Page 88 - "Xəzər"

liturgiyanın sözləri kimi musiqi üstündə deyir və səsi mənə ibadət edən rahibənin
səsini xatırladır. Vedrələrimi də orda qoyub yuxarı qaçıram, uşaqlarımı bağrıma
basıram, hiss edirəm ki, onları nədənsə qorumalıyam. Uşaqlar üzümə baxa-baxa
qalırlar. Artıq böyüməyə başlayan oğlumun gözləri, qızımın qara gözləri üzümə
dikilir, anlaşılmaz baxışlarla, tərəddüdlə mənə qoşulub dua edirlər, hansı
liturgiyanınsa yeknəsəq ahəngi, ya da “Atalarımız” duasının cümlələri necə gəldi
ağzımızdan tökülür...

Artıq saat üç olub, bazar günü qorxusu qapını kəsdirib, bayırdan səs-küy
gəlir və mən şənbə axşamının yaxınlaşdığından xəbər verən səslər eşidirəm, ürəyim
qırılır. Pulu təzədən sayıram, onların üstündəki yeknəsəq şəkillərə baxıram, işə
başlamağı qərara alıram. Dəhlizdə uşaqlar gülüşür, balaca da oyanıb, işə
başlamalıyam və səhərdən gözlərimi dikib fikrə getdiyim stoldan başımı qaldıranda,
baxışlarım evimizin divarlarını bəzəyən ucuz reproduksiyalara – Renuarın çəkdiyi
könüloxşayan qadın surətlərinə sataşır. Hamsı mənə yad görünür... Elə yad ki,
yarımca saat bundan əvvəl onlara necə dözdüyümü özüm də başa düşə bilmirəm.
Onları bir-bir qoparıb tələsmədən cırıram, cırıqlarını indicə aparıb bayıra atacağım
zibil vedrəsinə tullayıram. Baxışlarım divarları dolaşır, gözlərim qapının başında
İsanın çarmıxa çəkilməsini təsvir edən şəkildən və bir də müəllifini tanımadığım bir
əsərdən başqa heç nəyə aman vermir. Harda başlayıb harda qurtardığı bilinməyən,
rəng sarıdan çox kasıb olan bu şəkil də indiyə qədər məni çəkməmişdi, ancaq indi,
özüm də bilmədən, onu başa düşürəm...

111

Mən vağzaldan çıxanda, dan yenicə sökülürdü və küçələr də hələ bomboş
idi. Bu küçələr fasadlarına çirkli yamaq-yumaq vurulmuş evlərin arası ilə çəpinə
uzanıb gedirdi. Soyuq idi və vağzalın qarşısındakı meydanda bir-neçə taksi sürücüsü
üşüyə-üşüyə dayanmışdı. Əllərini paltolarının ciblərində gizlətmişdilər və mavi
furajkaların altındakı dörd, ya beş solğun sifət mənə tərəf çevrildi. Sanki ipə