Page 176 - "Xəzər"

çatdım... Elə bil ay işığına qərq olmuş bu – Zirək olun, lütfən, – həkimin üstünə

bağı səhnədə görürəm. “Verter”dəki kimi qışqırdı, – sənin nəsə eləməyini gərək bir

səfeh bir dekorasiyadı... Qışqırtılar eşidil- saat gözləyəsən!

mir”. Әsas giriş qapısı yarıaçıq idi. Hə- Onun bu simptomları həkimi çox ma-

kim, adəti üzrə, boş qonaq otağına yol- raqlandırdı. Bu halları başqa “zədəalmış-

landı, ancaq birdən ayılıb ikinci mərtəbə- lar”da da müşahidə etmişdi. Düşüncələri-
yə qalxdı. Jüstina onu otağa keçirdi. O, nin, yalqız xəyallarının, həzlərinin, hisslə-
rinin mənbəyi olan, indi qarşısında sərə-
xəstənin çarpayısına yaxınlaşanda zarı- lənmiş bu bədən ondan yalnız güclü diq-
yan Mariya Kross alnındakı kompresi kə- qət tələb edirdi. Xəstənin sayıqlaması
nara atdı. Həkim onun adyala bürüncəkli, kəsdi, nitqi qaydasına düşdü. Adətən
xəyalən tez-tez soyundurduğu bədənini söhbətdə çətinlik çəkən, uzun müddət de-
görmürdü. Gözünə nə səliqəsiz saçları, məyə söz axtaran Mariya birdən-dirə elə
nə açıla qalmış əlləri görünürdü. Bircə bəlağətlə danışmağa, elə asanlıqla dəqiq
qayğısı vardı: təki Mariya onu tanısın, sa- ifadələr və elmi terminlər işlətməyə baş-

yıqlaması daimi olmasın. O, bir neçə də- ladı ki, həkim təəccüb elədi. “Bir zərbəylə
fə soruşdu: “Gələn kimdi? Həkimdi? Nə gücü onqat artırsa, deməli, insan beyni
176 olub axı?” Həkim bildirdi: amneziya. Və çox sirlidi!” – həkim düşündü.

2017 budu, donun altında yüngül tərpənişin- – Yox, həkim, yox. Mən ölmək istə-

dən bir vaxt canına titrətmə salan o çıl- mirdim. Elə fikirləşməyin ki, belə bir istə-

paq sinəyə sarı əyilərək Mariyanın ürəyi- yim olub. Heç nə xatırlamıram, təkcə bir

ni dinləyir, barmaqlarıyla ehtiyatla alnın- şeyi bilirəm: ölmək yox, yatmaq istəyir-

dakı yaraya toxunur, onun miqyasını öyrə- dim. Həmişə dincliyə can atmışam. Kim-

nir. “Bura ağrıyır... bəs bura?.. bəs bu- sə lovğalansa ki, məni ölüm həddinə çat-

Fransua Moriak. Sevgi səhrası ra?..” Ombası da əzilibmiş. Həkim adyalı dırıb, inanmayın. Məni başa düşdünüz
bir az araladı, yaralanmış yerə baxıb tə- də, yəqin: i-nan-ma-yın!
zədən üstünü örtdü. Saatına baxaraq nəb-
zini yoxladı. Bu bədən ona başqa şey – Hə, dostum... And içirəm ki, heç kim
üçün deyil, sağaltmaqdan ötrü verilmişdi. yanımda bu barədə lovğalanmayıb... Bir
İndi gözləri bilirdi ki, heyran olmalı deyil, az başınızı qaldırın, bax bunu için, brom-
müayinə etməlidi. Həkim bütün gücünü du... o, sizi sakitləşdirəcək...
ağlına verərək əzab çəkən bu bədənə
acgözlüklə baxır, aydın şüuruyla bəxtsiz – Məni sakitləşdirmək lazım deyil...
bir sevgiyə sipərlər qoyurdu. Mən əzab çəkirəm, amma sakitəm. Tək-
cə lampanı yığışdırın. Әn betəri yatağımı
Mariya: “Ağrıdır... Of, yaman ağrıdır...” – çirkləndirməyimdi. İstəsəm, götürüb dər-
deyə zarıyırdı. Kompresi götürüb yenisini manlarınızın altını üstünə çevirərəm...
istəyir, qulluqçusu dəsmalı çaydanda is-
ladırdı. Sürücü qayıtdı. O, bir vedrə buz Həkim isə ondan halının yaxşılaşıb-
yaxşılaşmadığını soruşanda Mariya ca-
vab verdi ki, dəhşətli dərəcədə əzab çə-
kir, ancaq təkcə yarasına görə yox. O,

gətirmişdi, ancaq həkim Mariyanın alnına yenə səsini qaldırıb sözləri üyüdüb-tökmə-

içi buzla dolu rezin kisə qoymaq istəyən- yə başladı. Jüstina irad tutdu:

də onu kənara itələyərək, amiranə bir – Xanım elə bil dediklərini kitabdan

tərzdə isti kompres tələb etdi. oxuyur.