Page 126 - "Xəzər" 4/2016
P. 126
uzunboğaz çəkmə ilə körükləyir – əsl Uşaq incə məsələdi, onunla necə davran-
tamaşadı! Körpə isə bağırır: uau, uau... maq gərəkdiyini hər adam bilmir.
Uşaq sifəti necə olursa, Dunyaşa da O, stolun üstündə oturmuşdu və sonsuz
üzünü o şəklə saldı və yenə ciyildədi: bir sevgiylə balaca qırmızı bədənə baxırdı.
– Uau! Uau! Әsl pristavdır.Vallah! Gəl Körpə barmaqlarını tərpətdi, bunu görən
gedək. İstəmirsən? Cəhənnəmə ki! Gəbər Dunyaşa dəli kimi sevinib başını yırğaladı
burada, don vurmuş alma! və qəhqəhə çəkdi.
O, dingildəyə-dingildəyə çıxıb getdi. – Vallah, əsl pristavdır!
Yarım saatdan sonra isə heysiz ayaqları – Sən təknənin içində pristav görmü-
üzərində yırğalana-yırğalana, barmaqları sən? – Abram Petroviç soruşdu.
ilə qapı çərçivəsindən tuta-tuta Xijnyakov Hamı güldü, Xijnyakov da gülümsündü,
tərəddüd içində mətbəxin qapısını açdı. amma tez də təbəssümünü yox edib
– Ört, içərini soyudacaqsan! – Abram körpənin anasına tərəf boylandı. O, başını
arxaya əyib yorğun-yorğun skamyada
Petroviç çığırdı.
Xijnyakov cəld qapını arxasınca bağ- oturmuşdu, xəstəlikdən və əzab-əziyyətdən
ladı, günahkar-günahkar ətrafına baxdı, dombalan qara gözlərində sakit bir işıq
126 amma heç kim ona fikir vermirdi və o, vardı, solğun dodaqlarında məğrur ana
təbəssümü dolaşırdı. Bunu görən Xijnya-
2016 rahatlandı. Soba, samovar və toplaşan kov miskin, gecikmiş bir gülüşlə:
adamların nəfəsi mətbəxi isitmişdi. Buxar
– Hi-hi-hi!– elədi.
qalın yumaqlar şəklində yuxarı qalxıb
Və elə o cür məğrur-məğrur ətrafına
soyuq divarların üzəri ilə sürünürdü. Mat- göz gəzdirdi. Matryona körpəni təknədən
ryona mısmırığını sallayıb ciddi-ciddi çıxardı və döşəkağına bürüdü. Körpə
təknədə körpəni çimizdirirdi və kobud əli cingiltili bir səslə ağlamağa başladı, amma
ilə onun üstünə su çiləyib öz-özünə tezliklə də kiridi. Matryona döşəkağını
mızıldanırdı:
açıb məsumcasına gülümsündü və dedi:
– U-tyu-tyu! U-tyu-tyu! Biz təmiz
– Sən bir bunun bədəninə bax, xalis
olacağıq, biz ağappaq olacağıq.
məxmərdir.
Mətbəxdə işıq və xoş ab-hava olduğun-
– Qoy toxunum, – Dunyaşa xahiş
danmı, yoxsa suyun isti olub onu xumar- elədi.
Leonid Andreyev. Zirzəmidə landırdığındanmı, körpə susmuşdu və
– Bir o qalmışdı.
sanki asqırmağa hazırlaşırmış kimi, balaca
Qəfil Dunyaşanın bütün bədəni titrədi
qırmızı sifətini bürüşdürmüşdü. Dunyaşa və o, ayaqlarını yerə döyə-döyə, tamahdan
Matryonanın çiyninin üzərindən təknəyə boğula-boğula, bütün canına yayılan
baxırdı. O, fürsət tapan kimi, tez-tələsik istəkdən sanki ağlını itirib hələ bu günə
üç barmağı ilə körpənin üstünə su sıçratdı. qədər heç kimin ondan eşitmədiyi gur bir
– Çəkil! – qarı qəzəblə qışqırdı. – səslə çığırdı:
Özünü hara soxursan? Sən deməsən də – Qoy toxunum!.. Qoy!.. Qoy!..
nə etmək lazım olduğunu bilən bilir, məgər – Qoyun toxunsun! – Natalya Vladimir-
öz uşaqlarımız olmayıb? ovna qorxa-qorxa rica elədi. Coşduğu
– Mane olma. Düz söhbətdi, – Abram kimi qəfil sakitləşən və üzündə təbəssüm
Petroviç də Matryonaya dəstək oldu. – yaranan Dunyaşa iki barmağı ilə ehtiyatla
tamaşadı! Körpə isə bağırır: uau, uau... maq gərəkdiyini hər adam bilmir.
