdı!”) deyir.
olar? Bu da mənim zəif yerimdi. Qoyun bir
az gülüm. (Özünü ələ alır.) Bax, keçib Assunta. Nə etmək olar? Xəbər gəldi
getdi. Mən sizdən soruşmaq istərdim… ki, o, əsir düşüb. Müharibədən sağ-salamat
Xalama danışa bilmirəm, çünki o, məndən qayıdan yoldaşlarından biri gəlib mənə
də səfehdi… Amma siz elə bir qadınsız ki, dedi ki, ölüb. O biri onun sağ-salamat
bütün dünya ayağınıza gəlir… olduğunu dedi… Mən də düşünürəm ki,
bütün bunların müqabilində mən, hər halda,
Amaliya (dilxor-dilxor). Di yaxşı, sözünü qarımış qızam, eləmi?
de, Assunta…
Amaliya. Bəs necə? Vəziyyət elə gətirib
Assunta. Belə… Soruşmaq istərdim, ki, sən öz ərinlə yaşaya bilməmisən. Amma
mən qarımış qızam? həm də məsələ burasındadı ki, səndə hələ
də ərdə olmağın haqqında dəqiq məlumatlar
Amaliya. Mən hardan bilim? yoxdu.
Assunta. Mən min doqquz yüz qırx
birinci ilin iyirmi dörd martında Ernesto Assunta (narahatlıqla). Elə məsələ də
Santayedeyə ərə getdim. Amma bizim bundadı...
nikahımız eləcə kağız üzərində qaldı. Çünki
Ernesto ordudaydı, Şimali Afrikada hərbi Amaliya. Ki, sən ikinci dəfə ərə gedə
xidmət çəkirdi. (Amaliyanın donuna heyran bilməzsən…
qalaraq.) Bu gün əyninizdə nə gözəl don
var! Təzədi? Assunta (əlini yelləyərək). Kim? Mən?
Amaliya (açıq-aşkar biganəliklə). Mən məgər bu haqda düşünürəm? Hər
Srağagün dərzi gətirib. şeydən əvvəl, mən, bəlkə də, artıq ölmüş
Assunta (yarıda kəsdiyi sözünə davam bir adamın işıqlı xatirəsinə hörmət edirəm…
edərək). Biz evlənməyə macal tapmamış (Boynundan asdığı metal medalyonu
o, əsgər getdi. Sonuncu dəfə isə biz bəylə göstərir.) Görürsüzmü? O, həmişə buradadı.
gəlin kimi görüşdük. Amma ər-arvad işini – Mən əynimə də qara geyinmişəm. Onun
elə bil kimsə bizi qarğımışdı – hə, o işi görə əsir olduğu xəbəri gələndə çıxardım. Sonra
bilmədik… (Söz axtarır.) Necə deyirlər? yenidən geyindim… (Öz vəziyyətinə gülə-
Hə də, o işi… (Sözlərini əlini-əlinə vurmaqla rək.) İlahi, mən bu qaranı gah geyinirəm,
müşayiət edir.) O, on beş günlüyə gah soyunuram. Adam lap dəli olar… Ümid
məzuniyyət alıb gəlmişdi. Mən otaqda hər
mən təkbaşına gülürəm… (Gözləri yaşara- üçün zirzəmiyə düşmüşdü. Çünki biz, 2017
nacan gülür.) özünüz bilirsiz də… Bu vaxt elə bil
bilərəkdən bombardman başladı… Mən Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri
Amaliya. Sən nəyə gülürsən? elə bəzənib-düzənmişdim… Özümü ode-
Assunta. Oy, oy, lazım deyil, kolonlamışdım… (Həyəcan siqnalının səsini
təqlid edərək.) Pe-e-e… Və qaçdıq…
danışmayın, yoxsa lap pis olacaq… Beləcə, məzuniyyətin on beş gününün on
(Dayana bilmir. Sonra qəflətən sanki öz- beşini də sığınacaqda keçirdik… O çıxıb
özünə hirslənərək.) İlahi, bu nədi, mənə getdi… İzi-tozu da itdi! Sonra xəbəri gəldi.
