Page 175 - "Xəzər"
P. 175
zda nəsə olub? Nədi? Haqqım var axı – Fənərə ehtiyac olmayacaq, ay işı- 175
bilməyə. Səni qınamayacam, amma bil- ğında hər yan gündüz kimidi. 2017
mək istəyirəm.
Həkim köməkçi tikilinin yanındakı dal Fransua Moriak. Sevgi səhrası
Həkim təngnəfəs idi, ayaqqabılarını qapıdan çıxan kimi arxadan kiminsə özünü
geyməyə iki dəfə cəhd eləyəndən sonra yetirdiyini duydu: qırıq-qırıq səslə onu ça-
mızıldandı: ğırırdılar. Arvadıymış – xalatda, hörükləri
çiynində. Nəfəsi təngiyirdi, danışa bilmir-
– Mən ümumilikdə deyirdim. Mariya di, ona bir parça boyat çörək və qalın şo-
Krossa dəxli yoxdu. Lüsi, sən sadəcə mə- kolad uzatdı.
ni başa düşməmisən.
***
Xanım Kurrej son iki ayda baş verən- O, Sahil meşəsindən keçərək gedir-
ləri xatırlamağa başladı. Ax, nəhayət, sirr di. Ay talaları işıqlandırmış, şüaları yar-
açıldı! Hər şey bəlli oldu, hər şey aydın- paqların sıxlığını yarıb keçə bilməsə də,
laşdı. işığıyla doldurduğu yolu sanki nur məcra-
sına çevirmişdi. Şokoladla çörək həkimə
– Pol, o qadının yanına getmə. Heç pansiondakı səhər yeməklərinin dadını
vaxt səndən heç nə tələb etməmişəm... xatırladırdı. Bu, sübhçağı ayaqlarını şeh
Heç olmasa, bir dəfə sözümə bax. yuya-yuya ova getdiyi vaxtlardakı ən xoş-
bəxt anlarının dadıydı. Onda on yeddi
Həkim yüngülcə etiraz elədi ki, bu, yaşı vardı. İndi bu gözlənilməz xəbərdən
ondan asılı deyil. O, bəlkə də, indi ölüm çaş-baş qalsa da, demək olar ki, ağrı
ayağında olan pasiyentinin yanına mütləq hiss eləmirdi: “Mariya ölürsə, kimdən ötrü
getməlidi: başındakı zədə öldürücü ola ölür, görəsən? Ölmək istəyirmi heç? De-
bilər. yir, heç nə xatırlamır. Eh, bu “əzilmişlər”
nə dözülməzdilər – heç vaxt heç nə xatır-
– Getməyə qoymasan, onun ölümünə lamır və həlledici anda öz talelərini zülmə-
günahkar sən olacaqsan. tə bürüyürlər! Amma onu sorğu-suala tut-
maq olmaz. Gərək əvvəlcə beyni yavaş-
Cavab tapa bilməyən qadın onu bu- yavaş işə düşsün... Yadında saxla, sən
raxaraq, arxasınca baxıb donquldandı: xəstənin yanında, olsa-olsa, həkimsən.
“Bəkə də, hiylədi, sözləşiblər”. Sonra ya- Yox, intihar deyil, ölmək istəyən özünü
dına düşdü ki, həkim dünəndən heç nə antresoldan atmaz. Bildiyimə görə, nar-
yeməyib. Kətildə oturub bağdan gələn kotik qəbul etmir... Düzdü, bir axşam ota-
səslərə qulaq kəsildi: ğından efir qoxusu gəlirdi... ancaq onda
miqreni vardı...”
– Hə, antresoldan yıxılıb... bədbəxt İndi həkimi üzən həyəcandan savayı,
bir təsadüfdü. İntihar etmək istəsəydi, qo- hardasa qəlbinin dərinliyində başqa bir
naq otağındakı eyvanın pəncərəsini – an- tufan da doğulurdu və o, məqamı çatan-
tresolu seçməzdi... Hə, sayıqlayır, başın- da qopmalıdı: “Bədbəxt Lüsi hələ də mə-
dakı ağrılardan şikayətlənir... heç nə xa- ni qısqanır, işə bax! Bu barədə sonra
tırlamır. düşünməyə vaxtım olacaq. Həə, gəlib
Xanım Kurrej onu da eşitdi ki, əri hə-
min adamı kəndə buz dalınca göndər-
mək istəyir: o, buzu ya mehmanxanadan,
ya da qəssabdan tapa bilər, hələ əczaçı-
dan brom da götürmək lazımdı.