Uşaq sifəti necə olursa, Dunyaşa da O, stolun üstündə oturmuşdu və sonsuz
üzünü o şəklə saldı və yenə ciyildədi: bir sevgiylə balaca qırmızı bədənə baxırdı.
– Uau! Uau! Әsl pristavdır.Vallah! Gəl Körpə barmaqlarını tərpətdi, bunu görən
gedək. İstəmirsən? Cəhənnəmə ki! Gəbər Dunyaşa dəli kimi sevinib başını yırğaladı
burada, don vurmuş alma! və qəhqəhə çəkdi.
O, dingildəyə-dingildəyə çıxıb getdi. – Vallah, əsl pristavdır!
Yarım saatdan sonra isə heysiz ayaqları – Sən təknənin içində pristav görmü-
üzərində yırğalana-yırğalana, barmaqları sən? – Abram Petroviç soruşdu.
ilə qapı çərçivəsindən tuta-tuta Xijnyakov Hamı güldü, Xijnyakov da gülümsündü,
tərəddüd içində mətbəxin qapısını açdı. amma tez də təbəssümünü yox edib
– Ört, içərini soyudacaqsan! – Abram körpənin anasına tərəf boylandı. O, başını
arxaya əyib yorğun-yorğun skamyada
Petroviç çığırdı.
Xijnyakov cəld qapını arxasınca bağ- oturmuşdu, xəstəlikdən və əzab-əziyyətdən
ladı, günahkar-günahkar ətrafına baxdı, dombalan qara gözlərində sakit bir işıq
126 amma heç kim ona fikir vermirdi və o, vardı, solğun dodaqlarında məğrur ana
təbəssümü dolaşırdı. Bunu görən Xijnya-
2016 rahatlandı. Soba, samovar və toplaşan kov miskin, gecikmiş bir gülüşlə:
adamların nəfəsi mətbəxi isitmişdi. Buxar
– Hi-hi-hi!– elədi.
qalın yumaqlar şəklində yuxarı qalxıb
Və elə o cür məğrur-məğrur ətrafına
soyuq divarların üzəri ilə sürünürdü. Mat- göz gəzdirdi. Matryona körpəni təknədən
ryona mısmırığını sallayıb ciddi-ciddi çıxardı və döşəkağına bürüdü. Körpə
təknədə körpəni çimizdirirdi və kobud əli cingiltili bir səslə ağlamağa başladı, amma
ilə onun üstünə su çiləyib öz-özünə tezliklə də kiridi. Matryona döşəkağını
mızıldanırdı:
açıb məsumcasına gülümsündü və dedi:
– U-tyu-tyu! U-tyu-tyu! Biz təmiz
– Sən bir bunun bədəninə bax, xalis
olacağıq, biz ağappaq olacağıq.
məxmərdir.
Mətbəxdə işıq və xoş ab-hava olduğun-
– Qoy toxunum, – Dunyaşa xahiş
danmı, yoxsa suyun isti olub onu xumar- elədi.
Leonid Andreyev. Zirzəmidə landırdığındanmı, körpə susmuşdu və
– Bir o qalmışdı.
sanki asqırmağa hazırlaşırmış kimi, balaca
Qəfil Dunyaşanın bütün bədəni titrədi
qırmızı sifətini bürüşdürmüşdü. Dunyaşa və o, ayaqlarını yerə döyə-döyə, tamahdan
Matryonanın çiyninin üzərindən təknəyə boğula-boğula, bütün canına yayılan
baxırdı. O, fürsət tapan kimi, tez-tələsik istəkdən sanki ağlını itirib hələ bu günə
üç barmağı ilə körpənin üstünə su sıçratdı. qədər heç kimin ondan eşitmədiyi gur bir
– Çəkil! – qarı qəzəblə qışqırdı. – səslə çığırdı:
Özünü hara soxursan? Sən deməsən də – Qoy toxunum!.. Qoy!.. Qoy!..
nə etmək lazım olduğunu bilən bilir, məgər – Qoyun toxunsun! – Natalya Vladimir-
öz uşaqlarımız olmayıb? ovna qorxa-qorxa rica elədi. Coşduğu
– Mane olma. Düz söhbətdi, – Abram kimi qəfil sakitləşən və üzündə təbəssüm
Petroviç də Matryonaya dəstək oldu. – yaranan Dunyaşa iki barmağı ilə ehtiyatla
