Page 26 - "Xəzər"
P. 26
Don Manuelin vә qadınların necә Torpağın yumşaq olduğu yaxşı
getdiyini görmәdim. Ətrafdakıları ayırd yadımdadı. Vә torpaqda ölmüş qardaşım
etmәyә başlayanda, Marionun tabutunu üçün lalәlәr – altı damcı qan vardı...
örtәn torpaqda hallanmış kimi oturduğumu – Sәn qardaşın kimi deyilsәn!.. Sәn
hiss elәdim; qәbrin üstünә necә çıxmışam, kişisәn!..
nә qәdәr vaxt keçib – mәnim üçün – Mәni sevirsәn?
hәmişәlik sirr olaraq qaldı. Qanımın yenә – Hә!
gicgahlarımda atdığını, ürәyimin indicә
sinәmdәn çıxacağını hiss elәdim. Günәş 6
batırdı, onun son şüaları mәnim tәnhalığımı Əvvәlkilәri yazdığım vaxtdan taleyin
bölüşdürәn sәrv ağacına yaxınlaşırdı. Hava hökmüylә iki hәftә keçib; istintaq, vәkillә
isti idi, ancaq titrәyirdim vә qurd baxışlarıyla görüş, tәzә yerә dәyişdirilmәyim başımı
sehrlәnmiş kimi, durduğum yerdәn tәrpәnә qatdığından, әlimә qәlәm almağa vaxtım
bilmirdim. olmayıb. Hәlә qalın olmayan kağız qalağını
Lola yanımda dayanmışdı, nәfәs indi oxudum, başım qarma-qarışıq fikirlәrlә
o qәdәr doludu, bilmirәm, nә qәrara gәlim.
aldıqca sinәsi qalxıb-enirdi.
Burda yazılanlarda, gördüyünüz kimi, pis
– Sәnsәn?
26 – Gördüyün kimi. şey çoxdu vә qorxuram, qalanlarını
2015 – Burda neylәyirsәn? yazmağa gücüm çatmaya – onlar daha
– Heç nә, elә-belә... betәrdi; yaddaşımı qurdalayanda dәhşәtә
Sıçrayıb әlindәn yapışdım. gәlirәm, әfsuslar ki, ömrü geri qaytarmaq,
– Burda neylәyirsәn? yazı lövhәsi kimi silmәk mümkün deyil, dәrk
– Dedim ki, heç nә! Görmürsәn? Heç elәmәk dә ağır vә kәdәrlidi: әgәr yaddaşımı
nә! illәr әvvәl gücә salsaydım, indi tәkadamlıq
kamerada oturub cızma-qara elәmәzdim,
Lolanın baxışları mәni vahimәlәndirdi. ağılda özümü günә verәrdim, göldә
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi Sәsi elә bil o dünyadan gәlirdi.
ilanbalığı tutardım, dağ döşündә dovşan
– Sәn dә qardaşın kimisәn!
qovardım. Ya da çoxlarının heç nә
– Mәn?
düşünmәdәn elәdiklәrini elәyәrdim: öz
– Hә, sәn!
kefimә azadlıqda gәzәrdim, tәlәsmәdәn
Tutaşdıq. Yerә yıxdığım Lola daha gözәl yaşaya bilәcәyindәn xәbәrsiz olan çoxları
idi... Nәfәs aldıqca sinәsi daha tez-tez kimi asudә yaşayardım, kim bilir, irәlidә hәlә
qalxıb-düşürdü. Onu saçından yapışıb yerә nә qәdәr ömrüm varıydı...
yıxmışdım vә buraxmırdım. Əlimdәn Mәni dәyişdirdiklәri yer әvvәlkindәn
çıxmaq üçün çapalayırdı... yaxşıydı; kiçik pәncәrәdәn otaq kimi sәliqәli
Onu bәrk dişlәdim, dayça kimi tabe olub bağ görünür, bağdan o yanda isә dağlara
sakitlәşdi... qәdәr dәri rәngindә düzәnlik uzanır vә o
– Bunu istәyirsәn? düzәnliklә hәrdәn Portuqaliyaya qatır
– Hә! karvanı hәrәkәt elәyir, qadın vә uşaqlar
Lola gülümsәyib, dişlәrini ağartdı... eşşәklә quyudan su daşıyırlar.
Sonra mәnim saçımı sığallamağa başladı. Pәncәrәdәn kameraya dolan havayla
– Sәn qardaşın kimi deyilsәn!.. Sәn nәfәs alıram – axı bu heç nәyi dәyişmir –
kişisәn!.. – Sözlәr dodağında cingildәyirdi. hәmin o havayla sabah, ya haçansa yoldan
– Sәn kişisәn!.. Sәn kişisәn!.. keçәn çarvadar nәfәs alacaq... Mәn boş
getdiyini görmәdim. Ətrafdakıları ayırd yadımdadı. Vә torpaqda ölmüş qardaşım
etmәyә başlayanda, Marionun tabutunu üçün lalәlәr – altı damcı qan vardı...