– Mən Sahil meşəsiylə gedəcəm. Ka-
retin qoşulmağını gözləməkdənsə, belə
yaxşıdı.
bilməyə. Səni qınamayacam, amma bil- ğında hər yan gündüz kimidi. 2017
mək istəyirəm.
Həkim köməkçi tikilinin yanındakı dal Fransua Moriak. Sevgi səhrası
Həkim təngnəfəs idi, ayaqqabılarını qapıdan çıxan kimi arxadan kiminsə özünü
geyməyə iki dəfə cəhd eləyəndən sonra yetirdiyini duydu: qırıq-qırıq səslə onu ça-
mızıldandı: ğırırdılar. Arvadıymış – xalatda, hörükləri
çiynində. Nəfəsi təngiyirdi, danışa bilmir-
– Mən ümumilikdə deyirdim. Mariya di, ona bir parça boyat çörək və qalın şo-
Krossa dəxli yoxdu. Lüsi, sən sadəcə mə- kolad uzatdı.
ni başa düşməmisən.
***
Xanım Kurrej son iki ayda baş verən- O, Sahil meşəsindən keçərək gedir-
ləri xatırlamağa başladı. Ax, nəhayət, sirr di. Ay talaları işıqlandırmış, şüaları yar-
açıldı! Hər şey bəlli oldu, hər şey aydın- paqların sıxlığını yarıb keçə bilməsə də,
laşdı. işığıyla doldurduğu yolu sanki nur məcra-
sına çevirmişdi. Şokoladla çörək həkimə
– Pol, o qadının yanına getmə. Heç pansiondakı səhər yeməklərinin dadını
vaxt səndən heç nə tələb etməmişəm... xatırladırdı. Bu, sübhçağı ayaqlarını şeh
Heç olmasa, bir dəfə sözümə bax. yuya-yuya ova getdiyi vaxtlardakı ən xoş-
bəxt anlarının dadıydı. Onda on yeddi
Həkim yüngülcə etiraz elədi ki, bu, yaşı vardı. İndi bu gözlənilməz xəbərdən
ondan asılı deyil. O, bəlkə də, indi ölüm çaş-baş qalsa da, demək olar ki, ağrı
ayağında olan pasiyentinin yanına mütləq hiss eləmirdi: “Mariya ölürsə, kimdən ötrü
getməlidi: başındakı zədə öldürücü ola ölür, görəsən? Ölmək istəyirmi heç? De-
bilər. yir, heç nə xatırlamır. Eh, bu “əzilmişlər”
nə dözülməzdilər – heç vaxt heç nə xatır-
– Getməyə qoymasan, onun ölümünə lamır və həlledici anda öz talelərini zülmə-
günahkar sən olacaqsan. tə bürüyürlər! Amma onu sorğu-suala tut-
maq olmaz. Gərək əvvəlcə beyni yavaş-
Cavab tapa bilməyən qadın onu bu- yavaş işə düşsün... Yadında saxla, sən
raxaraq, arxasınca baxıb donquldandı: xəstənin yanında, olsa-olsa, həkimsən.
“Bəkə də, hiylədi, sözləşiblər”. Sonra ya- Yox, intihar deyil, ölmək istəyən özünü
dına düşdü ki, həkim dünəndən heç nə antresoldan atmaz. Bildiyimə görə, nar-
yeməyib. Kətildə oturub bağdan gələn kotik qəbul etmir... Düzdü, bir axşam ota-
səslərə qulaq kəsildi: ğından efir qoxusu gəlirdi... ancaq onda
miqreni vardı...”
– Hə, antresoldan yıxılıb... bədbəxt İndi həkimi üzən həyəcandan savayı,
bir təsadüfdü. İntihar etmək istəsəydi, qo- hardasa qəlbinin dərinliyində başqa bir
naq otağındakı eyvanın pəncərəsini – an- tufan da doğulurdu və o, məqamı çatan-
tresolu seçməzdi... Hə, sayıqlayır, başın- da qopmalıdı: “Bədbəxt Lüsi hələ də mə-
dakı ağrılardan şikayətlənir... heç nə xa- ni qısqanır, işə bax! Bu barədə sonra
tırlamır. düşünməyə vaxtım olacaq. Həə, gəlib
Xanım Kurrej onu da eşitdi ki, əri hə-
min adamı kəndə buz dalınca göndər-
mək istəyir: o, buzu ya mehmanxanadan,
ya da qəssabdan tapa bilər, hələ əczaçı-
dan brom da götürmək lazımdı.
– Mən Sahil meşəsiylə gedəcəm. Ka-
retin qoşulmağını gözləməkdənsə, belə
yaxşıdı.
