Page 31 - "Xəzər"

dın yanına. Yox, vallah bu tanrıdır ki, sevdiyi- ilahə idi yaxınlaşan – Kleyt və Kefalı da o
mizi görərkən qətiyyətimizi əlimizdən alır, onu
məhv edir, qürurlu mənliyimizi sındırıb, bizi
yerə əyir…” O, məzələnir, xəyallara dalırdı –
hisslərindən qorxmaq üçün həddindən ziyadə
təşəxxüslü idi.
Tətilinin müddətiylə də artıq maraqlanmırdı
və evə qayıtmaq haqda fikirlər heç ağlına
gəlmirdi. Hesabından böyük məbləğdə pul
çıxardı. İndi onu nigaran qoyan yeganə şey
polyak ailəsinin hoteldən çıxıb getməsi idi.
Lakin hotel bərbərindən xəlvətcə öyrənə
bilmişdi ki, polyaklar bura ondan azacıq qabaq
gəliblər.
Günəş üzünü, əllərini qaraltmış, dənizin
duzlu nəfəsi isə onu sevmək üçün
möhkəmləndirmişdi. Qabaqlar yuxunun,
qidanın və təbiətin bəxş etdiyi bütün gücünü
o, öz işinə verməyə tələsirdisə, indi günəşdən,
istirahətdən və havadan aldığı nə varsa,
israfçılıqla hisslərinin sərməstliyinə sərf edir-
di.
Yuxusu qısa olurdu; yeknəsəq günlərini
xoşbəxt həyəcanla dolu qısa gecələr ayırırdı
bir-birindən. Düzdür, otağına çox tez qalxırdı,
çünki artıq saat doqquzda – Tadziu gedən
kimi, gün ona yaşanmış gəlirdi. Lakin elə ki,
dan yeri sökülməyə başlayırdı, bütün vücudunu
saran şirin bir qorxu, qəlbindəki macəraların
xatirəsi onu yuxudan qaldırırdı. Yataqda
qalmağa tabı çatmırdı, – qalxır, sübhün
titrətməsindən xilas olmaq üçün xələtini
çiyinlərinə atır və açıq pəncərənin qarşısında
oturub, günəşin doğmasını gözləyirdi. Yuxunun
nurlandırdığı ruhu bu ecazkar hadisə qarşısında
sitayişdəydi. Səma, torpaq və dəniz hələ erkən
səhərin ağımtıl dumanı içindəki rahatlığındaydı;
hələ nəhayətsiz ənginliklərdə öləziyən ulduzlar
üzürdü. Lakin, budur, Erosun nikah gərdəyindən
çıxmasının müjdəçisi olan yüngül meh əsdi
və artıq üfüq xəttində zorla sezilən işıq həm
səmanı, həm dənizi dünyanın oyanmağa
başladığının əlaməti kimi, sökülən dan
şəfəqlərinin rənginə bürüdü. Oğlanları qaçıran
31
oğurlamışdı və bütün olimplilərin acığına, 2016
gözəl Oriona olan sevgisindən kamını alan
da elə özüydü. Kimsə dünyanın o başında Tomas Mann. Venesiyada ölüm
qızılgüllər səpirdi, təsvirəgəlməz dərəcədə
zərif işıq və rənglər çiləyirdi; içindən nurlanan,
xidmətçi amurlar kimi şəffaf kiçik buludlar,
mavi rayihələr və çəhrayının qoynundaydı;
şəfəqin al qırmızısı dənizə düşdü və sular bu
qırmızını tələsmədən irəli – sahilə apardılar;
qızıl nizələr yerdən qalxaraq nəhayətsiz göylərə
sancıldı, parlaqlıq bir yanğına çevrildi, isti
alov səssizcə, bu yerlərə xas olmayan ilahi
bir qüdrətlə dörd tərəfə yayıldı; alovun dilləri
göy qübbəsini yaladı və qardaşının müqəd-
dəs atları yalmanını oynada-oynada, səmaya
qalxdı.
Tənha adam özünün yuxusuz gözləriylə
bu ilahi cəlala tamaşa edirdi, sonra yanağını
əbədi möcüzənin öpüşünə təslim edib gözlərini
yumdu. Sərt, fasiləsiz olaraq sönə-sönə gedən
köhnə hissləri, qəlbinin erkən və misilsiz
çağırışları indi çox qeyri-adi qiyafəyə girib,
geri dönürdü, – tanıya bilirdi onları; tanıyınca
isə, utancaq və çaşqın təbəssümlə
salamlayırdı. O düşündü, xəyala daldı,
dodaqları kiminsə adını tələsmədən pıçıldadı
və hələ də gülümsünərək, hələ də üzü göylərə
oturaraq, əllərini dizləri üstünə qoyub, yenə
öz kreslosunda mürgülədi.
Lakin belə alovlu və bayramsayağı
başlanan gün, elə sonra da yüksək əhvallı,
fantastik dərəcədə dəyişmiş şəkildə qaldı.
Gicgahlara, qulaqlara ötəri mənalı-mənalı
dəyənlər yad pıçıltı kimi, görəsən, hardan
gəlirdi? Bəyaz lələkli buludlar Olimpin
çəmənlikdəki sürüləri kimi, yüksəklərdə
toplaşırdı. Külək gücləndi və Poseydonun
atları bir-birini sıxışdıraraq, şahə qalxdılar, ça-
paraq keçdilər, ya bəlkə mavi saçlının
öküzləriydi – nəriltiylə, buynuz-buynuza
gəlirdilər? Sahilin uzaq tərəfindəki qaya
parçalarının arasında dalğalar keçi kimi atılıb-