örtәn torpaqda hallanmış kimi oturduğumu – Sәn qardaşın kimi deyilsәn!.. Sәn
hiss elәdim; qәbrin üstünә necә çıxmışam, kişisәn!..
nә qәdәr vaxt keçib – mәnim üçün – Mәni sevirsәn?
hәmişәlik sirr olaraq qaldı. Qanımın yenә – Hә!
gicgahlarımda atdığını, ürәyimin indicә
sinәmdәn çıxacağını hiss elәdim. Günәş 6
batırdı, onun son şüaları mәnim tәnhalığımı Əvvәlkilәri yazdığım vaxtdan taleyin
bölüşdürәn sәrv ağacına yaxınlaşırdı. Hava hökmüylә iki hәftә keçib; istintaq, vәkillә
isti idi, ancaq titrәyirdim vә qurd baxışlarıyla görüş, tәzә yerә dәyişdirilmәyim başımı
sehrlәnmiş kimi, durduğum yerdәn tәrpәnә qatdığından, әlimә qәlәm almağa vaxtım
bilmirdim. olmayıb. Hәlә qalın olmayan kağız qalağını
Lola yanımda dayanmışdı, nәfәs indi oxudum, başım qarma-qarışıq fikirlәrlә
o qәdәr doludu, bilmirәm, nә qәrara gәlim.
aldıqca sinәsi qalxıb-enirdi.
Burda yazılanlarda, gördüyünüz kimi, pis
– Sәnsәn?
26 – Gördüyün kimi. şey çoxdu vә qorxuram, qalanlarını
2015 – Burda neylәyirsәn? yazmağa gücüm çatmaya – onlar daha
– Heç nә, elә-belә... betәrdi; yaddaşımı qurdalayanda dәhşәtә
Sıçrayıb әlindәn yapışdım. gәlirәm, әfsuslar ki, ömrü geri qaytarmaq,
– Burda neylәyirsәn? yazı lövhәsi kimi silmәk mümkün deyil, dәrk
– Dedim ki, heç nә! Görmürsәn? Heç elәmәk dә ağır vә kәdәrlidi: әgәr yaddaşımı
nә! illәr әvvәl gücә salsaydım, indi tәkadamlıq
kamerada oturub cızma-qara elәmәzdim,
Lolanın baxışları mәni vahimәlәndirdi. ağılda özümü günә verәrdim, göldә
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi Sәsi elә bil o dünyadan gәlirdi.
ilanbalığı tutardım, dağ döşündә dovşan
– Sәn dә qardaşın kimisәn!
qovardım. Ya da çoxlarının heç nә
– Mәn?
düşünmәdәn elәdiklәrini elәyәrdim: öz
– Hә, sәn!
kefimә azadlıqda gәzәrdim, tәlәsmәdәn
Tutaşdıq. Yerә yıxdığım Lola daha gözәl yaşaya bilәcәyindәn xәbәrsiz olan çoxları
idi... Nәfәs aldıqca sinәsi daha tez-tez kimi asudә yaşayardım, kim bilir, irәlidә hәlә
qalxıb-düşürdü. Onu saçından yapışıb yerә nә qәdәr ömrüm varıydı...
yıxmışdım vә buraxmırdım. Əlimdәn Mәni dәyişdirdiklәri yer әvvәlkindәn
çıxmaq üçün çapalayırdı... yaxşıydı; kiçik pәncәrәdәn otaq kimi sәliqәli
Onu bәrk dişlәdim, dayça kimi tabe olub bağ görünür, bağdan o yanda isә dağlara
sakitlәşdi... qәdәr dәri rәngindә düzәnlik uzanır vә o
– Bunu istәyirsәn? düzәnliklә hәrdәn Portuqaliyaya qatır
– Hә! karvanı hәrәkәt elәyir, qadın vә uşaqlar
Lola gülümsәyib, dişlәrini ağartdı... eşşәklә quyudan su daşıyırlar.
Sonra mәnim saçımı sığallamağa başladı. Pәncәrәdәn kameraya dolan havayla
– Sәn qardaşın kimi deyilsәn!.. Sәn nәfәs alıram – axı bu heç nәyi dәyişmir –
kişisәn!.. – Sözlәr dodağında cingildәyirdi. hәmin o havayla sabah, ya haçansa yoldan
– Sәn kişisәn!.. Sәn kişisәn!.. keçәn çarvadar nәfәs alacaq... Mәn boş
