Page 127 - "Xəzər" 4/2016
P. 127
rpənin çiyninə toxundu. Onun ardınca bəşəriyyətə yazığı gəlirdi və bu hissdə 127
Abram Petroviç də mərhəmətlə gözlərini gizli, dərin bir sevinc vardı. O, yeni doğulan 2016
qıyıb barmaqlarını bu qırmızı çiyinə doğru körpəni görür və elə bilirdi ki, təzə bir
uzatdı. ömür sürmək üçün onun özü doğulub və
o, hələ çox yaşayacaq, həyatı çox gözəl
– Düz söhbətdi. Uşaq incə məsələdi, – olacaq. O, bu yeni həyatı sevirdi, ona
o, özünə haqq qazandırırmış kimi dedi. heyfi gəlirdi. Bu, o qədər sevindirici bir
şey idi ki, Xijnyakov gülməyə başladı, cır-
Hamıdan sonra körpəyə Xijnyakov cındır topasını üstündən atdı və özü
toxundu. Barmaqlarının bir anlıq nəsə özündən soruşdu:
məxmər kimi yumşaq, koppuş bir şeyə
toxunduğunu hiss elədi, bu, elə incə və – Mən nədən ötrü ağlayıram ki?
zərif idi ki, təmasdan barmaqları da elə Və nədən ötrü ağladığını tapmayıb
bil zərifləşdi. Beləcə, onlar – oğru, fahişə dedi:
və məhv olmuş yalqızlar boyunlarını – Belə.
uzadıb, özlərindən ixtiyarsız qəribə bir Bu qısa sözdə elə dərin məna vardı
xoşbəxtliyin işığıyla nurlanaraq yerlərində ki, həyatı bu cür kədərli və tənha olan
dayanmışdılar. Çöllükdəki işıltı qədər zəif adamın sınmış qəlbi yenidən isti göz
olan bu kiçik varlıq dumanlı bir şəkildə yaşlarıyla dalğalandı.
onları harasa çağırırdı və onlara nəsə Yatağın baş tərəfində isə yırtıcı ölüm
gözəl, işıqlı və əbədi bir şey vəd edirdi. artıq səssizcə özünə yer eləyib – sakitcə,
Xoşbəxt ana onlara qürurla baxırdı, alçaq səbirlə, inadla gözləyirdi.
tavandan üzüyuxarı isə ağır daş yığnağı
kimi ev ucalırdı və onun hündür otaqlarında Dekabr, 1901-ci il
zəngin, darıxan adamlar gəzib-dolaşırdılar.
Leonid Andreyev. Zirzəmidə
Gecə düşdü. Bu gecə də bütün gecələr
kimi qara və zəhmli idi. O, öz zülmət
pərdəsini uzaq qarlı zəmilərin üzərinə
sərdi, doğan günəşi birinci salamlayan
tənha ağacların budaqları qorxu içində
donub-qaldılar. Adamlar çıraqların zəif
işığı ilə onunla mübarizə aparırdılar, amma
bu zəhmli gecə tənha işıqları çıxılmaz
dairə içinə salır, insan ürəklərini zülmətlə
doldurur və çoxunda zəif közərən qığılcım-
ları söndürürdü.
Xijnyakov yatmamışdı. O, bapbalaca
yumağa dönüb yumşaq cır-cındır topası
altında soyuqdan, gecədən gizlənmişdi
və ağlayırdı – özünü gücə salmadan, ağ-
rı-acı hiss etmədən, ürpənmədən, ürəkləri
uşaq ürəyitək saf və məsum olan adamlar
kimi ağlayırdı. Büzüşüb yumağa dönən
özünə, xəyalında bütün insanlara, bütün
Abram Petroviç də mərhəmətlə gözlərini gizli, dərin bir sevinc vardı. O, yeni doğulan 2016
qıyıb barmaqlarını bu qırmızı çiyinə doğru körpəni görür və elə bilirdi ki, təzə bir
uzatdı. ömür sürmək üçün onun özü doğulub və
o, hələ çox yaşayacaq, həyatı çox gözəl
– Düz söhbətdi. Uşaq incə məsələdi, – olacaq. O, bu yeni həyatı sevirdi, ona
o, özünə haqq qazandırırmış kimi dedi. heyfi gəlirdi. Bu, o qədər sevindirici bir
şey idi ki, Xijnyakov gülməyə başladı, cır-
Hamıdan sonra körpəyə Xijnyakov cındır topasını üstündən atdı və özü
toxundu. Barmaqlarının bir anlıq nəsə özündən soruşdu:
məxmər kimi yumşaq, koppuş bir şeyə
toxunduğunu hiss elədi, bu, elə incə və – Mən nədən ötrü ağlayıram ki?
zərif idi ki, təmasdan barmaqları da elə Və nədən ötrü ağladığını tapmayıb
bil zərifləşdi. Beləcə, onlar – oğru, fahişə dedi:
və məhv olmuş yalqızlar boyunlarını – Belə.
uzadıb, özlərindən ixtiyarsız qəribə bir Bu qısa sözdə elə dərin məna vardı
xoşbəxtliyin işığıyla nurlanaraq yerlərində ki, həyatı bu cür kədərli və tənha olan
dayanmışdılar. Çöllükdəki işıltı qədər zəif adamın sınmış qəlbi yenidən isti göz
olan bu kiçik varlıq dumanlı bir şəkildə yaşlarıyla dalğalandı.
onları harasa çağırırdı və onlara nəsə Yatağın baş tərəfində isə yırtıcı ölüm
gözəl, işıqlı və əbədi bir şey vəd edirdi. artıq səssizcə özünə yer eləyib – sakitcə,
Xoşbəxt ana onlara qürurla baxırdı, alçaq səbirlə, inadla gözləyirdi.
tavandan üzüyuxarı isə ağır daş yığnağı
kimi ev ucalırdı və onun hündür otaqlarında Dekabr, 1901-ci il
zəngin, darıxan adamlar gəzib-dolaşırdılar.
Leonid Andreyev. Zirzəmidə
Gecə düşdü. Bu gecə də bütün gecələr
kimi qara və zəhmli idi. O, öz zülmət
pərdəsini uzaq qarlı zəmilərin üzərinə
sərdi, doğan günəşi birinci salamlayan
tənha ağacların budaqları qorxu içində
donub-qaldılar. Adamlar çıraqların zəif
işığı ilə onunla mübarizə aparırdılar, amma
bu zəhmli gecə tənha işıqları çıxılmaz
dairə içinə salır, insan ürəklərini zülmətlə
doldurur və çoxunda zəif közərən qığılcım-
ları söndürürdü.
Xijnyakov yatmamışdı. O, bapbalaca
yumağa dönüb yumşaq cır-cındır topası
altında soyuqdan, gecədən gizlənmişdi
və ağlayırdı – özünü gücə salmadan, ağ-
rı-acı hiss etmədən, ürpənmədən, ürəkləri
uşaq ürəyitək saf və məsum olan adamlar
kimi ağlayırdı. Büzüşüb yumağa dönən
özünə, xəyalında bütün insanlara, bütün