nə olub? Bunu da biz yox, mənim rəfiqəmin qohumu
bildi. Həmin o qohum xəbəri Romada olan-
Amaliya (əsəbi halda). Ay səfeh qız, da Kalabriyə gedən, amma yolüstü Neapol-
mənə qulaq as, sən bu gülüşünlə adamı da olan yaşlı bir qadınla göndərmişdi…
lap…
Amaliya. E-e-e! (Sanki “nə uzun
Assunta (bir qədər sakitləşir). Nə etmək əhvalatdı!”) deyir.
olar? Bu da mənim zəif yerimdi. Qoyun bir
az gülüm. (Özünü ələ alır.) Bax, keçib Assunta. Nə etmək olar? Xəbər gəldi
getdi. Mən sizdən soruşmaq istərdim… ki, o, əsir düşüb. Müharibədən sağ-salamat
Xalama danışa bilmirəm, çünki o, məndən qayıdan yoldaşlarından biri gəlib mənə
də səfehdi… Amma siz elə bir qadınsız ki, dedi ki, ölüb. O biri onun sağ-salamat
bütün dünya ayağınıza gəlir… olduğunu dedi… Mən də düşünürəm ki,
bütün bunların müqabilində mən, hər halda,
Amaliya (dilxor-dilxor). Di yaxşı, sözünü qarımış qızam, eləmi?
de, Assunta…
Amaliya. Bəs necə? Vəziyyət elə gətirib
Assunta. Belə… Soruşmaq istərdim, ki, sən öz ərinlə yaşaya bilməmisən. Amma
mən qarımış qızam? həm də məsələ burasındadı ki, səndə hələ
də ərdə olmağın haqqında dəqiq məlumatlar
Amaliya. Mən hardan bilim? yoxdu.
Assunta. Mən min doqquz yüz qırx
birinci ilin iyirmi dörd martında Ernesto Assunta (narahatlıqla). Elə məsələ də
Santayedeyə ərə getdim. Amma bizim bundadı...
nikahımız eləcə kağız üzərində qaldı. Çünki
Ernesto ordudaydı, Şimali Afrikada hərbi Amaliya. Ki, sən ikinci dəfə ərə gedə
xidmət çəkirdi. (Amaliyanın donuna heyran bilməzsən…
qalaraq.) Bu gün əyninizdə nə gözəl don
var! Təzədi? Assunta (əlini yelləyərək). Kim? Mən?
Amaliya (açıq-aşkar biganəliklə). Mən məgər bu haqda düşünürəm? Hər
Srağagün dərzi gətirib. şeydən əvvəl, mən, bəlkə də, artıq ölmüş
Assunta (yarıda kəsdiyi sözünə davam bir adamın işıqlı xatirəsinə hörmət edirəm…
edərək). Biz evlənməyə macal tapmamış (Boynundan asdığı metal medalyonu
o, əsgər getdi. Sonuncu dəfə isə biz bəylə göstərir.) Görürsüzmü? O, həmişə buradadı.
gəlin kimi görüşdük. Amma ər-arvad işini – Mən əynimə də qara geyinmişəm. Onun
elə bil kimsə bizi qarğımışdı – hə, o işi görə əsir olduğu xəbəri gələndə çıxardım. Sonra
bilmədik… (Söz axtarır.) Necə deyirlər? yenidən geyindim… (Öz vəziyyətinə gülə-
Hə də, o işi… (Sözlərini əlini-əlinə vurmaqla rək.) İlahi, mən bu qaranı gah geyinirəm,
müşayiət edir.) O, on beş günlüyə gah soyunuram. Adam lap dəli olar… Ümid
məzuniyyət alıb gəlmişdi. Mən otaqda hər
